mijn zoon (bijna 7 jr) wil niet meer bij vriendjes spelen, is bang....

Hoi,

Ik heb een zoontje van bijna 7 jaar en sinds een half jaar wil hij opeens niet meer bij vriendjes spelen of naar feestjes van jarige vriendjes toe.
Als hij voor een feestje uitgenodigd is, ziet hij er als een berg tegenop. Het wordt steeds erger, vraagt alle dagen van te voren hoeveel nachtjes nog en dan niet omdat hij niet kan wachten tot het zover is.... Hij gaat nog net niet huilen. We proberen alleen maar positief te zijn: zo van: joh, is juist hartstikke leuk, krijg je lekker taart en gaan jullie spelletjes doen etc.
Als mijn man en ik hem brengen (en dan wachten totdat hij gewend is) gaat het heel goed, meteen rennen en spelen en de grootste mond  van allemaal. Maar als we weg willen gaan, raakt hij in paniek.
We proberen hem nu gewoon steeds te brengen, want om meteen te zeggen van dat is goed dan ga je maar niet: dat is ook niet leuk voor zijn vriendjes.

Ik heb zelf het idee dat hij ineens door heeft dat de wereld om hem heen groter is dan hij altijd dacht. Voorheen konden wij hem zo ergens heenbrengen, echt nooit een probleem.

Kan het zijn dat hij ineens een soort groei in besef van de wereld om hem heen heeft doorgemaakt? Hij is tenslotte al bijna 7 jaar. En dat hij dit ineens eng vindt?
Iemand ervaring hiermee??

Groetjes R.
 
hallo,
ik zie dat er nog niemand gereageerd heeft. Weet u zeker dat het angst is? is er geen andere reden. neem zijn gedrag serieus en ga er niet te makkelijk overheen zoals het is leuk. het is gedrag wat mij overkomt als stress. vraag hem gewoon waar hij tegenop ziet. het kan soms iets eenvoudig zijn of iets waar je nog nooit aangedacht hebt.
succes knof
 
Ja, heb hem gevraagd wat hij er zo eng aan vindt.
Het enge vindt hij dat wij weggaan, zegt hij,dan wil hij het liefst mee.

Heb het er ook over met zijn juffrouw van school gehad (de scholen hier zijn alweer begonnen, wij wonen in zweden) en deze juffrouw zei dat bijna alle kinderen van 8/9 jaar zo'n periode kregen. Een soort besef van het ineens doorkrijgen dat papa en mama niet altijd (meer) terugkomen. Dus dat het niet vanzelf sprekend is dat ze terugkomen, besef van de dood krijgen. Zij zei dat hij daar gewoon vroeg mee is.

De eerste week school was dan ook moeilijk, maar als wij weg zijn dan is het na 5 minuten ook weer over. Ze vangen hem goed op. Nu 2 weken later zetten wij hem bij de klas af en hoeft hij niet meer te huilen. Hij vindt het ook helemaal geweldig op school, heeft veel vriendjes en heeft het goed naar zijn zin.

Dus met die feestjes komt het ook wel goed. We gaan gewoon mee en soms blijven we op het hele feestje en soms gaan we eerder weg en gaat hij dus gewoon mee.

Het is niet dat we er makkelijk overheen stappen. Maar we willen er ook geen groot probleem van maken. Hopelijk gaat het over een tijdje gewoon weer beter.

Groetjes Renata.
 
Hoi Renate

Is wel vervelend dat hij het zo moeilijk vindt dat jullie weggaan.Maar ik weet niet zeker of het wel   met de dood te maken heeft want soms kan het ook zijn dat ze bang zijn van wat ze missen wat jij of jullie zonder hem doen.Eigenlijk het niets willen missen verhaal.Onze zoon is wel echt met de dood bezig al vanaf z'n 4 jr zeer bewust komt ook dat er bij ons vlug achterelkaar wat familie leden en vrienden ons zijn ontvallen en hij ook mensen ziet die er niet meer zijn,eerst dachten we aan onzichtbaar vriendje maar dat was niet het geval,hij weet ook te veel dingen van bepaalde personen die hij  amper gekend heeft.Hij voelt ook dingen aan zoals ik me niet lekker voel of dat hij mensen die verdrietig zijn aanvoelt hij praat dan met ze en troost ze op zijn manier.Inmiddels  is  hij  bijna 7 en een bijzonder pienter mannetje.Soms wil je kind gewoon dat jij er bent omdat ze zich dan veilig voelt op wat voor een leeftijd ook.Maar je moet hem wel het gevoel geven dat hij het  wel kan zonder juliie dat is erg goed voor zijn zelfvertrouwen.
Ik hoop voor je dat het over een tijdje nog  weer wat beter gaat zoals je al schreef en dat hij jullie los kan laten als jullie weggaan!!SUCCES

Groetjes Angelique
p.s blijf er met hem praten  wat hij voelt.    
 
Terug
Bovenaan