Hi ladies,
Graag wil ik mijn ervaring met jullie delen om mensen die ook voor de keuze staan te informeren.
Tijdens de eerste 10-weken echo kregen we te horen dat het vruchtje niet (meer) in leven was en ik binnenkort een miskraam zou kunnen verwachten. We kregen (na een week wachttijd) 3 opties mee: afwachten, met pillen de miskraam opwekken of een curettage.
Na een check in het ziekenhuis konden ze zeggen dat het vruchtje ongeveer 5 weken is geworden. Deze zat dus al 5 weken dood in mijn buik.
Ik heb er lang over nagedacht, ontzettend getwijfeld en geprobeerd zoveel mogelijk informatie te vergaren via internet. Op internet kon ik wel info vinden, maar verbazingwekkend erg weinig ervaringen van mensen, vooral over natuurlijk afwachten van de miskraam. Daarom zou ik graag mijn ervaring delen, zodat anderen die in zo'n situatie komen er misschien wat aan hebben.
De eerste week was ik er kapot van. Maar na een week huilen en inlezen leek curettage voor ons niet bestemd, ik was te bang voor de mogelijke complicaties (verklevingen enz.) die het zou hebben op eventuele toekomstige zwangerschappen, die kans (hoe klein dan ook) wilde ik niet lopen.
Vanuit mijn 'biologisch-natuurlijk-yoga-minded' gedachtegang heb ik besloten om het af te wachten en op natuurlijke wijze te laten komen. Dit was emotioneel erg zwaar. In het begin leefde ik in een roes van verdriet en rouw, maar ik dacht elke keer dat het wel weer beter ging met me. Achteraf gezien was het een van de zwaarste dingen die ik doorgegaan ben, het was een soort emotionele achtbaan van verdriet, pijn, onzekerheid, schaamte, schuld, boosheid en angst. Mede door de hormonen die natuurlijk nog gierde door mijn lijf, onderschat die niet.
Na 3,5 week vanaf het moment dat ik het gehoord had, net toen ik besloten had dat het genoeg was en ik de miskraam zou gaan opwekken d.m.v medicatie, begon er licht bloedverlies. Dat voelde als een opluchting en ik was blij dat mijn lichaam het zelf had gedaan, zelf had gedetecteerd, er nu klaar voor was om het los te laten en dus hopelijk mijn emoties ook, dus de medicatie hebben we niet gebruikt.
Na een week bloeding als een zware menstruatie, stolsels en wat krampen (erger had ik het niet verwacht, want het vruchtje was pas 5 weken, dus erg klein), belde ik het ziekenhuis om een afspraak te maken voor de checkup of mijn baarmoeder schoon zou zijn. Ik vertelde dat ik al een week bloedde, zo'n 5 dagen krampen had gehad en de bloeding gister gestopt was en vandaag nog iets terug kwam. Ik moest van de verpleegster met spoed langskomen, omdat het te lang aanhield, vond zij. Ik had de telefoon nog niet opgehangen of ik kreeg krampen die ik nog niet eerder gehad had.
In het ziekenhuis hoorde ik mijn vriend in de wachtkamer nog zeggen; het komt om de 4 minuten. Intense pijn, ik was er niet meer bij, maar ergens bevatte ik dat ik weeën had! Tussen de weeën door werd ik onderzocht. Er werd geconcludeerd dat ik gecuretteerd moest worden en kreeg 2 keuzes: Nu meteen of nu morfine en dan over 3 uur de curettage. Ik was niet meer voor rede vatbaar en kon geen keuze maken, dus maakte mijn vriend die voor mij. Hij wist van mijn angst omtrent de curettage, dus we gingen voor de morfine en nog 3 uur wachten. De morfine hielp iets, haalde het scherpe van de pijn weg, maar na ongeveer 2,5 uur ineens weer een enorme pijn, door de morfine heen. Tien minuten later, terwijl de pijn iets wegtrok, toen mijn verband verschoond werd, viel er iets uit me. Iets ter grootte van een ei. De verpleegster haalde het weg en vertelde me later dat ze geen vruchtje kon detecteren, maar enkel stolsels, vruchtzakje enzo. (Ik vind het achteraf heel vervelend dat ik het niet zelf heb gezien). De pijn was onmiddellijk weg en ik mocht na een echo weer naar huis.
Ik heb de artsen nog gevraagd waarom 'de bevalling' zo heftig was en of het kon komen doordat ik gewacht had (dat alles samen was gaan 'klitten' oid.). De arts zei dat het er niet mee te maken kon hebben dat ik gewacht had, dit had volgens hem ook kunnen gebeuren als ik in het begin medicatie genomen had om het op te wekken (al geloof ik dat niet helemaal). De 'bevalling' was volgens hem zo heftig omdat mijn lichaam er nog niet klaar voor was om zo iets groots uit te drijven (hormonaal week worden van de baarmoederhals), vandaar de extreme pijn.
Mijn lichaam is nu, 3 maanden verder, hersteld. Maar emotioneel ben ik er nog niet. Heb ik er goed aan gedaan om te wachten? Ik denk het wel. Zou ik het nog een keer afwachten? Absoluut niet. Wat zou ik anderen aanraden om te doen? Geen idee. Het enige wat ik kan meegeven is: luister goed naar je lichaam en vooral ook je emoties. Informeer jezelf door ervaringen van anderen te lezen en voel wat voor jou de beste optie is.
Deze traumatische gebeurtenis zal ik nog wel even met me mee dragen en ik hou mijn hart al vast voor de volgende zwangerschap.
Mijn situatie is misschien redelijk uniek, maar ik wilde deze toch met jullie delen, want zo kan het ook gaan, blijkbaar.
Sterkte ladies.
Graag wil ik mijn ervaring met jullie delen om mensen die ook voor de keuze staan te informeren.
Tijdens de eerste 10-weken echo kregen we te horen dat het vruchtje niet (meer) in leven was en ik binnenkort een miskraam zou kunnen verwachten. We kregen (na een week wachttijd) 3 opties mee: afwachten, met pillen de miskraam opwekken of een curettage.
Na een check in het ziekenhuis konden ze zeggen dat het vruchtje ongeveer 5 weken is geworden. Deze zat dus al 5 weken dood in mijn buik.
Ik heb er lang over nagedacht, ontzettend getwijfeld en geprobeerd zoveel mogelijk informatie te vergaren via internet. Op internet kon ik wel info vinden, maar verbazingwekkend erg weinig ervaringen van mensen, vooral over natuurlijk afwachten van de miskraam. Daarom zou ik graag mijn ervaring delen, zodat anderen die in zo'n situatie komen er misschien wat aan hebben.
De eerste week was ik er kapot van. Maar na een week huilen en inlezen leek curettage voor ons niet bestemd, ik was te bang voor de mogelijke complicaties (verklevingen enz.) die het zou hebben op eventuele toekomstige zwangerschappen, die kans (hoe klein dan ook) wilde ik niet lopen.
Vanuit mijn 'biologisch-natuurlijk-yoga-minded' gedachtegang heb ik besloten om het af te wachten en op natuurlijke wijze te laten komen. Dit was emotioneel erg zwaar. In het begin leefde ik in een roes van verdriet en rouw, maar ik dacht elke keer dat het wel weer beter ging met me. Achteraf gezien was het een van de zwaarste dingen die ik doorgegaan ben, het was een soort emotionele achtbaan van verdriet, pijn, onzekerheid, schaamte, schuld, boosheid en angst. Mede door de hormonen die natuurlijk nog gierde door mijn lijf, onderschat die niet.
Na 3,5 week vanaf het moment dat ik het gehoord had, net toen ik besloten had dat het genoeg was en ik de miskraam zou gaan opwekken d.m.v medicatie, begon er licht bloedverlies. Dat voelde als een opluchting en ik was blij dat mijn lichaam het zelf had gedaan, zelf had gedetecteerd, er nu klaar voor was om het los te laten en dus hopelijk mijn emoties ook, dus de medicatie hebben we niet gebruikt.
Na een week bloeding als een zware menstruatie, stolsels en wat krampen (erger had ik het niet verwacht, want het vruchtje was pas 5 weken, dus erg klein), belde ik het ziekenhuis om een afspraak te maken voor de checkup of mijn baarmoeder schoon zou zijn. Ik vertelde dat ik al een week bloedde, zo'n 5 dagen krampen had gehad en de bloeding gister gestopt was en vandaag nog iets terug kwam. Ik moest van de verpleegster met spoed langskomen, omdat het te lang aanhield, vond zij. Ik had de telefoon nog niet opgehangen of ik kreeg krampen die ik nog niet eerder gehad had.
In het ziekenhuis hoorde ik mijn vriend in de wachtkamer nog zeggen; het komt om de 4 minuten. Intense pijn, ik was er niet meer bij, maar ergens bevatte ik dat ik weeën had! Tussen de weeën door werd ik onderzocht. Er werd geconcludeerd dat ik gecuretteerd moest worden en kreeg 2 keuzes: Nu meteen of nu morfine en dan over 3 uur de curettage. Ik was niet meer voor rede vatbaar en kon geen keuze maken, dus maakte mijn vriend die voor mij. Hij wist van mijn angst omtrent de curettage, dus we gingen voor de morfine en nog 3 uur wachten. De morfine hielp iets, haalde het scherpe van de pijn weg, maar na ongeveer 2,5 uur ineens weer een enorme pijn, door de morfine heen. Tien minuten later, terwijl de pijn iets wegtrok, toen mijn verband verschoond werd, viel er iets uit me. Iets ter grootte van een ei. De verpleegster haalde het weg en vertelde me later dat ze geen vruchtje kon detecteren, maar enkel stolsels, vruchtzakje enzo. (Ik vind het achteraf heel vervelend dat ik het niet zelf heb gezien). De pijn was onmiddellijk weg en ik mocht na een echo weer naar huis.
Ik heb de artsen nog gevraagd waarom 'de bevalling' zo heftig was en of het kon komen doordat ik gewacht had (dat alles samen was gaan 'klitten' oid.). De arts zei dat het er niet mee te maken kon hebben dat ik gewacht had, dit had volgens hem ook kunnen gebeuren als ik in het begin medicatie genomen had om het op te wekken (al geloof ik dat niet helemaal). De 'bevalling' was volgens hem zo heftig omdat mijn lichaam er nog niet klaar voor was om zo iets groots uit te drijven (hormonaal week worden van de baarmoederhals), vandaar de extreme pijn.
Mijn lichaam is nu, 3 maanden verder, hersteld. Maar emotioneel ben ik er nog niet. Heb ik er goed aan gedaan om te wachten? Ik denk het wel. Zou ik het nog een keer afwachten? Absoluut niet. Wat zou ik anderen aanraden om te doen? Geen idee. Het enige wat ik kan meegeven is: luister goed naar je lichaam en vooral ook je emoties. Informeer jezelf door ervaringen van anderen te lezen en voel wat voor jou de beste optie is.
Deze traumatische gebeurtenis zal ik nog wel even met me mee dragen en ik hou mijn hart al vast voor de volgende zwangerschap.
Mijn situatie is misschien redelijk uniek, maar ik wilde deze toch met jullie delen, want zo kan het ook gaan, blijkbaar.
Sterkte ladies.
Zo ga ik morgen op vakantie.