Hallo, ik herken alle ervaringen heel erg bij jullie. Wij hebben het vorig jaar (2006) 2 keer meegemaakt. De eerste keer was het vooral verdriet, ik voelde me echt zwanger en mijn buik groeide, ik was misselijk, het hele pakket. Met 10 weken een termijnecho die niet goed was, het was afschuwelijk. Ik heb gewacht tot het op gang kwam om het ook wat tijd te geven om te verwerken. Rond 12+ weken kwam het, maar niet goed genoeg en na 5 dagen had ik zoveel pijn dat ik toch nog gecurreteerd moest worden. Dat was een enorme opluchting, want ik had ruim 2/3 weken veel pijn en verdriet gehad. Ik knapte razendsnel op en na 29 dagen kwam de volgende menstruatie. Ik voelde me ongeduldig en omdat onze zoon bijna 2 werd wilde ik niet meer wachten. Mijn vriend eigenlijk wel, maar goed, je weet niet hoe lang het duurt voor het weer raak is, dus we gingen ervoor. meteen werd ik weer zwanger, ik schrok, was ik er wel klaar voor? Ik voelde me ook goed, een gevoel van: zie je wel, het werkt dus allemaal! Met 6 weken echter: een speldenknopje bloed...Ik dacht dat ik gek werd. Het werd de 2e keer dezelfde film. Ik hoopte op een miskraam met 6 weken maar er gebeurde niets. Op de echo was een leeg zakje te zien. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld als in die periode: twijfel twijfel en nog eens twijfel. Ik was zo kwaad. Het leven ging ook gewoon door, overal zag ik kerngezonde gezinnen met ruim drie kinderen om me heen, op de creche leken alle moeders wel in verwachting. Met 10 weken heb ik ingegrepen en ben ik weer gecurreteerd, maar toen begon het gezeur pas goed: onregelmatig bloedverlies, bloedarmoede, maar wel een normaal lijkende cyclus. Dit duurde inmiddels allemaal veel te lang, de eerste miskraam, de foute echo, was op 6 maart en inmiddels was het bijna september. Ik had me met niets anders bezig kunnen houden en ik veranderde zelf ook merkte ik. Rond september kwam ik bij een cordate arts-assistente in het UMC terecht die voorstelde niet "te gaan lopen tutten" omdat ik een kinderwens had, maar in te grijpen. Dat hield in: weer onder narcose en dan zouden ze kijken of er nog een rest zat. Ik ging ervoor, maar twijfelde of het nodig was. Mijn huisarts had gezegd dat ik anders maar een half jaartje aan de pil moest gaan, geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht! Op 4 oktober werd ik ongesteld, op 18 oktober ging ik onder narcose (kijken in de baarmoeder met een cameraatje, alles was goed) en op 7 november werd ik weer gewoon ongesteld. Ergens voelde ik dat het weer goed met me ging. Op 3 december had ik een stipje bloed in mijn onderbroek en dacht: Lekker op tijd ongesteld geworden, hoef ik verder ook niet meer in de zenuwen te zitten of ik zwanger ben, want we waren weer begonnen met proberen. Maar met Sinterklaas werd ik misselijk... ik was weer zwanger! Een enorm onzekere tijd brak aan maar met 6 weken kreeg ik een echo. Ik zag 1 ministipje als een razende tekeer gaan: het hartje!!! Wat er daarna gebeurde is niet zo belangrijk (toch wat onderzoeken laten doen, o.a. chromosomen van mij en mijn vriend, prenatale screening) Ik kreeg de eerste 12 weken om de 2 weken een echo, steeds weer op van de zenuwen natuurlijk. Nu ben ik al 23 weken zwanger, maar nog steeds wel eens onzeker, ik voel niet zo veel leven namelijk, maar als hij of zij zich dan weer laat voelen, baal ik van mijn onzekerheid. De verloskundige zegt dat deze gevoelens normaal zijn. Die miskramen draag ik de rest van mijn leven met me mee, ik vond vooral de 2e keer erg moeilijk. De omgeving wordt er een beetje moe van, terwijl je zelf echt momenten van twijfel hebt of je ooit wel zwanger kunt blijven en verdriet hebt. Iedereen die tot hier heeft kunnen lezen en nu een miskraam meemaakt: Wanhoop niet, ook als het vaker gebeurt, het is meestal gewoon pech. Ik realiseerde me nooit hoe graag ik nog een kind wilde, ook al heb je er al 1 of zelfs 2, het is een enorme domper als je het meemaakt.
