Miskraam/curretage en dan...

G

gebruiker879170

<p style="text-align: left;">Maandag 11 januari gingen wij voor de 12-wekenecho, toen bleek dat het hartje van ons kindje met 8,5 week gestopt is met kloppen. Dit was een grote schok voor ons, we hebben op dat moment gekozen om te wachten tot mijn lichaam het uit zichzelf zou afstoten, maar dit was(vooral voor mij) ondraaglijk. We hebben uiteindelijk gekozen voor een curretage. Maandag 18 januari werd ik gecurreteerd, wat mij lichamelijk is meegevallen. Maar emotioneel is het zwaar, aan de ene kant een leeg gevoel maar aan de andere kant had ik wel het gevoel, nu kunnen we verder. Maar nu is het wachten(en dit valt me ook erg zwaar)wachten op... wanneer stopt het bloedverlies, wanneer is het hcg uit je lichaam, wanneer krijg ik mijn eisprong of wanneer zou ik weer zwanger zijn. Ik weet het, dit is bij iedereen anders.</p>
<p style="text-align: left;">Het is een heel verhaal, ik moest het even kwijt, ik hoop dat er zijn die hun ervaringen willen delen hoe het bij jou is gegaan na een miskraam/missed abortion.</p>
 
Jou verhaal lijkt voor een groot deel op de mijne. Vorige week woensdag bij de termijnecho bleek ook het hartje te zijn gestopt bij mij. Vrijdags begon ik met bloeden en heftige krampen. Helaas heeft dit niet door gezet en ben ik afgelopen donderdag alsnog gecuretteerd. De ingreep heeft stuk langer geduurd door het vele bloedverlies en omdat er heel veel weefsel in de baarmoeder zat.  Door het vele bloedverlies nu heel slapjes en omdat er veel weefsel is weg gesneden toch echt nog behoorlijk wat buikpijn.

Hoe nu verder weet ik ook nog niet, zit nog midden in het fysieke herstel.

wens jou heel veel sterkte met afwachten en de onzekerheid!
 
En owja, het afwachten de eerste week na het slechte nieuws heb ik emotioneel als heel zwaar ervaren. Elke keer heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees.
 
Wat erg dat jij het ook mee hebt moeten maken. En dat het dan fysiek ook nog eens zo tegen zit.

Ik merk dat naarmate de dagen verstrijken, mijn verdriet iets minder wordt, maar toch blijft het continu in je gedachte, en vooral ook, als ik maar weer snel zwanger ben. Ook dat moet ik, denk ik, proberen los te laten, anders wordt je er alleen maar gestresst van. Ik probeer afleiding te zoeken, maar valt niet mee.

Was dit voor jou, de 1ste zwangerschap? En willen jullie ee ook gelijk weer voor gaan? <span style="line-height: 1.5;">ik hoop dat jij het ook snel een plekje kan geven. </span>

Het is trouwens fijn, dat je verhaal kwijt kunt op zo'n forum. Het van je afschrijven, lucht een beetje op.

 
Voor ons zou het het eerste kindje zijn inderdaad, voor jullie ook?

emotioneel kan ik het nog best goed relativeren voor mezelf. Dat de vrucht niet goed was is natuurlijk heel verdrietig, maar wat als deze ongezonde vrucht zich toch door ontwikkeld had tot een (ongezond) kindje. wat voor leven zou het dan gehad hebben. Zelf ben ik werkzaam in het speciale onderwijs en ik zie van heel dichtbij hoe soms gezinnen verscheurd zijn door bijvoorbeeld de eenzaamheid van hun kind. (Werk niet met chromosoom afwijkingen)

Zelf merk ik dat ik nog niet toe ben aan de volgende stap en een volgende zwangerschap. Wil eerst mijn cyclus weer normaal op orde hebben. Zelf ben ik nu 29 en het komt voor mij nu niet op een paar maanden om moeder te worden. Ervaar daar geen druk mee. Speelt bij jou je leeftijd al wel mee? Of wil je zo graag snel door? Hopelijk kan je toch wat rust voor je zelf vinden en heb je de volgende keer een prima zwangerschap.

Gelukkig sinds vanmiddag wat tramadol gekregen, hier gaat het een stuk beter mee, al voel ik de pijn er nog steeds door heen komen. Echt bizar.
 
Voor ons zou het ons tweede kindje worden, ik heb een zoontje van bijna 1,5 jaar.

Voor jezelf is dat alleen maar fijn, dat je het emotioneel niet zo zwaar hebt. Ik kan het ook wel goed relativeren hoor, maar wat mij zo verdrietig maakt, is het feit dat ik over een half jaar geen kindje in mijn armen kan sluiten, en we wilde zo graag een broertje of zusje voor mijn zoontje, maar ik hoop idd, dat het niet lang duurt voor ik weer zwanger ben. Gisteren belde mijn verloskundige nog en die gaf aan, dat ik niet hoeft te wachten op mijn cyclus. Dat gaf me wel een beetje moed:)

Ik hoop voor je dat je lichamelijk snel hersteld. <span style="line-height: 1.5;">Heb je ook nog veel bloedverlies? Bij mij is dat nu al bijna over.</span>

 
Hallo ik ben nieuw en wil even men verhaal doen omdat ik beetje hulp en steun van mensen wat hetzelfde hebben meegemaakt kan gebruiken vorig jaar januari kreeg ik te horen dat we zwanger waren super blij dat het zo rap gelukt was 17 februari moest ik voor eerste echo gaan alles zag er goed uit maar we hoorden niks dus zei de Gynaecoloo mss bent u nog te vroeg kom volgende week eens terug  dan die donderdag begon licht bloedverlies zondag is het zakje dan afgekomen en dinsdag het vruchtje terwijl ik in de douche stond  ik heb  men baby vruchtje begraven  en een lekke gegeven nu zijn we bijna een jaar verder en nog altijd niet opnieuw zwanger de huisarts heeft ons verder gestuurd en volgende week woensdag moeten we op gesprek bij een fertiliteits gynaecoloog  ik heb zo schrik dat er slecht nieuws ISS of dat dit kleine geluk ons niet gegund is :( ik gun iedereen een baby maar wil doodgraag dat het blije nieuws ons ook overkomt
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan