miskraam

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ook ik heb met 9 weken een miskraam gehad. Wij kwamen erachter toen we voor de tweede keer een echo zouden krijgen omdat we dan wat meer kind konden zien. We waren namelijk met 7 weken ook al voor een echo geweest en hadden het hartje zien kloppen en het zag er goed uit. Helaas was er met de tweede echo niets meer te zien. Wat een teleurstelling zeg. het is nog maar kort maar ondertussen heb je de hele toekomst al uitgestippeld en dan ineens storten alles in. Ik heb er toen voor gekozen om meteen een paar dagen later een curritage te laten doen. Het idee dat er iets zat wat niet goed was vondt ik vervelend. De curritage zelf is reuze meegevallen, geheel onder narcose dus heb er weinig van gemerkt. Ik heb wel heel erg last gehad van de hormonen, heel wisselende stemmingen. Verstandelijk weet je dat het beter is want als een kindje niet goed is en gelukkkig was het nog klein maar me gevoel zegt heel wat anders. Ben kwaat en teleurgesteld, Soms gaat het goed en dan ineens ben je zo verdrietig. Het is nu bijna 4 weken geleden en ben aan de ene kant blij als het nog even duurt voordat ik weer zwanger ben maar aan de andere kant wil ik het zo graag. maar dan die onzekerheid de 1e drie maanden. Eerst maar eens de menstruatie weer op gang laten komen. Jammer want ontspannen en zonder zorgen een zwangerschap tegemoet gaan we niet meer. We zien wel wat de toekomst brengt!

Iedereen veel sterkte en voor de zwangeren natuurlijk van harte en geniet ervan!

 
Hoi,
OOk ik hen rond de negende week een miskraam gehad. Wij kwamen er ook met de tweede echo achter dat het hartje was sestopt met kloppen. Ik had er wel rekening mee gehouden maar toch kwam de klap hard aan!
Ik wilde ook niet afwachten en ben de dag erna gecurriteerd. Achteraf heb ik het allemaal erg onderschat.Ik wilde het zo snel mogelijk afsluiten maar kwam er al snel achter dat dat niet zo makkelijk gaat. Het lijkt wel of er ineens zoveel vrouwen in mijn omgeving in april uitgerekend zijn en ovral zie ik dikke buiken en baby's. Ik ben ook kwaad en teleurgesteld, ik wilde dit kindje heel graag! Ik herken heel veel van jou verhaal.Ik had ook last van wisselende stemmingen. Dan denk je weer dat het best goed met je gaat en dan voel je je weer heel erg verdrietig! Ik probeerde mezelf( en andere mij) te troosten door te zeggen dat ik blij moest zijn omdat het kindje waarschijnlijk niet goed geweest zou zijn.Maar hoe kun je nou blij zijn?! Ik had ook het gevoel dat ik het niet erg mocht vinden of er geen al te groot drama van mocht maken omdat er vrouwen zijn die hun kindje na een paar maanden of op het einde van hun zwangerschap verliezen. Dat was toch veel erger. Kortom ik wist niet zo goed raad met mijn gevoelens.(hormonen)Uiteindelijk is mijn verdriet goed losgekomen en heb ik het een beetje kunnen verwerken. Het is nu 6 weken geleden en het gaat nu weer beter met me(met ups en downs) gisteren te horen gekregen van de gyn dat we er weer voor kunnen gaan. Aan de ene kant wil ik het heel graag aan de andere kant ben ik ook bang voor de 1e drie maanden.
Sterkte !
 
Hoi hoi,
Ik herken heel veel in jullie verhaal,wij kwamen met 3 maanden bij de vk en toen zagen we op de echo dat het kindje niet meer leefde.
Het vruchtje was ontwikkeld tot 10 weken en volgens de vk was het hartje er mee gestopt.Nou ik hoef natuurlijk niet te vertellen hoe we ons daar bij voelden.Het was een vreselijke tijd.
Wij moesten wachten tot het er vanzelf uit zou komen dit is ook gebeurd na 1 week en toen kwam de klap pas.
En ik dacht al die tijd als het er maar uit komt ,dan kan ik het gaan verwerken.
En tuurlijk mogen jullie verdrietig zijn het is een soort van rouwproces waar je door heen moet.
Maar wat ik dus wou vertellen ik ben 4 maanden daarna zwanger geraakt en ik had gelijk het gevoel dat het goed zat.
En dat bleek ook zo te zijn want we hebben een prachtige dochter gekregen.
Terwijl ik had verwacht dat ik ontzettend in de zenuwen zou zitten die eerste drie maanden,maar het voelde gelijk goed.
Ik hoop dat ik jullie hiermee een beetje kan opbeuren.En er zijn altijd mensen die van die rare dingen zeggen zoals maar jullie zijn nog jong en het komt wel weer laat die mensen maar lekker kletsen ze snappen toch niks van ons verdriet heb ik ervaren.
Ze proberen je op te beuren met die woorden maar ze komen zo hard aan.
NOu dames ik wens jullie heel veel sterkte voor nu en de toekomst.

groetjes susan
 
Ik ben ook gecurriteerd met 10 weken, en mijn wereldje stortte in. Ik ben tenslotte al 41 en de kansen worden met de dag kleiner. Ik heb een zoon van 12 en daar moet ik dankbaar voor zijn dat weet ik wel.
Maar na jaren twijfel en vele ups en downs kwam ik erachter dat dit is wat ik zo ontzettend graag wil, en na dit besluit ging het een stuk beter met mij en ons. Maar het is misgegaan nu 6 weken geleden,afgelopen weekend ben ik dan ongesteld geworden maar hoop toch nog dat ik snel zwanger wordt.(ook al is het alleen al om mijn leeftjd waar veel mensen om mij heen toch mee zitten.)
Hopelijk kunnen wij net als susan dadelijk toch nog melden dat het gelukt is....
groetjes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan