Hey meiden,
Ik voel me niet echt thuis op het forum zwanger worden, sommige berichten daar doen soms een beetje pijn... Ik twijfelde om hier te schrijven omdat ik wel mama ben en dat kan anderen hier misschien weer kwetsen. Dat wil ik niet!
Ik zal m'n verhaal in het kort vertellen. Ik heb een zoontje, we werden na dik een jaar zwanger van hem, hadden het soms al opgegeven. Een jaar is niet lang, maar zo voelde het soms echt wel. Een jaar met meneer vloog voorbij en het begon te kriebelen. De onrust dat we weer een jaar verder zouden zijn maakte de keuze voor het verwijderen van het spiraal snel gemaakt.
Ik werd snel zwanger, blij maar ook heel onwerkelijk. Happy de feestdagen in, maar helaas een slecht begin van 2009 een mk, gewoon spontaan. Erg verdrietig maar de wens bleef, dus er weer voor gegaan.
In juni weer een positieve test in handen, maar erg voorzichtig blij. Na eerst een slechte echo, vervolgens een goede echo en daarna een echo zonder hartactie. Een mk opgang gebracht met medicijnen, dat dacht ik, ik was toen 11 weken zwanger. Een paar dagen een spoedcurettage om 22.00 uur vanwege heftig bloedverlies. Wat ben ik bang geweest...
Nu zijn we weer een dik jaar verder (sinds het spiraaltje eruit is) en we zitten er behoorlijk doorheen. Afgelopen jaar heeft ons gesloopt, de energie en de fun is ver te zoeken. Na de mk voelde ik me vaak heel sterk, maar een paar maanden later lijkt alles te bezinken en dan komen sommige dingen gewoon hard aan.
Laatst kwam er een geboortekaartje binnen, er stond een foto van het kindje op, m'n zoontje zei baby en gaf de kaart een kus. Dat is slikken, wat zou ik graag dit mannetje een broertje of zusje geven.
M'n man en ik hebben nu besloten om het tot de kerstvakantie de tijd te geven. We hopen voor die tijd zwanger te raken. We hopen dat dit dan goed gaat, maar mocht dit weer uit lopen op een mk dan is het klaar. Mochten we voor de kerstvakantie niet zwanger zijn, dan nog eens goed bespreken wat we willen.
Veel familie en vriendinnen hebben al meerdere kids en snappen ons besluit niet, dit maakt me vaak verdrietig. Het lijkt hun zo hard die keuze, ze snappen niet de pijn en het verdriet dat we hebben gehad en nu nog vaak hebben. Geef het de tijd en wees er niet zo mee bezig...
Dit is ons verhaal, bedankt voor jullie luisterend oor!
Veel liefs grotebroer (wie geen grotebroer is helaas)
Ik voel me niet echt thuis op het forum zwanger worden, sommige berichten daar doen soms een beetje pijn... Ik twijfelde om hier te schrijven omdat ik wel mama ben en dat kan anderen hier misschien weer kwetsen. Dat wil ik niet!
Ik zal m'n verhaal in het kort vertellen. Ik heb een zoontje, we werden na dik een jaar zwanger van hem, hadden het soms al opgegeven. Een jaar is niet lang, maar zo voelde het soms echt wel. Een jaar met meneer vloog voorbij en het begon te kriebelen. De onrust dat we weer een jaar verder zouden zijn maakte de keuze voor het verwijderen van het spiraal snel gemaakt.
Ik werd snel zwanger, blij maar ook heel onwerkelijk. Happy de feestdagen in, maar helaas een slecht begin van 2009 een mk, gewoon spontaan. Erg verdrietig maar de wens bleef, dus er weer voor gegaan.
In juni weer een positieve test in handen, maar erg voorzichtig blij. Na eerst een slechte echo, vervolgens een goede echo en daarna een echo zonder hartactie. Een mk opgang gebracht met medicijnen, dat dacht ik, ik was toen 11 weken zwanger. Een paar dagen een spoedcurettage om 22.00 uur vanwege heftig bloedverlies. Wat ben ik bang geweest...
Nu zijn we weer een dik jaar verder (sinds het spiraaltje eruit is) en we zitten er behoorlijk doorheen. Afgelopen jaar heeft ons gesloopt, de energie en de fun is ver te zoeken. Na de mk voelde ik me vaak heel sterk, maar een paar maanden later lijkt alles te bezinken en dan komen sommige dingen gewoon hard aan.
Laatst kwam er een geboortekaartje binnen, er stond een foto van het kindje op, m'n zoontje zei baby en gaf de kaart een kus. Dat is slikken, wat zou ik graag dit mannetje een broertje of zusje geven.
M'n man en ik hebben nu besloten om het tot de kerstvakantie de tijd te geven. We hopen voor die tijd zwanger te raken. We hopen dat dit dan goed gaat, maar mocht dit weer uit lopen op een mk dan is het klaar. Mochten we voor de kerstvakantie niet zwanger zijn, dan nog eens goed bespreken wat we willen.
Veel familie en vriendinnen hebben al meerdere kids en snappen ons besluit niet, dit maakt me vaak verdrietig. Het lijkt hun zo hard die keuze, ze snappen niet de pijn en het verdriet dat we hebben gehad en nu nog vaak hebben. Geef het de tijd en wees er niet zo mee bezig...
Dit is ons verhaal, bedankt voor jullie luisterend oor!
Veel liefs grotebroer (wie geen grotebroer is helaas)
.