Hoi diane,
allereerst heel veeel sterkte meid, het is een ongelooflijk verdrietige gebeurtenis en het is ook altijd zo oneerlijk.
Ik heb vorige maand, nadat wij eindelijk eindelijk zwanger waren (ik ben inmiddels 40 dus het wordt alleen maar steeds moeilijker) met bijna 6 weken een miskraam gehad. Dat ging spontaan en ik heb er geen enkele nabehandeling voor gehad. De bloeding was ook niet eens zo hevig. 9 september was ik weer zwanger! Ongelooflijk - dat moet zo zijn, denk je dan. Maar ook nu is het, gisteren, weer misgegaan. De bloeding is nu wel hevig en ook de buikpijn is absoluut heftiger. Toch moet ik hoop blijven houden, en jullie ook! Want wat is het alternatief?
Ik ben DES dochter, ik ben 'oud', ik word moeilijk zwanger en kennelijk 'miskraam' gevoelig.
Maar een vriendin van ons, 39, heeft 7x (!!!) een miskraam gehad. Die weg wil je niet bewandelen, dat weet ik, geloof me, maar: ze is nu 26 weken zwanger! Waarmee ik maar wil zeggen dat ik nooit had gedacht dat het haar nog zou lukken. (heb ik natuurlijk nooit gezegd) En toch is het nu zover.
En ik gun het niemand, dus ook mezelf niet (en die tijd heb ik waarschijnlijk niet eens meer) maar, na de miskraam van gisteren heb ik me vanmiddag bedacht dat, als DAT de weg is die ik moet gaan om een kindje te krijgen, en er geen enkel alternatief is (toch?) dan loop ik die weg!
Wat onmogelijk lijkt, kan dus toch gebeuren, en daar hou ik me nu maar aan vast.Als de tranen erbij horen, de pijn, de wanhoop: het is vreselijk en ik moet er niet aan denken maar vandaag heb ik me voorgenomen: als dat de prijs is die ik moet betalen voor een gezond hummeltje in mijn armen, ooit: met liefde. En dat ene hummeltje, daar richt ik mijn gevoelens op; niet alsof ik haar nu verloren heb, maar alsof ze nog weer even moet wachten tot ze bij ons kan komen omdat het 'lijfje' nog niet in orde was. Klinkt debiel misschien, maar daarmee beperk ik het verlies een beetje...
Hou hoop joh! En veel succes.
Liefs,
Annemiek