miskraam...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Helaas is mijn zwangerschap afgelopen dinsdag geeindigd in een miskraam...hieronder mijn verhaal.


Ook is was a.s. mama en daar erg mee bezig. Wel heb ik mijn hele zwangerschap bloedverlies gehad maar werd steeds gerust gesteld door de gynaecologen. Afgelopen vrijdag hebben wij nog controle gehad en het ging goed met de kleine.
Afgelopen dinsdagmiddag verloor ik opeens stolsels. Nog steeds probeerde ik mijzelf gerust te stellen dat dit van het bloeden was en dat er niets aan de hand was. Ook de harde buiken negeerde ik. s avonds zakte het af dus dat viel mee. Rond half elf s avonds naar bed gegaan. Rond elf uur kreeg ik weeen.   En ze waren heel heftig. Het ziekenhuis gebeld. Dit was echt heel slecht zeiden ze en ik mocht langskomen. Daar hebben zij, tussen mijn weeen door een echo gemaakt. Mijn placenta liet los en de baby lag al heel laag in de baarmoeder en leefde niet meer....

We mochten in het ziekenhuis blijven maar mijn man en ik wilde samen zijn. Thuis na een half uur is de kleine eruit gekomen, mijn man heeft het opgevangen. Een super mooi mensje, helemaal af al met ruim 13 weken. Eerst durfte ik niet te kijken maar achteraf ben ik heel blij dat ik het heb gezien. Nu weet ik zeker dat er geen baby meer in mijn buik groeit...
We zijn naar bed gegaan en ieder uur eruit om te kijken of ik niet erg bloedde.
S ochtends moesten wij terug naar het ziekenhuis voor echo of alles schoon was. Helaas niet. Ik moest onder narcose voor curretage. Dat wilde ik niet, bang voor verklevingen maar je bent zo verdoofd en zo vreselijk verdrietig dat je alles maar over je heen laat komen.
Nu ben ik thuis. En kan alleen maar huilen. Huilen om mijn eerste kindje. Alle mijlpalen in mijn hoofd moet ik nu vergeten. Alles herinnert  nog aan mijn zwangerschap. Het blad ouders van nu op de mat, alle boeken die wij aan het lezen waren.

Ik wilde dit ondanks het enorme verdriet en pijn toch met jullie delen. Zodat anderen weten niet alleen te zijn.


liefs,
Wendy
 
Via deze weg wil ik laten weten dat ik het heel erg voor jullie vind.
Ik heb 3 weken geleden curetage gehad na een zwangerschap van 9,5 weken   (kwam erachter met 12 weken)
Van de week te horen gekregen dat ze  niets hebben kunnen vinden bij onderzoek van het forensisch instuut.
Ik heb geen eens een idee waarnaar ze gezocht hebben.
Heb er momenteel meer moeite mee dan dat ik dacht, ik werd wakker na de curetage en het eerste wat ik vroeg is waar het was, ik heb het nooit gezien maar merk wel dat ik de behoefte heel erg heb.
Wij zijn ondertussen verder met 'klussen' en hopen dat het snel weer raak is maar er blijft een leeg gevoel.
Ook moet ik zeggen dat iedereen er anders mee omgaat want de eerste  week dacht ik het een te plekje hebben kunnen geven.
Hoop voor jullie dat jullie het een plek kunnen geven en vind het wel erg mooi dat jullie dit zo goed samen oppakken en hebben gewacht tot het kindje kwam.

veel liefs




 
hai Desiree,

Wat vreselijk voor je lieverd. Ik weet helaas heel goed wat je doorgaat. Ik heb de kleine gelukkig wel kunnen zien. dat maakt het realistischer maar ik kan alleen nog maar huilen...heel af en toe kijk je positief naar de toekomst, naar een nieuwe, hopelijk zorgeloze zwangerschap, maar dat eindigt dan toch weer in een huilbui. vooral om wat het had kunnen zijn. Het is echt nog heel rauw. dit was mijn eerste zwangerschap. Vroeger dacht ik dat je blij moet zijn dat je lichaam goed handelt, dat ben ik ook maar tegelijkertijd ben je super verdrietig dat dit kindje dus niet goed was en dat het gewoon super groeide tot bijna 13 weken...opeens is het dan weg en over.
Ook wij willen het weer proberen. Ik riep meteen dat ik direct zwanger wilde worden. Je wilt gewoon niet niet zwanger zijn zeg maar. Maar nu denk ik toch dat het voor mijn lijf verstandiger is een cyclus af te wachten en dan, als wij er geestelijk weer aan toe zijn het weer te gaan proberen.

Ik hoop zo dat jullie super snel zwanger zijn en een super mooi en kern gezond kindje krijgen!

liefs,
Wendy
 
oja desiree, ze de patholoog anatoom kijkt je kindje na of er iets afwijkend aan de organen etc te zien is. dus niet genetisch maar echt naar hoe ziet het er uit zeg maar...

groetjes,
Wendy
 
Hoi Wendy,

Hoe is het ondertussen met je meis?
Die huilbuien komen mij bekent voor, heb nu nog steeds dat wanneer iemand over een zwangerschap begint dat ik een knoop in mijn maag voel en niet weet hoe ik moet reageren.
Probeer dat ook zoveel mogelijk te verbergen omdat ik mijn gevoelens voornamelijk met mijn vriend deel.
Een aantal vriendinnen van me zijn zwanger dus dan word het   gewoon wat moeilijker om het te delen met je vriendinnen.
Word jij verder goed opgevangen door je omgeving?
Wij zijn eigenlijk sinds 2 weken nu weer bezig want wil niet wachten.
Moet deze week ongie worden dus ben benieuwd.

Veel liefs,






 
Hoi Desiree,

Wat lief dat je dat vraagt. Het gaat. Dat zegt alles denk ik. Ik heb verhoging en hoofdpijn. Het bloeden is vandaag gestopt. Mentaal is een ander verhaal. De huilbuien nemen wel in frequentie af maar het doet nog steeds heel erg veel zeer. Vandaag voor het eerst naar het werk gegaan en ben daar fijn opgevangen, mocht er wel 1,5 uur over kletsen tegen mijn collega.
Wat goed dat je het weer probeert!! Wij willen ook eigenlijk meteen beginnen maar vinden het eng. Wanneer mag je weer na de curretage. Kan het geen kwaad? Ik ben bang dat de placenta weer op een verkeerde plek hecht zegt maar. Maar tegelijkertijd het idee nog 6 weken of langer te moeten wachten staat mij al helemaal niet aan...Hoe lang is het voor jou geleden? Ik ga echt ontzettend voor je duimen de komende tijd en vooral dat je een heerlijke, zorgeloze zwangerschap mag hebben en een kerngezond kindje mag krijgen...

dikke knuffel,
Wendy
 
Hoi Wendy,

Voor mij is het nu 4 weken geleden en het begint bij mij wel  iets  te wennen.
Mijn gynecoloog heeft aangeraden om 1 ongie te wachten om je baarmoeder weer van slijm te voorzien waardoor het steviger word.
Heb het op een ander forum ook in de groep gegooit maar niemand heeft daar ooit van gehoord, ook is het makkelijk om een ongie te wachten om te weten hoever je ongeveer zwanger zou kunnen zijn.
Er zijn genoeg meiden die meteen weer zwanger zijn geworden na een curetage en die dus ook niet hebben gewacht en een  gezonde zwangerschap hebben.
Ook moet je het voor je zelf bekijken want elk lichaam is anders en iedereen heeft er een bepaalde tijd voor nodig om het  te verwerken.
Bij mij is het iets anders want ben alergisch voor latex waardoor we het niet met condoom kunnen doen en om nou geen gemeenschap te hebben dat is ook geen optie.
Maar nogmaals luister naar je eigen lichaam die zal je het beste vertellen wanneer jij er weer aan toe bent.
Ik heb trouwens nog steeds klachten van mijn zwangerschap want heb last van pukkeltjes op mijn rug die maar niet weg willen gaan en misselijkheid.
Echt vervelend maar valt momenteel weinig aan te doen.

Veel liefs

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan