Hoi, ik ga nou toch eens schrijven, soms snap ik niks van me zelf. Ik heb drie fantastische kinderen, waarvan de jongste net 4 maanden is. Alles goed gegaan, nooit problemen qua zwanger en bevallingen. En natturlijk weer dolgelukkig met zon lieve baby die nog zo heerlijk klein is. Maar nu kan ik de prenatal niet eens in., want als ik zwangerschapskleding zie of maatje 50 denk ik, oh dat komt nooit meer.
Want dit is mijn laatste kindje
Ik vind dat ik niet moet zeuren, want ik heb het toch voor mekaar. Maar alle gevoelens lopen door elkaar heen, en dat is heel moeilijk. WIe herkent dit? Ik vind het ook zo moeilijk dat mijn jongste zo gauw al weer groot wordt, w.s. wil het kleine baby gevoel nog niet kwijt. Wat vinden jullie, moet ik een schop onder mijn kont of gaat dit vanzelf weer over????????
Ach misschien hormonen die nog in de war zijn? Ik denk vaak dat ik de enige ben die zo vreselijk melancholiek ben.
Daarbij komt ook nog een schuldgevoel voor alle meiden die het zo graag willen en waarbij het niet lukt, dus vandaar dat mijn hoofd wel eens omtolt.
Nou sorry voor mijn geklaag hoor maar ik moest het even kwijt
Want dit is mijn laatste kindje
Ik vind dat ik niet moet zeuren, want ik heb het toch voor mekaar. Maar alle gevoelens lopen door elkaar heen, en dat is heel moeilijk. WIe herkent dit? Ik vind het ook zo moeilijk dat mijn jongste zo gauw al weer groot wordt, w.s. wil het kleine baby gevoel nog niet kwijt. Wat vinden jullie, moet ik een schop onder mijn kont of gaat dit vanzelf weer over????????
Ach misschien hormonen die nog in de war zijn? Ik denk vaak dat ik de enige ben die zo vreselijk melancholiek ben.
Daarbij komt ook nog een schuldgevoel voor alle meiden die het zo graag willen en waarbij het niet lukt, dus vandaar dat mijn hoofd wel eens omtolt.
Nou sorry voor mijn geklaag hoor maar ik moest het even kwijt