moeder missen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi meiden

Zijn er hier nog meer meiden die hun moeder of vader moeten missen omdat ze niet meer in ons midden zijn?
Of misschien wel allebei.

Mijn moeder is nu 10 jaar geleden overleden en alhoewel ik er (denk ik wel goed mee omga) mis ik haar deze periode heel erg. Vooral als ik zoals nu dit opschrijf of er echt over nadenk.
Ik mis het om dingetjes met haar te bespreken, samen inkopen doen voor de kleintjes.
Maar ook iemand die aandacht voor mij heeft, mijn man doet dat ook wel maar van moeder is toch anders.
Snappen jullie wat ik bedoel?

Straks met en na de bevalling zal het gevoel misschien nog wel heviger worden.
Ik laat het maar op me afkomen.

Met mijn vader kan ik hier ook niet echt over praten, ik zeg het wel maar er komt geen reactie terug. Hij is iemand die heel erg in zijn eigen wereldje leeft, maar het is een goedzak hoor. Als ik iets vraag dan wil ie dat ook wel doen.
Maar bijv spontaan vragen van moet ik nog ff een boodschapje meenemen dat zal ie niet doen.

Nou nu wel weer genoeg geklaagt.
Maar hoe gaan jullie ermee om dames?

Liefs plodder.
 
Hallo Plodder,

Ik kan voor een klein gedeelte met je mee praten, Bij mij gaat het om mijn vader.
Wel beetje anders misschien kwa gevoel..
Maar ik had altijd een hele goeie band met hem en de grootste lol.
Vaak denk ik nu: hoe zou hij het gevonden hebben om opa te worden..
Hoe zou hij omgaan met zij n kleinkind.. dat gevoel maakt me soms wel een
beetje verdrietig. De blije gevoelens die ik heb zou ik graag met hem delen.
Ik hem dan wel mijn schoonvader maar dat is zooo anders..

sterkte damam
 
Hoi Plodder,

Ik kan erover meepraten helaas. Ik heb jammergenoeg mijn moeder niet gekend omdat zij vlak na mijn geboorte overleden is (hersenbloeding). Ik ben opgevoed door mijn oma. Een schat hoor, maar zeker nu ik zelf zwanger en moeder ben, voelt het toch anders. Mijn oma is nu al oud en niet meer in staat om er voor mij te zijn, laat staan iets te doen als shoppen. En ik mis dat ook.
Ik was tijdens mijn eerste zwangerschap heel bang voor alle emoties die na de bevalling zouden komen (bij mij speelde ook de angst om zelf de bevalling niet goed te doorstaan). Maar dat viel erg mee. Natuurlijk mis ik haar, vooral het delen van ervaringen en antwoord op vragen hoe ik als baby was etc. Gelukkig heb ik meer dan genoeg lieve vriendinnen om alles mee te delen.
Maar soms moet ik even heel erg huilen... En dat mag toch?

Liefs en heel veel sterkte,
RV
 
Voor jullie allebei even een hele dikke knuffel!!
Kan me heel goed voorstellen dat je juist op zulke momenten je moeder erg mist!!

Dus daarom:


dikke knuffels voor jullie...


Hilma
 
Hoi meiden,
ik kan me ook heel goed voorstellen dat jullie je moeder nu missen.
ik zou er niet aan moeten denken dat ik nu geen moeder meer zou hebben.
mijn eigen moeder verloor haar moeder toen ze zeven was en ze heeft het er nu nog steeds moeilijk mee.
ik heb dat nu wel eens met opa's en oma's.
ik heb dat vroeger niet gehad en nu ik weer zwanger ben denk ik wel eens....
wat zou mijn opa en oma hiervan genoten hebben.
maar ja ik moet blij zijn dat ik mijn vader en moeder nog heb.
als je zelf moeder word dan begrijp je helemaal wat het is om een band met je moeder te hebben.
zelfs daar kan ik ook emotioneel om worden als mijn dochter zegt hoeveel ze van me houd.
ik hoop dat jullie straks wel van je kraamtijd zullen genieten en af en toe je tranen laten gaan is alleen maar goed hoor.
dat lucht meestal wel op.
gr lisette
 
Hoi Plodder,

Ik kom van het zomermoeders 2006 forum en liep toevallig tegen jouw berichtje aan.

Mijn moeder overleed in december 2003 aan een hartaanval. Zonder waarschuwing vooraf was ze in eens weg. Ze was nog maar 49.
Ik had een goede band met haar. Niet dat we elkaar dagelijks belden of elke week zagen, maar toch, de band die er was, was goed.
Nu mis ik haar enorm. Tijdens de zwangerschap. Ik ging alleen gordijnen voor de kinderkamer uitzoeken en ik   had zooo sterk het gevoel dat ik dat met haar had moeten doen...
Ook tijdens en na de geboorte van Julian (25-08-06) heb ik haar erg gemist. Tijdens de bevalling had ik sokken van haar aan...beetje raar misschien, maar op die manier was ze er toch een beetje bij. Het is moeilijk om alles een plaatsje te geven en ik vind het ook moeilijk dat (vooral in het begin) mijn schoonfamilie steeds zei hoeveel Julian op zijn vader leek. Ja, dat was ook wel zo, maar het was toch ook nog mijn kind, maar niemand die wist in hoeverre dat hij dan op mij (van vroeger) leek. Mijn vader (ook een schat hoor) die weet dat allemaal niet meer zo goed en was ook niet zo bij de opvoeding betrokken omdat hij natuurlijk kostwinner was. Ik heb daardoor wel eens het gevoel gehad dat ik langzaam opging in de lucht ofzo.
Gelukkig zijn de hormonen weer gestabiliseerd en kan ik ook weer naar de toekomst kijken. Het gemis blijft, maar nu wel mét een geweldige zoon!

Sterkte!
Ellen mv   Julian
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan