Miskraam in de tiende week

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik kreeg een miskraam in de tiende week. Het was een tweeling. Nu is mijn zusje zwanger en ik heb daar toch wat moeite mee. Zijn er meer mensen die dit herkennen en hoe ga je daarmee om?
En hoe leer ik het accepteren dat mijn kindjes er niet meer zijn?

Liefs van Sanne
 
Hai sannke

Ik zal me even voorstellen ik ben patricia en ik ben op 28 april gecurriteerd,mijn vriendinnen en ik scheelden allemaal een maand ik had echt zoiets van waarom hun wel en ik niet,niet dat ik het niet gunde maar kon het niet begrijpen.
Nu zoveel weken later kan ik er goed mee omgaan het is iets waar je mee leert omgaan,maar vertel wel tegen je zusje dat je het erg leuk vind voor haar maar dat je nu niet blij kunt zijn vanwege je eigen verdriet.
Mij hielp het enorm om er veel over te praten ik en me vriend waren 2 jaar bezig en toen was ik zwanger en moest ik voor een echo en ik had me vruchtje al verloren ik dacht dat me wereld onder me voeten vandaan viel,ik heb wel heel veel gehuild en er heel veel over gepraat en dat ik op dit forum terecht kon heeft mij ook heel veel geholpen.
In ieder geval heel veel sterkte en een dikke kus van mij,en gewoon als je ergens mee zit hier komen typen dat hielp mij ook enorm.
Groetjes patricia
 
Hoi Sanneke,

Patricia heeft gelijk. Ik had ook een miskraam in de 10e week (missed abortion). Mijn wereld stortte ook in. Heel veel gehuild en met iedereen erover gepraat. Kon het ook absoluut niet hebben als anderen wel gewoon leuk zwanger waren en bleven. Heb dat ook gezegd en iedereen had daar begrip voor. Echt, je komt er over heen. En vergeet niet, een miskraam krijg je niet zomaar er is dan iets niet goed met het vruchtje. Veel sterkte, Astrid
 
Hoi sanneke, ook ik kreeg een miskraam na 9 weken en mijn nichtje was toen 8 maanden zwanger toen ik haar weer zag een week na mijn curetage had ik het echt ontzettend zwaar, nu is ze bevallen van een zoon en moet ik op kraamvisite en zie daar ontzettend tegen op. Elke dag gaat het een stukje beter en je komt er wel over heen.
heel veel sterkte diane
 
Inmiddels heb ik goed nieuws! We zijn weer zwanger en zitten nu in de 11ste week. Nog even en ik kan weer een beetje ademen, maar de spanningen zijn soms erg.
 
Ik kreeg een miskraam, of beter vroeggeboorte, in de 20ste week. Ik was zwanger van een tweeling. Meteen werd duidelijk dat het om TTS ging. Mijn vriendin was gelijktijdig met mij zwanger en een andere vriendin was 4 dagen ervoor bevallen. We lagen in het zelfde ziekenhuis en ik ben de dag na mijn eigen bavalling bij haar langs geweest. Mijn andere vriendin (die ongeveer gelijktijdig met mij was uitgerekend) had en heeft het er nog steeds moeite mee (na 5 jaar) om er over te praten. Gelukkig heb ik nu een zoon van bijna 3. We hebben onze kinderen gewoon hun namen gegeven en praten er ook heel open over, zelfs hun fototje staat bij ons op de kast. Er over praten heeft ons veel geholpen.
 
Ik was zwanger van een tweeling en toen ik 11 weken zwanger was heb ik een auto-ongeluk gehad en hoogst waarschijnlijk daar door ben ik een kindje verloren gelukkig is er toch eentje geboren. Ik heb overigens wel het overleden kindje heel de zwangerschap mee gedragen. De dokter in het ziekenhuis had niet gezien dat ik zwanger was van een tweeling daar ben ik pas met de pret-echo (23 weken zwanger) achter gekomen. Ik heb een geboortekaartje voor mijn zoontje voor straks dat hij weet dat ie van een tweeling is. Voor mijn gevoel ben ik moeder van drie kinderen. De tweeling en mijn oudste zoontje. Mijn omgeving ziet dit toch anders want het is een miskraam, maar ik heb het tot aan het eind van de zwangerschap meegedragen + als je op het fototje kijkt zie je een klein mensje het moet alleen nog volgroeien. Ik vind het wel moeilijk om dat te accepteren dat ie gestorven was , vooral omdat ik dat altijd gewenst heb een tweeling.
 
Ik weet wat je bedoeld, Ik kreeg 4 weken geleden een miskraam en 2 weken later is een vriendin van mij bevallen van een gezonde 2ling, ik durde de eerste dagen niet op kraamvisite te gaan, uit eindelijk ben ik toch gegaan maar het is me zwaar tegen gevallen, ik gun hun echt alle geluk, maar ik heb alleen maar zitten huilen toen ik die ukkies in mijn armen had, gelukkig weten hun ook van mijn miskraam af en heb ik heel veel steun van ze gehad, ik ben nu een week niet geweest en ga het binnenkort toch nog een keer proberen het is toch een hele goeie vriendin van mij ik kan het gewoon niet maken om niet te gaan.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan