Miskraam

A

ANONYMOUS_USERNAME

<div align="left"><p dir="ltr"><span style="color: #000000;">Een van mijn levenswaarden is: 'Deel het leven met al haar rijkdommen!' Dat betekent alle facetten. En dat ga ik nu ook doen.</span></p></div><p dir="ltr"> </p><p> </p><div align="left"><p dir="ltr"><span style="color: #000000;">We waren dol blij. Zwanger! Met alles erop en eraan. Misselijk, moe, krachtige baby energie. Ik voelde mij stralen en stond geen moment stil bij het feit dat het mis kon gaan. Tot afgelopen weekend. Toen veranderde ons sprookje - dat wederom eind december geboren zou worden - in een grote zorg. Mijn emoties kwamen in een rollercoaster: 'We waren zo gelukkig. Ging het nu toch mis?' tot 'Als het niet in orde is, moet het eruit'. Het ging moeizaam en het was een pijnlijk proces. Uiteindelijk toch naar het ziekenhuis, want ik was er niet gerust op. Het kleine wezentje was er niet meer. Vlak voor vertrek bleek achteraf het laatste eruit te zijn gekomen. Bizar om te bedenken dat alles door de wc is gespoelt.... We werden heel fijn geholpen en met een gerust hart mochten we na een paar uur weer naar huis. Moeder natuur deed haar werk volgens het boekje. De emotionele impact kwam, toen ik ineens besefte dat we de uitgekozen namen nooit meer konden gebruiken. Het zou altijd wijzen naar deze foetus die heel kort al een kloppend hartje had</span><span style="color: #000000;">. Waar ledenmaten en neusgaten in vorming waren en de placenta de connectie tussen ons had verwezelijkt. Met dat besef brak mijn hart. Hoe inimini klein het ook was, een ziel was al aanwezig. Iets heeft een korte tijd geleefd. Daarom deel ik dit. Met het besef dat ik dankbaar ben. Dankbaar voor die paar vreugdevolle, gelukkige weken. Dankbaar dat alles het nog doet. Dankbaar dat ik mijn lief kon verrassen. Dankbaar voor de les waarin ik voor mijzelf op kwam en de juiste zorg kreeg. 7 weken is kort. Toch heeft d</span><span style="color: #000000;">e kleine ons rijkdom gegeven. Meer rijkdom dan dat wij ooit kunnen beseffen. Daarom nemen wij op gepaste wijze afscheid. Op onze manier. Om het leven dankbaar te zijn voor wat het ons heeft gebracht. Liefde. Soms doet liefde pijn. Het blijft liefde. </span></p></div>
 
Sterkte met het verlies en goed en knap dat je dit deelt. Hier een miskraam gehad bij 6 weken. Inmiddels een gezonde zoon van 2 jaar. Hopelijk bied dat hoop maar voor nu eerst dit een plek geven dat is inderdaad belangrijk 
 
Wat een verschrikkelijk iets om te overkomen. Ik heb voor mijn eerste zwangerschap een miskraam gehad met 11 weken. Heel mooi om te lezen dat je er zo mee om kan gaan
 
Hoe lang je ook zwanger was. Het blijft je kindje. Mooi dat je met dit bericht ook weer een stapje voor jezelf zet om dit te verwerken. Heel veel sterkte. Ook voor iedereen die dit leest en hetzelfde verdriet moet doormaken. Zorg goed voor jezelf. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan