Mijn zoontje is zo angstig voor lawaai...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi Hoi!

Mijn zoontje is erg angstig. Hij is 2 jr en  3 mnd.  En dan eigenlijk alleen met lawaai. Bijvoorbeeld met oud en nieuw was ie daarna dik een week van slag wilde s'middags niet meer slapen omdat ie zo bang was. Dan gaan de handjes op zijn oortjes en kijkt ie heel verschrikt als ie weer wat hoort. Hij heeft het nu nog steeds over het 'vuur' zoals hij het vuurwerk noemt.
Ook onze buurman bijvoorbeeld deed van de week het raam open en dicht,  en dat ging met een hels kabaal dat Dean zo schrok dat ie hard begon te huilen.
Echt voor veel harde lawaai dingen is hij gewoon bang.
Vanavond liet mijn schoonmoeder een ballon piepen zeg maar en hup de handjes op de oortjes!
Terwijl hij zelf ook genoeg lawaai kan maken. Beetje dubbel dus.
Het is volgens ons begonnen toen onze buurman een keertje rond 19 uur begon te boren aan de kant van Dean zijn kamertje. Dean was toen 1 jaar oud. Hij schrok zich een ongeluk en sindsdien is hij erg schrikkerig.

Kent iemand dit ook? En wat kun je hier mee doen?
Liefs Monique
 
Hoi Monique,

eigenlijk kom ik nooit meer hier, maar ik las je verhaal over je zoontje en moest gewoon reageren. Vooral omdat het volgens mij eigenlijk weinig voorkomt.
Zelf heb ik zover ik me kan herinneren al last van hard lawaai. Harde knallen, vuurwerk, boren, vrachtwagens en soms auto's deden (en doen me soms stiekem) me ineen krimpen. Ik was daar heel bang voor. En waarom? Geen idee. Ik vond het verschrikkelijk, maar niks hielp. NU ja, als mijn moeder gewoon zei van het is een...me een aai over me bol gaf en vervolgens gewoon verder ging met wat ze aan het doen was. Het is gewoonweg heel lastig, maar je kan er niks aan doen. Er tegen in gaan, negeren of juist meegaan (hoewel dat volgens mij dus niet sllim is) het maakt weinig uit. Ik denk dat het beste helpt wat mijn moeder deed, zeggen wat het is en dan een knuffel geven en het verder laten alsof het niks is.

Gek genoeg heeft mijn zoontje het ook. Ik ben er grotendeels overheengegroeid, maar boren blijft een crime. Het is puur het geluid waar ik niet tegen kan. En ja ik was er wel op voorbereid dat hij het mss van mij zou overnemen. En dat is zo. Ik negeer het grotendeels, stel hem op zijn gemak en ga dan weer verder met wat ik aan het doen ben. En ik moet zeggen het helpt. Hij vind het geluid niet leuk, maar hij weet wat het is en dat er niks gebeurd. Dat scheelt al een hoop als je bang bent. Ondertussen is hij 5 jaar en gaat het dus heel goed hiermee.

Mijn dochter van 2 heeft het trouwens niet. Dus geen idee hoe ze het krijgen, ik weet alleen dat geruststellen helpt en het verder laten wat het is.
Heel veel sterkte hiermee.

Groetjes Madelief
 
Hoi. Mijn oudste zoontje is nu bijna 3 jaar maar ook hij is heel schrikkerig. Hij is altijd wel een beetje zo geweest maar sinds afgelopen zomer is er bij ons 2 huizen verder een man komen wonen en die heeft van boven tot onderen zijn huis verspijkerd. Dit ging uiteraard gepaard met het nodige geboor enz. enz. Vanaf die tijd is het echt raak, want het is soms zelfs zo erg dat als de deurbel gaat (nou gaat ie wel vrij hard maar toch..) hij daar zo van kan schrikken dat ie het op een huilen zet...
Ik probeer er altijd maar zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden en zeggen dat er niks aan de hand is, of als de buurman aan het boren is, zeggen dat ie alleen maar zijn huis aan het mooimaken is, maar de schrik blijft..
Ik hoop dat het vanzelf weer overgaat.
Gr. Anne-Marie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan