miskraam na 11 weken

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal,

Allereerst wens ik iedereen veel sterkte. Ik lees hier echt dramatische verhalen. 5 miskramen: wat afschuwelijk.
Ik heb vorige week een miskraam gehad na een zwangerschap van 11 weken. Ik voelde me hartstikke goed toen ik zwanger was en toen het mis begon te gaan, voelde ik me nog steeds goed. Totdat het er echt uitkwam, toen had ik echt weeen, ik ging door de grond.
Ik heb alleen telefonisch contact gehad met mijn huisarts en ik vind dat ik niet goed begeleid ben als je het zo kan noemen. Niemand heeft me verteld wat ik kon verwachten of wat ik zou verliezen bijvoorbeeld. Ik lees hier dat er best veel vrouwen naar het ziekenhuis zijn geweest om te controleren of wel alles volledig weg is, maar dat vindt mijn huisarts niet nodig. Ik vind dit echt een hele nare ervaring. Vinden jullie dat je goed begeleid bent?
Het ene moment kan ik de hele wereld aan, want als het niet goed is, dan moet het er maar uit. Het volgende moment val je weer in een gat.
Ik moet wel zeggen dat ik veel steun heb aan mijn zoontje van bijna 2, hij leidt mijn aandacht in ieder geval af.
Op hem hebben we 2.5 jaar moeten wachten en nu waren we in 1x zwanger zeg maar. Dus superblij natuurlijk.
Ik merk wel, dat hoe meer je erover praat, hoe vaker je mensen spreekt die het ook hebben gehad. Dat praat toch makkelijker. Hoe ervaren jullie dat? Begrijp me niet verkeerd, ik vind dit voor iedereen echt heel erg, maar ik ben blij dat ik niet de enige ben.
Ben benieuwd hoe jullie hierover denken.
 
Hoi Anoniem
Ik schrok van je bericht, van het had het mijne kunnen zijn. Althans, het eerste gedeelte dan. Ook ik heb met 11,1 weken een miskraam gehad. En ook ik had gewoon een 'goed gevoel' bij deze zwangerschap. Ik had echter het 'geluk' dat ik wel goed begeleid ben. Ik was nl. de dag ervoor in het ziekenhuis ivm eventueel prenataal onderzoek. Hierbij bleek uit de echo dat het vruchtje al met 8 wkn. gestorven was. Kreeg dan ook de dag erna de miskraam. Ik kreeg te horen dat ik het zou kunnen ervaren als een soort 'mini-bevalling' en was dus op de weeen voorbereid (heb al een 3-jarige), tevens werd mij verteld dat ik daarna mogelijk last zou kunnen krijgen van 'ontzwangeren'. Het ontzwangeren is nog niet gekomen, want ivm aanhoudend bloedverlies en een positieve zw.schapstest heb ik een echo laten maken. Hierbij bleek dat er nog een 'restje' zwangerschapsweefsel achtergebleven is (oorzaak v.d. positieve test). Het vruchtje is wel in z'n geheel afgestoten. Zelf kamp ik nu met de vraag wat te doen. Een curettage of toch maar afwachten. Het is inmiddels 3 wkn. na de miskraam, maar het restje is nog niet afgestoten. Toch heb ik liever geen curettage en ik hoop dus maar dat het restje 'meekomt' bij mijn eerstvolgende ongi. Als ik jou was, zou ik even afwachten hoe het lichamelijk herstel verloopt: vertrouw je het niet zou ik om een echo vragen, om te zien of het in z'n geheel weg is. Hiermee krijg je dan zekerheid, waardoor je ook het emotionele gedeelte misschien wat makkelijk af kunt sluiten. Ik voel me een beetje in de steek gelaten door m'n eigen lichaam, want met 11 wkn. ben je al bijna bij die 'magische' 12 weken. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je, net als ik, wat steun ervaart van de ervaringen van lotgenoten. Want ondanks dat het verdriet van het moment er niet minder om wordt voel ik me toch een zeurpiet als ik lees dat anderen dit 5 of 6 keer hebben mee moeten maken. Wat vreselijk is dat voor ze.
 
Hoi,

Jouw verhaal spreekt me erg aan. Ik heb gisteren te horen gekregen dat het hartje niet meer klopt, en was ongeveer 10 weken, omdat het vruchtje al een paar weken is overleden of in elk geval niet is gegroeid, is het niet duidelijk of ik al verder was, maar ik vermoed zelf dat ik rond de 11 weken was, maar dat weet ik dus niet zeker. Ik ben toen ik dat te horen kreeg, meteen naar de verloskundige geweest en die nam alle tijd voor me. Ik mocht ook altijd bellen, wanneer ik vragen heb. Als ik jouw was, zou ik de verloskundige bellen, ik neem aan dat je al een afspraak met haar had gemaakt, en haar of hem alle vragen voorleggen. Het is heel belangrijk, dat alles weg is. Bij mij is het nog niet gekomen, en als het niet voor volgende week woensdag komt, moet ik gecurreteerd worden. Ik vind dat heel eng, maar aan de andere kant, weten we dan wel zeker dat alles weg is. (al moet ik er ook nog niet aan denken, hoor!) Ik wens je heel veel sterkte!!!
 
Hoi allemaal,

Wat een ellende om al dat verdriet te lezen. Zelf ben ik vorige week bij 13 weken gecuretteerd. De week ervoor gingen mijn man en ik vol goede moed voor een echo (we hadden met 6 en 8 weken al een echo gehad in verband met twee eerdere miskramen en het zag er heel goed uit), maar helaas bleek het met 9 weken mis te zijn gegaan. Ik had dit totaal niet in de gaten, was dag en nacht misselijk en moe en was, ondanks de eerdere miskramen, niet bang. De klap kwam dan ook ontzettend hard aan. Vorige week maandag ben ik gecuretteerd. Die ochtend heb ik nog "gewoon" overgegeven alsof ik nog volop zwanger was, heel erg gemeen. Persoonlijk vond ik de curettage "fijner" (voor zover je daar überhaupt over kunt spreken), dan het beloop afwachten. Ik vond het een behoorlijk traumatische ervaring om het vruchtje te verliezen de keren ervoor en was deze keer liever onder narcose. Toch was het ontzettend moeilijk, vooral toen ik afscheid moest nemen van mijn man toen ik naar de operatiekamer ging. Het was ineens heel definitief allemaal, ook al wist ik al een week dat er geen hoop meer was.

Het gaat nu op en af met mij. De ene dag gaat het best goed, mede dankzij mijn man en ons zoontje van 17 maanden, maar op andere momenten stort ik zowat in. Gisterenavond had ik dat ook. Ik heb zó ontzettend moeten huilen weer en voelde me zó depressief. Ik hoop dat dat snel beter gaat. Mijn lichaam heeft me ontzettend in de steek gelaten. Al die tijd dacht ik dat ik goed zwanger was... Dat is heel moeilijk, zeker voor een volgende zwangerschap. En na drie miskramen weten we niet wat de toekomst nog voor ons in petto heeft en hoe ver we willen en kunnen gaan. De tijd zal het leren...

Ik ben gelukkig goed begeleid door de verloskundige. Ze is langsgekomen, heeft twee keer gebeld en ik kan haar ook altijd bellen. Ook heb ik er heel veel over gepraat en geschreven. Op dit forum zie je maar weer eens dat je niet de enige bent en het is fijn als je steun bij elkaar kunt zoeken. Ik wens niemand zoveel ellende toe en hoop dat we over een tijdje allemaal weer een gezond kindje in de armen hebben!!!

Liefs van Sacha.
 
Hallo,
Toen wij na drie maanden de eerste echo kregen zagen wij dat het kindje niet meer leefde.Volgens de vk was het hartje gestopt met kloppen rond de tiende week.
We werden naar huis gestuurd met de mededeling dat het er met twee weken spontaan uit zou moeten komen en anders zou ik gecureteerd worden.
De dag erna begon ik al bloed te verliezen en nog eens 5 dagen later kreeg ik vreselijke buikpijn.Ik wou toen op staan om naar bed te gaan en ben toen flauw gevallen van de pijn.
Mijn vriend belde toen de vk zei vertelde dat het weeen waren maar ze was niet van plan om te komen want het zou er die nacht vanzelf wel uit komen.]
Ik had zelf daarvoor ook al contact opgenomen met het ziekenhuis of ze het aub weg wilden halen maar dat deden ze niet ik moest maar gewoon afwachten.
Nog eens twee dagen later zat ik op de wc en toen kwam het eruit,hier hadden we opgewacht dan konden we het verwerken dachten we maar toen kwam de klap pas.
We waren ook erg geschrokken van hoe het eruitzag.
Een week later werd ik gebeld door de vk toen heb ik mijn verhaal gedaan en toen zei ze dat alles oke wasnou ja of je dat kan zien door de telefoon,maar goed.
Ik voelde me erg in de steek gelaten ook door hun,het was allemaal zo zakelijk bah.
Vier maanden daarna was ik opnieuw zwanger en het voelde gelijk goed.
Toen wij voor de eerste echo moesten heb ik opnieuw mijn verhaal bij hun neergelegd en die vk heeft toen gezegd dat dit nooit had mogen gebeuren,want ik was flauw gevallen en heb ontzettend veel bloed verloren maar die vk toendertijd werkte er al niet meer.Wij hebben nu een heel mooie en gezonde dochter,maar toch ben ik nog wel eens verdrietig om wat er toen is gebeurd heb het nog niet helemaal een plaatsje kunnen geven.
Ik hoop dat jullie ook het geluk mag overkomen dat jullie in de toekomst een kindje mogen krijgen.
Heel veel sterkte
 
Hoi Sacha

Als ik jou was zou ik gewoon contact opnemen met een echografist(e) in het ziekenhuis, als je met hen een afspraak maak en vertel dat jij graag een echo wil omdat je je zorgen maakt, zullen ze echt niet wijgeren.
Succes en sterkte groetjes Sterre
 
Hallo iedereen,
Ik kon net van de Gyn en er werd verteld dat mijn kindje niet meer leeft. Ik zou vandaag 10 weken zwanger zijn. Mijn Gyn was echt een heks. Ik kwam binnen en zij begon al meteen met: ´Ja, ik weet niet als we de baby gaan zien´. ik dacht ik van uhu hoe bedoel je? Naja ik moest toen op mijn rug liggen. even later vond zij dat zij het vaginaal wilde zien. Volgens haar was de baby dus gestorven. Ik was ontzettend verdrietig en mijn vriend begon mij te troosten. Mijn Gyn was zo een bitch en dit zeg ik omdat zij geen empathie toonde en zij alleen ja sterkte. Ik wilde haar eingelijk in elkaar slaan, maar op dat moment was ik zo in schok. Ik heb vanmiddag een afspraak bij mijn huisarts, zodat ik een verwijsbriefje kan krijgen om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig ben ik wel sterk. dit was onze eerste baby. Voor iedereen die dit ooit heeft meegemaakt of op dit moment meemaakt, wens ik heel veel sterkte. dit gun je niemand.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan