<p>lieve mama’s</p><p>Ik vind het heel eng om dit te plaatsen maar ik hoop dat iemand me kan helpen of soortgelijke ervaring heeft gehad.</p><p> </p><p>vorig jaar februari ben ik bevallen van mijn zoon. Hij was zo mooi en prachtig en helemaal gemaakt uit liefde (vanuit mijn kant vooral) hij was de leukste liefste grappigste en mooiste baby die een moeder zich maar kon wensen en was dan ook smoor verliefd op het jong.</p><p>helaas kwam ik er na een maand achter dat het in mijn relatie toch iets minder rooskleuriger was dan ik aanvankelijk dacht en ben ik depressief geraakt ( met medicatie en al) </p><p>We hebben toch besloten bij elkaar te blijven en te vechten voor onze relatie. Nu zijn erbij juli op een festival en word ik (zondet gedronken te hebben) kots misselijk... ik wist het meteen: ik ben zwanger.</p><p>Ik had twee gevoelens. 1. OH MY GOD zo blij want een baby! En een mooi broertje of zusje voor mijn zoontje en 2. Shit, we hebben onze shit nog niet voor elkaar en ik zit aan de medicijnen voor depressie.</p><p>na gesprekken met mijn psychiater hebben we besloten wel door te gaan met medicatie (die overigens erg goed werkt) omdat hij me een pre en post natale depressie wilde besparen.</p><p>Helemaal prima, na gesprekken met mijn oom die ook bij de ggz werkt te hebben gehad en mij er van heeft overtuigd dat er niks met mijn kleine baby zou gebeuren heb ik de medicatie dus doorgezet.</p><p>nu 3 weken geleden ben ik bevallen van een lief klein meisje die het fantastisch goed doet, haast nooit huilt, goed slaapt, noem maar op... alleen als ik in haar ogen kijk voel ik me niet haar mama. Mijn zoon herkende ik direct maar haar herken ik niet. En ik weet niet wat het is... ik vind haar lief en mooi maar dat vind ik alle babies... ik weet niet wat ik moet want ik wil dat moedergevoel en ik wil zo veel van haar houden.... wat ik op een manier wel doe maar niet zoals ik dat van mijn zoon had... een postnatale depressie heb ik niet maar mijn moedergevoel is er niet. Alles is automatische piloot en zodra ze slaapt en ik haar haast niet hoor lijkt het ooit of ik haar bijna vergeet.. ik vind het vreselijk en ik wil hier graag iets aan doen...</p><p> </p><p>zijn er meer mama’s die dit hebben met hun tweede kindje? </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Moedergevoel
- Onderwerp starter Jantjee
- Startdatum
Ik had dit de eerste paar weken met mijn eerste ook. Kon het gewoon niet geloven dat dit van mij was. Ik zou het idd met je psych bespreken. Niks om voor te schamen. Blijf er niet alleen mee rondlopen. Het groeide bij mij vanzelf toen ik uit de eerste roes ontwaakte. Ben nu dol op mijn dochter en zou echt niet zonder kunnen ☺
Bespreek het inderdaad met de psych. Kan het een bijwerking zijn van de medicatie? Dat je bijvoorbeeld gewoon wat vlakker bent?
Ik heb er verder geen ervaring mee, maar toen mijn zoontje geboren was vond ik hem verschrikkelijk lekker ruiken. Ik zei tegen iedereen (nou ja, bij wijze van dan), moet je eens ruiken hoe fantastisch. Ik heb zelfs aan een vriendin gevraagd toen zij bevallen was of ik aan haar zoontje mocht ruiken. Ik was benieuwd of het aan een pasgeboren baby ligt of omdat het mijn kind was. Haar zoontje deed mij niets qua geur. Toen ik zwanger was van mijn dochtertje dacht ik oh wat heerlijk, straks ruik ik haar. Maar toen ze was geboren deed haar geur me niets. Ze stonk zelfs een beetje. Ook lag ze veel vaker in bed of de box ipv op mijn schoot. En toch is het mijn kleine meisje en houd ik van haar, net zoveel als van haar broer, anders, maar net zoveel.
Ik heb er verder geen ervaring mee, maar toen mijn zoontje geboren was vond ik hem verschrikkelijk lekker ruiken. Ik zei tegen iedereen (nou ja, bij wijze van dan), moet je eens ruiken hoe fantastisch. Ik heb zelfs aan een vriendin gevraagd toen zij bevallen was of ik aan haar zoontje mocht ruiken. Ik was benieuwd of het aan een pasgeboren baby ligt of omdat het mijn kind was. Haar zoontje deed mij niets qua geur. Toen ik zwanger was van mijn dochtertje dacht ik oh wat heerlijk, straks ruik ik haar. Maar toen ze was geboren deed haar geur me niets. Ze stonk zelfs een beetje. Ook lag ze veel vaker in bed of de box ipv op mijn schoot. En toch is het mijn kleine meisje en houd ik van haar, net zoveel als van haar broer, anders, maar net zoveel.