Beste moeders,
Even voorstellen: ik ben 30 jaar, getrouwd en vrij snel daarna waren wij in verwachting van onze eeneiige tweeling (eerste kindjes).
Allereerst ben ik natuurlijk hartstikke dankbaar voor mijn twee lieve jongetjes.
Ze zijn geboren met 36 weken. De bevalling was pittig, duurde lang, uiteindelijk een ruggenprik gehad maar er is 3 keer verkeerd geprikt. Ik heb een knip gehad en het tweede kindje werd met een vacuümpomp gehaald ivm lage hartslag. Na een wat minder goede start doen ze het nu hartstikke goed. De eerste twee weken na de geboorte moesten we in het ziekenhuis blijven. Ik vond de kraamperiode erg zwaar. Zowel lichamelijk als emotioneel. Heb heel erg last van mijn hechtingen gehad, heb nauwelijks geslapen, zorgen over mijn kindjes die een infuus hadden en zondevoeding kregen en kapotte hakjes van het oneindige prikken etc. Ik was aan het einde van mijn Latijn.
Ik werd erg geleefd door alle schema's voor de zorg van de kindjes en ik vind (achteraf) dat de verpleging ook iets beter voor mij had moeten zorgen. Ik ben niet iemand die snel zal aangeven wat ik nodig heb, wat ook vaak mijn valkuil is. Er werd altijd maar van mij verwacht dat ik in alles mee moest doen terwijl ik compleet uitgeput was en gewoon geen tijd kreeg voor mijn eigen slaap terwijl dat juist zo belangrijk is. Ik deed braaf werd er van mij gevraagd werd en zette mijn eigen behoefte opzij.
Ze zijn nu bijna 7 maanden. Hoewel het steeds wat beter te doen is, was en is het nog erg zwaar. De eerste 5 maanden waren echt afzien. Ze wilden niet, maar dan ook echt niet slapen. Van sochtends tot s'avonds moesten we ze constant vasthouden en wiegen. Soms vielen ze dan in slaap totdat we ze probeerden neer te leggen. Dan was het weer brullen. Daardoor waren niet alleen wij maar ook zij oververmoeid. Alleen snachts wilden ze in bed slapen maar kwamen nog altijd iedere 2/3 uur voor een voeding. Mijn moeder was gelukkig hier om te helpen zoveel ze kon. Ik was een wrak, mijn wallen hingen tot onder mijn oksels, ik had huilbuien om alles en voelde me lichamelijk vreselijk maar probeerde me groot te houden tegenover anderen. Ik was absoluut niet in staat om mijn werk weer op te pakken en ging in de ziektewet. Borstvoeding geven ging niet makkelijk. Ik heb mezelf te vaak afgevraagd hoe ik hier ooit doorheen zou komen. Maar je gaat door, je moet wel.
Inmiddels zijn ze wat makkelijker, het wordt steeds leuker, het eten en drinken gaat goed, ze zijn vrolijk, ze spelen goed, ze slapen beter maar toch is dat vaak nog een strijd. Mijn man werkt fulltime en de hulp van mijn moeder is langzaam maar zeker ook afgebouwd. Ze komt nu nog af en toe en natuurlijk wanneer ik het vraag al doe ik dat zeker niet vaak. Iedereen pakt zijn eigen leven weer op. Ik zorg veelal alleen voor de tweeling. Snachts komen ze nog steeds voor een voeding wat ik ook vaak alleen doe tenzij ze tegelijk komen.
Ik vind dat ik het goed doe, ik hoor dat ook van mijn ouders. Dat doet me goed. Ik doe ontzettend mijn best maar God wat is het pittig. Ik kom weinig toe aan het huishouden, het voelt als dweilen met de kraan open. Waar ik vandaag alles opruim en schoonmaak is het morgen weer een bende. De jongens vragen onwijs veel van me. Als ze slapen is het vaak niet zo lang of ze wisselen elkaar af. Ik ben soms wel meer dan een uur bezig om ze in slaap en stil te krijgen. Ik heb nauwelijks tijd voor mezelf. Kom weinig buiten want ik vind het een hele onderneming in mijn eentje. Mijn slaaptekort is chronisch. Dit alles zorgt ook voor spanning in de relatie. Ik heb nog steeds ontzettend last van mijn rug, zowel van de ruggenprik als van de overbelasting. Ik voel me zwak maar ik heb geen tijd om te sporten om mezelf weer fit te maken. De sportscholen zijn sowieso gesloten nu. Ik ben moe, snel geïrriteerd, het is me soms allemaal teveel en zit niet lekker in mijn vel.
Tuurlijk geniet ik ook van mijn jongens en zijn er genoeg mooie momenten maar het voelt alsof de momenten waarop het bloed onder m'n nagels vandaan komt teveel overheersen. Hoe lang gaat dit nog duren? Soms heb ik het gevoel dat ik gek aan het worden ben. Hoeveel kan een mens hebben? Nou, wonderlijk veel kan ik zeggen. Ik hou vol en kan alleen maar wachten tot het beter wordt.
Sorry, het is een lang verhaal geworden maar ik moest het even kwijt en ik hoop dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
Groetjes van deze mama
Even voorstellen: ik ben 30 jaar, getrouwd en vrij snel daarna waren wij in verwachting van onze eeneiige tweeling (eerste kindjes).
Allereerst ben ik natuurlijk hartstikke dankbaar voor mijn twee lieve jongetjes.
Ze zijn geboren met 36 weken. De bevalling was pittig, duurde lang, uiteindelijk een ruggenprik gehad maar er is 3 keer verkeerd geprikt. Ik heb een knip gehad en het tweede kindje werd met een vacuümpomp gehaald ivm lage hartslag. Na een wat minder goede start doen ze het nu hartstikke goed. De eerste twee weken na de geboorte moesten we in het ziekenhuis blijven. Ik vond de kraamperiode erg zwaar. Zowel lichamelijk als emotioneel. Heb heel erg last van mijn hechtingen gehad, heb nauwelijks geslapen, zorgen over mijn kindjes die een infuus hadden en zondevoeding kregen en kapotte hakjes van het oneindige prikken etc. Ik was aan het einde van mijn Latijn.
Ik werd erg geleefd door alle schema's voor de zorg van de kindjes en ik vind (achteraf) dat de verpleging ook iets beter voor mij had moeten zorgen. Ik ben niet iemand die snel zal aangeven wat ik nodig heb, wat ook vaak mijn valkuil is. Er werd altijd maar van mij verwacht dat ik in alles mee moest doen terwijl ik compleet uitgeput was en gewoon geen tijd kreeg voor mijn eigen slaap terwijl dat juist zo belangrijk is. Ik deed braaf werd er van mij gevraagd werd en zette mijn eigen behoefte opzij.
Ze zijn nu bijna 7 maanden. Hoewel het steeds wat beter te doen is, was en is het nog erg zwaar. De eerste 5 maanden waren echt afzien. Ze wilden niet, maar dan ook echt niet slapen. Van sochtends tot s'avonds moesten we ze constant vasthouden en wiegen. Soms vielen ze dan in slaap totdat we ze probeerden neer te leggen. Dan was het weer brullen. Daardoor waren niet alleen wij maar ook zij oververmoeid. Alleen snachts wilden ze in bed slapen maar kwamen nog altijd iedere 2/3 uur voor een voeding. Mijn moeder was gelukkig hier om te helpen zoveel ze kon. Ik was een wrak, mijn wallen hingen tot onder mijn oksels, ik had huilbuien om alles en voelde me lichamelijk vreselijk maar probeerde me groot te houden tegenover anderen. Ik was absoluut niet in staat om mijn werk weer op te pakken en ging in de ziektewet. Borstvoeding geven ging niet makkelijk. Ik heb mezelf te vaak afgevraagd hoe ik hier ooit doorheen zou komen. Maar je gaat door, je moet wel.
Inmiddels zijn ze wat makkelijker, het wordt steeds leuker, het eten en drinken gaat goed, ze zijn vrolijk, ze spelen goed, ze slapen beter maar toch is dat vaak nog een strijd. Mijn man werkt fulltime en de hulp van mijn moeder is langzaam maar zeker ook afgebouwd. Ze komt nu nog af en toe en natuurlijk wanneer ik het vraag al doe ik dat zeker niet vaak. Iedereen pakt zijn eigen leven weer op. Ik zorg veelal alleen voor de tweeling. Snachts komen ze nog steeds voor een voeding wat ik ook vaak alleen doe tenzij ze tegelijk komen.
Ik vind dat ik het goed doe, ik hoor dat ook van mijn ouders. Dat doet me goed. Ik doe ontzettend mijn best maar God wat is het pittig. Ik kom weinig toe aan het huishouden, het voelt als dweilen met de kraan open. Waar ik vandaag alles opruim en schoonmaak is het morgen weer een bende. De jongens vragen onwijs veel van me. Als ze slapen is het vaak niet zo lang of ze wisselen elkaar af. Ik ben soms wel meer dan een uur bezig om ze in slaap en stil te krijgen. Ik heb nauwelijks tijd voor mezelf. Kom weinig buiten want ik vind het een hele onderneming in mijn eentje. Mijn slaaptekort is chronisch. Dit alles zorgt ook voor spanning in de relatie. Ik heb nog steeds ontzettend last van mijn rug, zowel van de ruggenprik als van de overbelasting. Ik voel me zwak maar ik heb geen tijd om te sporten om mezelf weer fit te maken. De sportscholen zijn sowieso gesloten nu. Ik ben moe, snel geïrriteerd, het is me soms allemaal teveel en zit niet lekker in mijn vel.
Tuurlijk geniet ik ook van mijn jongens en zijn er genoeg mooie momenten maar het voelt alsof de momenten waarop het bloed onder m'n nagels vandaan komt teveel overheersen. Hoe lang gaat dit nog duren? Soms heb ik het gevoel dat ik gek aan het worden ben. Hoeveel kan een mens hebben? Nou, wonderlijk veel kan ik zeggen. Ik hou vol en kan alleen maar wachten tot het beter wordt.
Sorry, het is een lang verhaal geworden maar ik moest het even kwijt en ik hoop dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.
Groetjes van deze mama
