hoi,
Ik zocht een plek om mijn verhaal kwijt te kunnen, en begrip en steun te vinden. Niet dat ik geen steun en begrip van mijn vriend en familie krijg, maar om eens reactie's van lotgenoten te lezen.
Ik ben 35 jaar en op mijn verjaardag 3 april kwam ik er achter zwanger te zijn. En omdat ik diabetes patient ben kreeg ik mijn eerste echo met 7 week, daar was weinig om te zien maar normaal volgens de gyn. Vorige week de 11 mei weer voor een echo geweest zou dan 10 week zwanger zijn. Maar volgens de gyn was er geen hartaktiviteit, ze heeft niet gezegd hoelang het vruchtje al niet meer leefde, maar wel gezegd dat er waarschijnlijk een miskraam zou volgen, tot vandaag nog niks gebeurd je wordt er zo onzeker van, en elke dag dat het bloeden uit blijft, ga je stilletjes hopen dat het toch misschien wel goed is, dat ze niet goed heeft gekeken, terwijl je in je hart wel weet dat het niet het geval kan zijn. Maandag 24 mei weer naar de gyn ( op de verjaardag van mijn vriend)
We willen dan sowieso een echo en als het dan toch zo is als dat de gyn zegt dan wil ik ook direct een afspraak voor de curritage. Zodat je het af kan ronden en kunt gaan verwerken, want zolang ik het vruchtje nog bij me draag kan ik het echt niet verwerken.
Groetjes en iedereen veel sterkte gewenst.
Ik zocht een plek om mijn verhaal kwijt te kunnen, en begrip en steun te vinden. Niet dat ik geen steun en begrip van mijn vriend en familie krijg, maar om eens reactie's van lotgenoten te lezen.
Ik ben 35 jaar en op mijn verjaardag 3 april kwam ik er achter zwanger te zijn. En omdat ik diabetes patient ben kreeg ik mijn eerste echo met 7 week, daar was weinig om te zien maar normaal volgens de gyn. Vorige week de 11 mei weer voor een echo geweest zou dan 10 week zwanger zijn. Maar volgens de gyn was er geen hartaktiviteit, ze heeft niet gezegd hoelang het vruchtje al niet meer leefde, maar wel gezegd dat er waarschijnlijk een miskraam zou volgen, tot vandaag nog niks gebeurd je wordt er zo onzeker van, en elke dag dat het bloeden uit blijft, ga je stilletjes hopen dat het toch misschien wel goed is, dat ze niet goed heeft gekeken, terwijl je in je hart wel weet dat het niet het geval kan zijn. Maandag 24 mei weer naar de gyn ( op de verjaardag van mijn vriend)
We willen dan sowieso een echo en als het dan toch zo is als dat de gyn zegt dan wil ik ook direct een afspraak voor de curritage. Zodat je het af kan ronden en kunt gaan verwerken, want zolang ik het vruchtje nog bij me draag kan ik het echt niet verwerken.
Groetjes en iedereen veel sterkte gewenst.