Missed abortion 8 weken zwanger

N

Niennnn

<p>Hoi allemaal,</p><p>Graag wilde ik mijn verhaal delen op het forum. Om het van mij af te schrijven maar ook om misschien wat steun te vinden.</p><p>23 september 2018, de dag dat ik in de ochtend een zwangerschapstest deed. Samen met mijn vriend en onze kat op bed lagen we te wachten totdat er wat tevoorschijn kwam op het schermpje van de test. Helemaal blij en verrast want er stond zwanger! 1-2 weken. Dit hebben wij de dagen erna meteen tegen familie verteld. Ook in een kleine kring van collega's op het werk wisten ze ervan. Iedereen was reuze enthousiast. Alles werd in werking gezet via de verloskundigenpraktijk en de eerste echo stond ook al gepland.</p><p>22 oktober, de dag van de eerste echo. Natuurlijk reuze zenuwachtig en vol enthousiasme gingen wij naar het ziekenhuis. In de wachtkamer, een kwartier te vroeg, kwam toevallig de vrouw die de echo ging maken voorbij en zei dat we best vroeg waren maar dat we alvast mochten komen, dan zou ze haar pauze verzetten. Super fijn! Eenmaal op de bank liggend en wel echo apparaat op mijn buik. En ja daar zat een klein vruchtje! Jammer genoeg kregen we binnen een paar minuten daarna te horen dat er geen hartje klopte en het gestopt was met groeien bij ongeveer 6 weken. Ik was op dat moment 8 weken zwanger dus het had al veel groter moeten zijn. Even later daalde het in en waren er genoeg tranen die over mijn wangen rolden. Ze belde mijn verloskundigenpraktijk en die zouden mij weer contacten. </p><p>Diezelfde dag belde ze dat ik mocht nadenken wat ik wilde. Of afwachten of toch naar de gynaecoloog om het weg te laten halen (verschillende opties). Eigenlijk was mijn keuze snel gemaakt en de volgende dag belde ze terug om het antwoord te krijgen dat ik naar de gynaecoloog wilde. Eenmaal diezelfde week bij de gynaecoloog werd er weer bevestigt dat het kindje niet verder was gegroeid en geen hartslag had. Het grote verdriet hadden we al gehad dat we het verloren waren. Na het gesprek met de gynaecoloog had ik er toch voor gekozen om voor de Cytotec pillen te gaan die een miskraam op zouden gaan wekken. In eerste instantie had ik mijn bedenkingen erbij omdat ik veel op internet had gelezen dat alsnog niet alles eruit was gekomen en er toch een curettage uitgevoerd moest worden. Maar ik zou het mezelf niet vergeven als ik meteen voor de curettage was gegaan en verklevingen waren ontstaan en niet eens die pillen had geprobeerd. Dus in het weekend alle twee de dosissen gehad. 4x In de ochtend op vrijdag en 4x in de ochtend op zaterdag. Jammer genoeg kwam er nauwelijks wat los. Mijn gevoel werd bevestigt, dit werkt niet bij mij. </p><p>Maandag stond de controle echo gepland. Ik vertelde dat ik zeker wist dat ik niks verloren was. Dus de gynaecoloog wilde een kijkje nemen. eenmaal de echo in mij keek ik verbaasd naar het scherm. Ik zei tegen de gynaecoloog: 'Zie ik nou goed dat het twee vruchtjes zijn?!'. 'Ja' zegt ze, 'wisten jullie dat nog niet dan?'. Vol verbazing en bijna schaterlachend van de spanning en overweldiging zat ik naar het scherm te kijken. Mijn vriend wist ook niet meer waar hij het zoeken moest. Jammer genoeg was er bij beide geen hartslag te zien, wat dus nu wel nog een keer bevestigt werd. Het is een eeneiige tweeling met 1 placenta. Dat maakt het tot een hoog-risicovolle zwangerschap. Het is dus goed geweest dat mijn lichaam het stop heeft gezet i.p.v. dat het door is gegroeid en het een super zware zwangerschap was geweest. </p><p>Nu zijn we weer een dag verder en word ik morgen onder narcose gebracht voor de curettage. Het zijn zoveel gevoelens die los komen als je zoiets meemaakt! Je denkt gelukkig zwanger te zijn van een gezond kindje wat niet zo is. Maar het komt er ook niet vanzelf uit. Met daarbij dat wij pas bij de 3e echo te zien hebben gekregen dat het een tweeling was! Het tweeling dingetje zat in het begin van de zwangerschap al in mijn hoofd. Ik dacht er onbewust over na. Het was niet zo dat ik 'voelde' dat er 2 vruchtjes in mijn buik zaten. Maar onbewust praatte ik ook tegen familie over 'ze'. Niet als in een meisje, nee in de meerderheid. </p><p>Het is een heftige periode en ik wens dit niemand toe. We gaan dit proberen af te sluiten en proberen het een plekje te geven. </p><p>Liefs x</p>
 
Wat ontzettend heftig allemaal! Sterkte met de verwerking. Ik vind het alleen wel moeilijk om te lezen dat je misschien wel opgelucht bent dat je geen (een-eiige) tweeling krijgt. Ik vind de zwangerschap lichamelijk erg zwaar, maar ik zou mijn twee baby's nooit meer willen missen!
 
Ik ben het met BenB eens ik ben zwanger van een eeneiige tweeling met een gedeelde placenta en het stukje wat je schrijft vind ik erg vervelend om te lezen. 
 
Vervelend ? Moet je eens bedenken hoe vervelend een miskraam voelt. Jij hoeft alleen maar wat te lezen. Iets dat je ook gewoon weg kunt klikken. 
 
Ik snap wat BenB en Kiot bedoelen. Zo bedoel ik het ook niet. Als deze kindjes wel een hartslag hadden gehad en dus een kans op leven was ik ervoor gegaan. Dit zou wel voor ons betekenen dat het iedere 2 weken gecontroleerd moest worden en naar Leiden voor verder onderzoek. Kans op complicaties waren dan heel groot geweest. Ik zou ze met alle gedragen hebben. Alleen is het voor ons zelf wel een bevestiging dat er al iets niet goed was voor de twee kleintjes.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan