Beste moeders,
Mijn zoontje van 2,5 jaar is na zes maanden nog steeds jaloers op zijn zusje van 6 mnd. Sinds de geboorte was hij al jaloers, we hebben zoveel mogelijk geprobeerd hem erbij te betrekken, meestal wilde hij dit niet dus lieten we hem in zijn waarde.
Mijn man was toen ook nog thuis en nam veel tijd voor hem. Toen hij na vier weken weer ging werken stond ik er alleen voor. De eerste tijd was een hel, maar na een maand of 3 ging het verbazingwekkend goed, mijn oudste gaf zijn zusje veel kusjes en gaf haar de speen als ze huilde. Wat ik wel aan mijn zoontje merkte was dat hij zich al sinds haar geboorte niet echt lekker voelde, dus hebben we op enig moment zijn bloed laten onderzoeken. Daar was niets mis mee. Hij bleef zich niet echt lekker voelen (heel moe, hangerig).
Op dit moment is echt de bom gebarsten en is hij zo tegendraads als maar kan. NIETS IS LIEF, NIETS IS LEUK, EN VOORAL ZUSJE IS NIET LIEF....... Hij is ineens weer ontzettend jaloers, terwijl ik echt probeer om hem voldoende aandacht te geven. De "Nee-fase"was allang voorbij.
Iedere dag probeer ik even alleen met hem spelen, ik betrek hem (nog steeds) bij de verzorging van zijn zusje, en ik prijs hem als hij iets goed doet, en ik negeer hem als hij negatief is. Wel probeer ik naderhand met hem te praten over zijn negatieve gedrag, hij kan behoorlijk goed praten dus dat is het probleem niet. Hij zegt dan echter alleen negatieve dingen, steeds dezelfde dingen. Ik probeer dan uit te leggen dat hij best boos mag zijn, maar dat hij niet steeds bezig moet blijven.
Helaas wordt zijn gedrag alleen maar erger. Zo erg zelfs dat mijn man en ik niet meer kunnen genieten van ons gezin en we lopen zowat op ons tandvlees om maar te proberen een beetje vrede te behouden.
Vandaag zijn we bijvoorbeeld met hem naar de speeltuin geweest, niets was leuk, niets was goed en het was helemaal mis toen mama even met zijn zusje op de schommel zat, terwijl hij zelf met papa op de schommel zat notabene....
Eerlijk gezegd denk ik dat mijn zoon de komst van zijn zusje nog steeds niet heeft kunnen verwerken (emotioneel gezien), volgens mij zit hij in een soort van peuter-depressie. Hij huilt ineens veel, ontroostbaar.
Wat moeten we nu doen om alles een beetje op de rails te krijgen? We zijn radeloos.
Mijn zoontje van 2,5 jaar is na zes maanden nog steeds jaloers op zijn zusje van 6 mnd. Sinds de geboorte was hij al jaloers, we hebben zoveel mogelijk geprobeerd hem erbij te betrekken, meestal wilde hij dit niet dus lieten we hem in zijn waarde.
Mijn man was toen ook nog thuis en nam veel tijd voor hem. Toen hij na vier weken weer ging werken stond ik er alleen voor. De eerste tijd was een hel, maar na een maand of 3 ging het verbazingwekkend goed, mijn oudste gaf zijn zusje veel kusjes en gaf haar de speen als ze huilde. Wat ik wel aan mijn zoontje merkte was dat hij zich al sinds haar geboorte niet echt lekker voelde, dus hebben we op enig moment zijn bloed laten onderzoeken. Daar was niets mis mee. Hij bleef zich niet echt lekker voelen (heel moe, hangerig).
Op dit moment is echt de bom gebarsten en is hij zo tegendraads als maar kan. NIETS IS LIEF, NIETS IS LEUK, EN VOORAL ZUSJE IS NIET LIEF....... Hij is ineens weer ontzettend jaloers, terwijl ik echt probeer om hem voldoende aandacht te geven. De "Nee-fase"was allang voorbij.
Iedere dag probeer ik even alleen met hem spelen, ik betrek hem (nog steeds) bij de verzorging van zijn zusje, en ik prijs hem als hij iets goed doet, en ik negeer hem als hij negatief is. Wel probeer ik naderhand met hem te praten over zijn negatieve gedrag, hij kan behoorlijk goed praten dus dat is het probleem niet. Hij zegt dan echter alleen negatieve dingen, steeds dezelfde dingen. Ik probeer dan uit te leggen dat hij best boos mag zijn, maar dat hij niet steeds bezig moet blijven.
Helaas wordt zijn gedrag alleen maar erger. Zo erg zelfs dat mijn man en ik niet meer kunnen genieten van ons gezin en we lopen zowat op ons tandvlees om maar te proberen een beetje vrede te behouden.
Vandaag zijn we bijvoorbeeld met hem naar de speeltuin geweest, niets was leuk, niets was goed en het was helemaal mis toen mama even met zijn zusje op de schommel zat, terwijl hij zelf met papa op de schommel zat notabene....
Eerlijk gezegd denk ik dat mijn zoon de komst van zijn zusje nog steeds niet heeft kunnen verwerken (emotioneel gezien), volgens mij zit hij in een soort van peuter-depressie. Hij huilt ineens veel, ontroostbaar.
Wat moeten we nu doen om alles een beetje op de rails te krijgen? We zijn radeloos.