We moesten wachten, heel erg lang wachten voordat wij aan kinderen "mochten" beginnen. Ik zit al enig jaar onder hevige acné, het leven zonder het medicijn was voor mij letterlijk een hel, het zag er niet uit, en het deed ongelooflijk veel pijn, mentaal maar ook fysiek want het zat precies op mijn gezicht. Eindelijk na de trouwerij, heb ik de medicijnen afgezworen en moesten wij een half jaar wachten voor dat wij "aan de slag" mochten. De schoonzus van mijn man, is heel moeilijk zwanger geworden. Wij waren daar wat sceptisch in, en wisten voor ons zelf dat het wel 'even' kon duren.
Echter was ik na de eerste keer al zwanger, ik voelde me eerst wat lichtjes in mijn hoofd, daarna is het begonnen.
In mijn eerste 'echte' zwangerschapsweek na de bevruchting had ik film opnames, mijn eerste keer was dat. Ik was zenuwachtig en kon als ik mijn best deed wel overgeven! Kwam door de film dacht ik bij mezelf..Die week erna moest ik weer naar mijn eigen werk, ik werk op een kinderdagverblijf, en ik kon de luiers niet weerstaan! Zo vies. Tijdens het verschonen moest ik bijna overgeven.. Toen had ik al een vermoeden, ik was zwanger. In deze week deden mijn borsten zeer, en mijn buik voelde heel strak aan. Het voelde net alsof ik al een 'dikke' buik had. In deze week was ik al 3 dagen overtijd, de test was positief. Die week daarna (4e week) had ik ineens weer vet haar, ik kon weer elke dag wassen, maar omdat mijn borsten zo gevoelig waren, en die waren echt heel gevoelig, heb ik de verloskundige gebeld.
Ik heb verteld dat ik het niet vertrouwde, ik was niet meer misselijk, mijn haren moest ik nu weer elke dag wassen (en ja ik heb vet haar van mezelf, ik slik nu geen medicatie meer). Mijn gevoel zei; het klopt niet.
De verloskunde vertelde me dat ik bij 1 van de gelukkigen hoorde die weinig kwaaltjes had. Ik moest er maar van genieten.
Ik heb het geprobeerd om van te genieten, ik heb het zelfs 2 van mijn beste vriendinnen verteld om dat ik aan de ene kant wel gelukkig was dat ik het in elk geval kon 'delen'.
Aangezien ik voor een 7 a 8 weken echo geen vrij kon regelen, hebben we die niet gepland. Toch heb ik gisterochtend (vrijdag) een apart echocentrum zelf maar gebeld om te vragen of er plek was. Wij konden terecht om kwart over 1. Ik snel mijn man gebeld of hij het ok vond en mee kon, hij was die dag vrij. Ik kon wel regelen dat ik in mijn pauze even naar 'huis' kon. Mijn man vond een 7 a 8 weken echo beetje overdreven, maar omdat ik mij er niet goed bij voelde, zijn we toch gegaan.
Eenmaal daar vertelde ik het verhaal, ik moest uitleggen waarom ik zo graag wilde. Ook mijn buurvrouw is zwanger geweest, maar ze had een 'leeg vruchtzakje'. Ook zij was toen 'zwanger'. Het klopte allemaal niet, dus ik wilde bevestiging.
Een buikecho kon niet, daar waren alleen darmen op te zien.
Eenmaal binnen zag ik de baarmoeder, in eerste instantie LEEG! Ik kan bij niemand op de echo zien wat nou wat is, en wat het kindje is of waar het eventueel ligt, maar gisteren wist ik precies wat mijn baarmoeder was, wat mijn zwangerschapsring was, en zag meteen na de eerste seconde dat het gewoon mis was! Zo stom, na veel zoeken zagen we wel iets zitten in de baarmoeder, heel klein 4,3mm. Dat kwam overeen met week 5 van de normale zwangerschapsweek. Geen hartje, geen ruggengraatje...
De mevrouw vroeg me nog, of ik zeker wist wanneer ik voor het laatst ongesteld was en of niet echt nog maar 5 weken zwanger was. Het klopte allemaal.
Waarom houdt mijn lichaam het nu dan al 3 weken vast? Elke keer nadat ik na de wc ben gegaan, dacht ik nog, "yes, geen bloeding", maar ik wist.....
Ik kon die middag niet meer terug naar mijn werk, ik was kapot en erg verdrietig. Ik heb het mijn baas moeten vertellen, want er moest ineens iemand voor de groep gezet worden. Ik kon het niet opbrengen om mijn werk af te maken. Ik kon het niet eens op brengen om het telefonisch te vertellen! Ze nam eerst ook niet op, 2x gebeld. Later werd ik terug gebeld en heb ik verteld hoe en wat. Aan de andere kant van de telefoon kreeg ik niet veel antwoord terug, ze wist niet wat ze moest zeggen, het werd wel voor mij geregeld. Ze had de tranen in de ogen.
Daarna heb ik meteen geregeld dat ik naar de gynaecoloog kan om het weg te laten halen, maar omdat het al vrijdag middag was, kan ik pas maandag terecht. Mocht het dit weekend 'gebeuren' moest ik af bellen. Maar omdat het er al zo lang zit, heb ik daar een hard hoofd in.
Ik ben benieuwd wat een gynaecoloog doet, en wat hij meteen kan doen. Zelf heb je allemaal vragen. Komt dat door mij? Kan het nog door de medicatie komen? Ben ik te druk geweest? Is het nog wel mogelijk om 'weer' zwanger te worden? Mijn man is er erg nuchter onder. Hij heeft natuurlijk niet het 'zwangerschapsgevoel' mogen ervaren. Ja, hij vind het jammer, maar blijft er wel nuchter onder.
Ik had voor de zwangerschap erge hielspoor in beide voeten (3jaar). Ik moest stoppen met de shockwave, mijn ergste nachtmerrie. Wonder boven wonder kreeg ik niet 'meer' last van mijn voeten na mijn zware werkdag. Zou dat te maken met het hormonale verandering in mijn lichaam? Komt er toch nog iets 'positiefs' hier uit?
Het is nu 4 uur in de ochtend, en ik moest even mijn verhaal kwijt. Je kunt het met zo weinig delen. Ik wil niet dat mijn ouders het weten, dan houden ze hoop, ze hopen al zo lang, maar ze weten niet dat wij er mee bezig zijn.
Zo... dit is mijn verhaal. Mijn eerste bijzondere zwangerschap, zal nooit weer mijn eerste worden. Het waren mijn beste 'echte' 2 weken.
En misschien overdrijf ik, maar ik vind het echt, echt, heel jammer! Het plaatje was zo mooi! 9 januari uitgerekend, 5 januari ben ik jarig en 10 januari mijn broer. Het kindje kwam dan voor mijn 30e verjaardag of na mijn 30e verjaardag.
Echter was ik na de eerste keer al zwanger, ik voelde me eerst wat lichtjes in mijn hoofd, daarna is het begonnen.
In mijn eerste 'echte' zwangerschapsweek na de bevruchting had ik film opnames, mijn eerste keer was dat. Ik was zenuwachtig en kon als ik mijn best deed wel overgeven! Kwam door de film dacht ik bij mezelf..Die week erna moest ik weer naar mijn eigen werk, ik werk op een kinderdagverblijf, en ik kon de luiers niet weerstaan! Zo vies. Tijdens het verschonen moest ik bijna overgeven.. Toen had ik al een vermoeden, ik was zwanger. In deze week deden mijn borsten zeer, en mijn buik voelde heel strak aan. Het voelde net alsof ik al een 'dikke' buik had. In deze week was ik al 3 dagen overtijd, de test was positief. Die week daarna (4e week) had ik ineens weer vet haar, ik kon weer elke dag wassen, maar omdat mijn borsten zo gevoelig waren, en die waren echt heel gevoelig, heb ik de verloskundige gebeld.
Ik heb verteld dat ik het niet vertrouwde, ik was niet meer misselijk, mijn haren moest ik nu weer elke dag wassen (en ja ik heb vet haar van mezelf, ik slik nu geen medicatie meer). Mijn gevoel zei; het klopt niet.
De verloskunde vertelde me dat ik bij 1 van de gelukkigen hoorde die weinig kwaaltjes had. Ik moest er maar van genieten.
Ik heb het geprobeerd om van te genieten, ik heb het zelfs 2 van mijn beste vriendinnen verteld om dat ik aan de ene kant wel gelukkig was dat ik het in elk geval kon 'delen'.
Aangezien ik voor een 7 a 8 weken echo geen vrij kon regelen, hebben we die niet gepland. Toch heb ik gisterochtend (vrijdag) een apart echocentrum zelf maar gebeld om te vragen of er plek was. Wij konden terecht om kwart over 1. Ik snel mijn man gebeld of hij het ok vond en mee kon, hij was die dag vrij. Ik kon wel regelen dat ik in mijn pauze even naar 'huis' kon. Mijn man vond een 7 a 8 weken echo beetje overdreven, maar omdat ik mij er niet goed bij voelde, zijn we toch gegaan.
Eenmaal daar vertelde ik het verhaal, ik moest uitleggen waarom ik zo graag wilde. Ook mijn buurvrouw is zwanger geweest, maar ze had een 'leeg vruchtzakje'. Ook zij was toen 'zwanger'. Het klopte allemaal niet, dus ik wilde bevestiging.
Een buikecho kon niet, daar waren alleen darmen op te zien.
Eenmaal binnen zag ik de baarmoeder, in eerste instantie LEEG! Ik kan bij niemand op de echo zien wat nou wat is, en wat het kindje is of waar het eventueel ligt, maar gisteren wist ik precies wat mijn baarmoeder was, wat mijn zwangerschapsring was, en zag meteen na de eerste seconde dat het gewoon mis was! Zo stom, na veel zoeken zagen we wel iets zitten in de baarmoeder, heel klein 4,3mm. Dat kwam overeen met week 5 van de normale zwangerschapsweek. Geen hartje, geen ruggengraatje...
De mevrouw vroeg me nog, of ik zeker wist wanneer ik voor het laatst ongesteld was en of niet echt nog maar 5 weken zwanger was. Het klopte allemaal.
Waarom houdt mijn lichaam het nu dan al 3 weken vast? Elke keer nadat ik na de wc ben gegaan, dacht ik nog, "yes, geen bloeding", maar ik wist.....
Ik kon die middag niet meer terug naar mijn werk, ik was kapot en erg verdrietig. Ik heb het mijn baas moeten vertellen, want er moest ineens iemand voor de groep gezet worden. Ik kon het niet opbrengen om mijn werk af te maken. Ik kon het niet eens op brengen om het telefonisch te vertellen! Ze nam eerst ook niet op, 2x gebeld. Later werd ik terug gebeld en heb ik verteld hoe en wat. Aan de andere kant van de telefoon kreeg ik niet veel antwoord terug, ze wist niet wat ze moest zeggen, het werd wel voor mij geregeld. Ze had de tranen in de ogen.
Daarna heb ik meteen geregeld dat ik naar de gynaecoloog kan om het weg te laten halen, maar omdat het al vrijdag middag was, kan ik pas maandag terecht. Mocht het dit weekend 'gebeuren' moest ik af bellen. Maar omdat het er al zo lang zit, heb ik daar een hard hoofd in.
Ik ben benieuwd wat een gynaecoloog doet, en wat hij meteen kan doen. Zelf heb je allemaal vragen. Komt dat door mij? Kan het nog door de medicatie komen? Ben ik te druk geweest? Is het nog wel mogelijk om 'weer' zwanger te worden? Mijn man is er erg nuchter onder. Hij heeft natuurlijk niet het 'zwangerschapsgevoel' mogen ervaren. Ja, hij vind het jammer, maar blijft er wel nuchter onder.
Ik had voor de zwangerschap erge hielspoor in beide voeten (3jaar). Ik moest stoppen met de shockwave, mijn ergste nachtmerrie. Wonder boven wonder kreeg ik niet 'meer' last van mijn voeten na mijn zware werkdag. Zou dat te maken met het hormonale verandering in mijn lichaam? Komt er toch nog iets 'positiefs' hier uit?
Het is nu 4 uur in de ochtend, en ik moest even mijn verhaal kwijt. Je kunt het met zo weinig delen. Ik wil niet dat mijn ouders het weten, dan houden ze hoop, ze hopen al zo lang, maar ze weten niet dat wij er mee bezig zijn.
Zo... dit is mijn verhaal. Mijn eerste bijzondere zwangerschap, zal nooit weer mijn eerste worden. Het waren mijn beste 'echte' 2 weken.
En misschien overdrijf ik, maar ik vind het echt, echt, heel jammer! Het plaatje was zo mooi! 9 januari uitgerekend, 5 januari ben ik jarig en 10 januari mijn broer. Het kindje kwam dan voor mijn 30e verjaardag of na mijn 30e verjaardag.
