Hoi!
Mijn naam is Madelief en ik herken me hier absoluut in. Ik reageer in dit bericht even op meerdere reacties.
Bewust gekozen voor kinderen op een jonge leeftijd, waardoor ik net tussen wal en schip val. Vrienden van mijn leeftijd hebben geen kinderen en de mensen om me heen met kinderen zijn gelijk al een stukje ouder. Volgende maand wordt ik 26 en ben op 8 maart bevallen van mijn tweede dochter (de oudste is 2,5 jaar). Voornamelijk bij de eerste zwangerschap heb ik ontzettend vaak de vraag gekregen of het gepland was en zelfs de opmerking of ik er misschien over na gedacht had om het weg te laten halen. Begrijpelijk natuurlijk, als je geen kind wilt.
Hoeveel ik ook van deze vrienden houdt, het kunnen praten over moeder worden en het hebben van kinderen mis ik wel. Het directe begrip en die vorm van connectie mist.
De eerste periode van het worden van moeder vond ik intens en heb ik onderschat. Echt een keiharde ontgroening van het ouderschap. Alleen al dat ik soms moest switchen tussen moederrol en partnerrol en dan ook nog tussendoor moest uitvogelen wie ik zelf ook al weer was naast moeder. Of hoelang het ontzwangeren eigenlijk duurt. Wat voor mij ook niet meehielp was dat ik vond dat ik alle ballen maar omhoog moest houden en hoge eisen stelde voor mezelf.
Het krijgen van een tweede kindje vind ik veel relaxter dan het krijgen van een eerste kindje. Je hebt de handigheid en weet een beetje wat er gaat gebeuren, omdat je al eerder in de gebroken nachten en de huiltjes hebt gezeten.
Hoe zijn jullie ervaringen met de ontgroening van ouderschap? Is het voor jullie makkelijker afgegaan? Hoe is het nu en hebben jullie nog de wens voor meerdere kinderen?
Ik hoor het graag en contact houden lijkt me leuk!
Groetjes, Madelief
</p><p> </p>