Jeetje wat naar, heel veel sterkte! Ik heb in december 2020 hetzelfde nieuws gehad, na ook aanvankelijk een echo met een kloppend hartje. Ik had voor de echo al wel een beetje bloedverlies gehad (maar dat had ik tijdens de zwangerschap van mijn zoontje ook) maar alsnog ga je er natuurlijk niet vanuit dat het alsnog mis zou gaan. Bij mij was het hartje met ruim 9 weken gestopt met kloppen en daar kwamen we met de termijnecho achter, toen het al ruim een week gestopt was dus. Vervolgens heb ik nog 2,5 week gewacht tot het spontaan op gang kwam. Helaas verliep dat niet soepel, ik heb het kindje wel op kunnen vangen (heb daarvoor de moeders voor moeders opvangkan gebruikt), een klein mini-mensje met ledemaatjes en herkenbare oogjes en mondje enzo, evenals een aantal grote stolsels (placenta is rond die termijn ongeveer het formaat van je hand, maar er zaten meer flinke stukken bij). Bij mij stopte het bloedverlies echter niet of verminderde in elk geval niet snel genoeg, ik lekte al door een kraamverband heen in de tijd die het kostte om mijn mobiel te pakken in de woonkamer om de verloskundige te bellen, dus ik ben diezelfde nacht nog met spoed gecuretteerd om het bloeden te stoppen, had een bloedtransfusie kunnen krijgen (in plaats daarvan gekozen voor een ijzerinfuus en bijbehorend langzamer herstel omdat dat minder eventuele gevolgen heeft voor een evt nieuwe zwangerschap) en helaas daar een paar dagen later nog een infectie overheen gekregen, waardoor ik een aantal dagen in het ziekenhuis heb gelegen. Ik heb 3 maanden moeten herstellen om van de ernstige bloedarmoede af te komen (kon wekenlang amper rechtop zitten op de bank zonder sterretjes te zien), na 6 weken werd ik voor het eerst weer ongesteld en vervolgens had ik weer mijn normale cycluslengte terug.
Gelukkig is mijn verhaal wel echt zeldzaam, de kans dat dat jou ook overkomt is echt heel klein, al is het kennelijk wel redelijk normaal om je een paar dagen slap/niet lekker te voelen.
Vervolgens hebben we 6 maanden geprobeerd om opnieuw zwanger te worden en inmiddels ben ik bijna 29 weken zwanger en ga ervanuit dat het nu wel goed zit. (1 november 2020 positieve test, 22 december te horen gekregen dat het hartje gestopt was, 9 januari miskraam + curettage, en 13 oktober uiteindelijk weer een positieve test in handen.)
Heel veel sterkte, neem de tijd voor je verdriet. Mocht je de miskraam spontaan of met medicatie krijgen dan is de kans groot dat je straks een herkenbaar kindje zult hebben om afscheid van te nemen. Bij een curettage (geen nacurettage zoals ik had, maar echt een om de miskraam zelf uit te laten voeren) is de kans ook groot dat je dat niet zult hebben.
Maar ook als je niks herkenbaars hebt (ik heb eerder miskramen gehad op een vroegere termijn waar niets herkenbaars te vinden was) kan het helpen om bijvoorbeeld een kaarsje te branden of een bloemetje te halen of wat dan ook te doen wat voor jullie betekenis heeft en helpt om het verlies te verwerken. Praat er ook over met je partner, ook al is de kans groot dat hij het anders ervaart dan jij. Het verdriet kan je ook later ineens weer overvallen, zo had ik bijvoorbeeld ook best een zware periode rondom de (geschatte) uitgerekende datum, zeker toen er nog geen nieuwe uitgerekende datum was om naar uit te kijken. Mij hielp het ook om met familie en vrienden hierover te praten, maar dat is uiteraard een persoonlijke keuze, al zal je er niet aan ontkomen om het te vertellen als ze al op de hoogte waren van je zwangerschap. Maar dan nog is het een keuze om er wel of niet een heel gesprek over te willen voeren of dat af te kappen.
Waarschijnlijk ben je naar huis gestuurd met de boodschap het in elk geval nog even af te wachten of de miskraam spontaan op gang komt (en misschien wil je dat zelf ook het liefst) maar bedenk wel goed voor jezelf hoe lang je af wilt wachten (je mag daarover ook van gedachten veranderen) voordat je een evt behandeling wilt. Alleen als je signalen krijgt van infectie kan het zijn dat er met spoed gehandeld wordt, volgens mij kan je verder veilig afwachten, al is dat emotioneel wel zwaar, zeker als het wat langer gaat duren en er geen duidelijke signalen zijn dat het er wel aan zit te komen (ik kreeg vanaf 2 weken na de echo toenemend bruinverlies tot het dus echt doorzette een halve week later). Houdt er rekening mee dat het opwekken van een miskraam vaak niet als een spoedactie gezien wordt en dat er zomaar nog een week overheen kan gaan (soms langer) nadat je aangegeven hebt dat je medicatie wilt voordat je terecht kan bij een gynaecoloog en de medicatie ook meekrijgt, dus als je dat overweegt zou ik dat op tijd aankaarten bij je verloskundige en ook vragen naar de termijn waarop je evt geholpen kan worden. Wees ook niet bang om je verloskundige te vertellen over de emotionele impact die de miskraam op je heeft, soms kan dat het proces wat versnellen als ze merken dat je er echt aan onderdoor dreigt te gaan. Ook als je twijfelt over of je miskraam al op gang is en of je miskraam compleet is kan je bij de verloskundige terecht.
Nogmaals heel veel sterkte!
