Wat lief van je dat je dat hier komt vragen. Ik heb zelf 3 maanden geleden mijn zoontje Marijn verloren bij 15 weken zwangerschap, dus ik weet helaas heel goed hoe ze zich voelt.
Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om haar te troosten. Waarschijnlijk lukt je dat ook niet. Ik was ook ontroostbaar in het begin. Maar sta open voor haar, laat haar vertellen als ze dat wil. Wat ik het fijnste vond, was als ik zelf mijn gang kon gaan. Maar een belangstellende vraag van een ander was voor mij vaak al voldoende aanleiding om te gaan vertellen. Dus vraag maar gewoon hoe het met haar gaat, en hoe de bevalling is verlopen. Hoe haar kindje eruit zag. Of ze foto's heeft gemaakt. Wees niet bang voor haar reactie.
Laat haar in ieder geval telkens weer merken dat je het heel erg vindt wat er is gebeurd. En dat je er voor haar bent. En weet je al of ze haar kindje een naam heeft gegeven? Ik vond dat zelf heel confronterend, het noemen van Marijn zijn naam, maar ook heel fijn. De meeste mensen vroegen daar niet eens naar, en toen bleef ik het maar hebben over 'de miskraam' terwijl het voor mijn gevoel 'de geboorte van Marijn' is.
Wat héél belangrijk is, is dat je je altijd blijft realiseren dat ze haar kindje verloren is, en dat is zo'n beetje het ergste wat een moeder kan overkomen. Of het kindje nou heeft geleefd sinds de geboorte of niet. Ook na maanden blijft het verlies heel groot. Waarschijnlijk blijft het gemis haar hele leven duren. Het moeilijkste is het als mensen na een aantal weken alweer lijken te zijn vergeten wat er eigenlijk met je is gebeurd. Voor jouw zus staat de wereld een tijdje (misschien wel maanden) stil, en het is fijn als jij je dat realiseert. Maar zo ver is het nu nog niet. Ze zal nu nog wel echt helemaal in de rouw zijn.
Ik ben zelf lid geworden van een lotgenoten-mailgroep, "Herfst in mijn Hart". Hun webpagina is http://www.herfstinmijnhart.nl/ Daar zijn allemaal meiden die heel precies weten wat het betekent om een kindje kwijt te raken tijdens (of na) de zwangerschap. Misschien kun je haar hiernaartoe verwijzen, want ik weet zeker dat ze daar al haar verdriet en haar hele verhaal kwijt kan. Ik kon dat ook, en dat is superwaardevol.
Wens je zus heel veel sterkte en geef haar een dikke knuffel van mij, een lotgenote.
Ik zou het fijn vinden als ik later nog eens van je hoor hoe het met haar gaat.
Veel liefs,
Marjon
Moeder van *Marijn
