Miskraam.. uitrekendatum

<p>De uitrekendatum van het kindje die wij helaas zijn verloren komt steeds dichterbij. en het is een dag waar ik zo vreselijk tegenop zie. Hoe ga je hier in vredesnaam mee om.</p><p>Ik hoop dat iemand tips kan geven of eigen ervaringen </p>
 
Dat blijft een moeilijk dag, het enige wat ik kan meegeven is toegeven aan je verdriet het is een rouwproces. De maatschappij draait door maar jullie leven staat die dag even stil.... want juist word dan extra bevestigd dat dit kindje niet in jullie armen mag liggen. 
Het heeft tijd nodig om dit een plekje te geven en niet iedereen zal het begrijpen maar heb vertrouwen in de toekomst
 
Hi, 
ik heb hier afgelopen juni ook ontzettend tegenop gekeken. Het hield mij ook erg bezig, vooral het idee dat ik dan dus moeder had kunnen zijn, wat nu totaal niet meer het geval was en ik mij daar ook verre vandaan voelde. Echter bleek toen de datum voorbij was leek er ook een soort last van mijn schouders te vallen en was het alsof ik het toen pas echt kon afsluiten of plekje kon geven. 
Er is niet echt een manier om er mee om te gaan behalve dat je er verdrietig om mag zijn en dat dat erbij hoort. Ik heb het er veel met mensen over gehad in mijn omgeving, dat heeft mij geholpen. 
Geloof het of niet, in de ronde erna ben ik weer in verwachting geraakt, nu 9 weken. 
 
Ik weet niet of ik het juist kan verwoorden, maar wij zijn op die dag ook op weekend gegaan, weg van iedereen, want zoals Nicole aangeeft, voor de rest in je omgeving draait de wereld door en daar kon ik echt ontzettend kwaad van worden. Door samen met mijn man weg te gaan had ik geen reden om boos te zijn op mijn familie of vrienden omdat zij verder gingen met de dagdagelijkse zaken.
Eenmaal die dag gepasseerd kon ik het precies pas echt afsluiten.
Al neem je het verdriet mee...elk jaar de dag van de miskraam sta ik er weer bij stil. Ik heb ondertussen wel een zoontje, maar toch merk ik dat het een rauw plekje blijft en af en toe komen de verdrietige gevoelens en herinneringen weer naar boven...
 
 
Ik zag ook als een berg op tegen de uitgerekende datum. Afgelopen 20 juni zou ik uitgerekend zijn van ons eerste kindje. Ik heb het met de hele miskraam heel moeilijk gehad, iedere woensdag was weer een moeilijke dag omdat ik dan weer een week verder zou zijn. Veel vrouwen in mijn omgeving waren zwanger of hadden net een kindje gekregen dus dat werkte ook niet mee. Ik had die dag speciaal vrij genomen van m'n werk zodat ik niks hoefde en kon doen waar ik behoefte aan had. 
's Ochtends had ik het wel even moeilijk. Ik heb een half uurtje zitten huilen en me echt heel rot gevoeld, maar daarna voelde het alsof er een last van mn schouders viel. Ik kon niet meer steeds terug denken 'ik zou nu zoveel weken zwanger zijn'. Ik heb 's avonds een hele kleine tatoeage laten zetten, voor ons kindje wat er niet is, maar ook omdat ik er ondanks dit nog wel ben, en sterker dan ooit. Tuurlijk blijft het moeilijk als je eraan denkt, maar bij mij is die dag heel erg meegevallen. 
Doe vooral waar jij je goed bij voelt. Iedereen ervaart zo'n dag anders. Ik hoop dat het voor jou dezelfde afsluiting geeft als die ik heb gehad. Ik heb er sinds die dag voor het eerst sinds mijn miskraam iets meer vrede mee gekregen. Heel veel sterkte en weet dat je niet alleen bent, ookal voelt het soms wel zo. 
 
Terug
Bovenaan