Mijn zoon van 2,5 jaar is na 6 maanden nog steeds jaloers op zusje

[ANONYMOUS_USERNAME]

Beste moeders,

Mijn zoontje van 2,5 jaar  is na zes maanden nog steeds jaloers op zijn zusje van 6 mnd. Sinds de geboorte was hij al jaloers, we hebben zoveel mogelijk geprobeerd hem erbij te betrekken, meestal wilde hij dit niet dus lieten we hem in zijn waarde.
Mijn man was toen ook nog thuis en nam veel tijd voor hem. Toen hij na vier weken weer ging werken stond ik er alleen voor. De eerste tijd was een hel, maar na een  maand of 3 ging het verbazingwekkend goed, mijn oudste gaf  zijn zusje veel kusjes en gaf haar de speen als ze huilde.  Wat ik wel aan mijn zoontje merkte was dat hij zich al sinds haar geboorte niet echt lekker voelde, dus hebben we op enig moment zijn bloed laten onderzoeken. Daar was niets mis mee. Hij bleef zich niet echt lekker voelen (heel moe, hangerig).

Op dit moment is echt de bom gebarsten en is hij zo tegendraads als maar kan. NIETS IS LIEF, NIETS IS LEUK, EN VOORAL ZUSJE IS NIET LIEF....... Hij is ineens weer ontzettend jaloers, terwijl ik  echt probeer om hem  voldoende aandacht te geven. De  "Nee-fase"was allang voorbij.  

Iedere dag probeer ik  even alleen met hem spelen,  ik betrek hem  (nog  steeds)  bij de verzorging van  zijn zusje, en ik prijs hem als hij iets goed doet, en ik  negeer hem  als hij negatief is. Wel probeer ik naderhand met hem te praten over zijn negatieve gedrag, hij kan behoorlijk goed praten dus dat is het probleem niet. Hij zegt dan echter alleen negatieve dingen, steeds dezelfde dingen. Ik probeer dan uit te leggen dat hij best boos mag zijn, maar dat hij niet steeds bezig moet blijven.

Helaas wordt zijn gedrag alleen maar erger. Zo erg zelfs dat mijn man en ik niet meer kunnen genieten van ons gezin en we lopen zowat op ons tandvlees om maar te proberen een beetje vrede  te behouden.

Vandaag zijn we bijvoorbeeld met hem naar de speeltuin geweest, niets was leuk, niets was goed en het was helemaal mis toen mama even met zijn zusje op de schommel zat, terwijl hij zelf met papa op de schommel zat notabene....

Eerlijk gezegd denk ik dat mijn zoon de komst van zijn zusje nog steeds niet heeft kunnen verwerken (emotioneel gezien), volgens mij zit hij in een soort van peuter-depressie. Hij huilt ineens veel, ontroostbaar.

Wat moeten we nu doen om alles een beetje op de rails te krijgen? We zijn radeloos.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Bel het consultataburo en vraag advies aan een kinderpsycholoog.
Volgens mij doe je alles wat andere moeders je zouden aanraden en wat andere moeders ook zelf doen.
Mijn zusje is 3 jaar en 1 maand ouder dan ik en tot op heden jaloers. Je doet er niet veel aan. Maar als meneer de tent gaat terroriseren zou ik er toch een sanctie op gaan zetten. Hij heeft gewoon te leren dat er meer kinderen zijn en andere mensen op de wereld dan hij alleen, helaas pindakaas. Maar zo zal er wel meer in zijn leven komen wat hij moeilijk vindt.
Zowieso een goed idee: beide kinderen uit logeren (elk bij een ander gezin als ik dat zo hoor) en lekker met je man een weekend op stap, even energie opdoen en batterij opladen. Dan zoeken beide kinderen het maar eventjes uit, jullie hebben het dan fijn. Ook je kleine van 6 maanden kan wel 48 uur zonder je, hoor!!!
groeten en succes,
henriette

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Henriette,

Bedankt voor je reactie.
Misschien is het geheel toeval, maar nadat ik mijn bericht op het forum had geplaatst ben ik alles nog eens op een rijtje gaan zetten.
Het bleek dat we toch vaker aandacht aan zijn negatieve gedrag gaven dan we zelf doorhadden, dus vanaf 3 dagen geleden negeren we ieder negatief woord over zijn zusje en taadaaa: meneer verandert inmiddels met de dag.

Soms valt hij terug in het oude patroon, dan zegt hij "zusje is niet...... WEL lief!!
Hij heeft dus door dat wij helemaal niet reageren als hij negatieve dingen zegt en doet, hij heeft óók door dat wij het leuk vinden als hij lief is tegen zijn zusje.
Het gaat een beetje de goede kant op.


Liefs Sabine, mama van Milan (2,5 jr.) en Dani (6 mnd.)