Helaas hebben we afgelopen dinsdag een miskraam doorgemaakt.
Zaterdagavond verloor ik 3 dr bloed de vk vertelde me dat wanneer ik niet constant vloeide, geen krampen had en geen stolsels verloor er wrs niets aan de hand zou zijn.
Zondag(moederdag) morgen stond ik "schoon"op.
We zijn naar mijn opa en oma geweest en tot vlak voor we weggingen was ik schoon. Toen weer wat druppels en toen ging ik me toch wel zorgen maken.
Op aanraden van mijn schoonzusje naar de ehbo gereden nadat we ons meisje bij haar hadden gebracht.
Nou na veel moeilijk doen en mij vertellen op zeer kinderlijke wijze dat ik nooit zomaar naar hun toe had mogen komen. Wilde ze me dat toch wel ff zien op de verloskamers.
Ik kreeg een inwendige echo en daar zagen we duidelijk een hartje kloppen, wat een opluchting. De arts zei wel het is geen garantie maar wel een heel goed teken, maar je bent niet zover als je zelf vermoede (dachten dat we 8 wk waren) tijdens de echo kwam de groei overeen met een periode van 6 wk en 3 dgn. Heb daar verder toen niet bij stilgestaan, het hartje klopte en dat was het belangrijkste. Er was niets op de echo te zien wat ook maar enige aanwijzing gaf tot een miskraam.
Maandag mocht ik om 17 uur naar de vk voor nog een echo omdat ik nog steeds bloedverlies hield.
Ook zij constateerde hetzelfde als de arts en een kloppend hartje en alles verder goed, wrs maakte ik een innestelingsbloeding door.
Helemaal blij en een mooie echo foto met ons wondertje rijker ging ik naar huis beter kon niet.
Dinsdag gebeld met het werk dat ik wel ff rust wou ivm bloedverlies, ze hebben me gelijk ziek gemeld. 's middags belde mijn schoonzusje of ik gezellig op de thee kwam, dat is goed ff eruit en dat kon mijn kleine moppie lekker ff met d'r neefjes spelen.
En daar op het toilet is het gebeurt, heel verdrietig en erg.
Gelukkig was ik niet alleen en heb ik geen pijn gehad!
De vk gebeld en heel veel aandringen kon en mocht ik naar het zh voor een echo.
En daar werd mijn gedachten nog eens bevestigd door een vreselijk ijskoud absoluut niet meelevende echoscopiste!
En daar sta je dan leeg verdrietig en ellendig.
Het is zoiets verschrikkelijk verdrietig
Even staat je wereld stil, wel ging ik nadenken volgens berekeningen 8 wk zwanger (had een regelmatige cyclus) grootte van 6 wk en 3 dagen. Het was gewoon veel te klein voor de duur van de zwangerschap, het is wrs ook een kindje geweest wat niet goed is geweest. En ergens geeft het me rust dat moeder natuur het heeft besloten. Het doet niet minder pijn en het maakt me niet minder verdrietig maar ik ben wel dankbaar dat ik zelf niet de beslissing heb hoeven nemen met bijv de 20 wk echo.
Wat ik wel heel moeilijk blijf vinden is dat ik het hartje heb horen en zien kloppen dus ons wondertje heeft geleefd en is nu niet meer bij ons en dat doet zeer!
Ik wilde even mijn verhaal kwijt, wil er niemand mee voor zijn/haar hoofd stoten mocht dat het geval zijn.
Het is zo'n gevoelig onderwerp.....ik hoop dat we nog een zwangerschap mogen mee maken en dat we onze floortje een broertje/zusje mogen geven.
Groetjes Louise
Zaterdagavond verloor ik 3 dr bloed de vk vertelde me dat wanneer ik niet constant vloeide, geen krampen had en geen stolsels verloor er wrs niets aan de hand zou zijn.
Zondag(moederdag) morgen stond ik "schoon"op.
We zijn naar mijn opa en oma geweest en tot vlak voor we weggingen was ik schoon. Toen weer wat druppels en toen ging ik me toch wel zorgen maken.
Op aanraden van mijn schoonzusje naar de ehbo gereden nadat we ons meisje bij haar hadden gebracht.
Nou na veel moeilijk doen en mij vertellen op zeer kinderlijke wijze dat ik nooit zomaar naar hun toe had mogen komen. Wilde ze me dat toch wel ff zien op de verloskamers.
Ik kreeg een inwendige echo en daar zagen we duidelijk een hartje kloppen, wat een opluchting. De arts zei wel het is geen garantie maar wel een heel goed teken, maar je bent niet zover als je zelf vermoede (dachten dat we 8 wk waren) tijdens de echo kwam de groei overeen met een periode van 6 wk en 3 dgn. Heb daar verder toen niet bij stilgestaan, het hartje klopte en dat was het belangrijkste. Er was niets op de echo te zien wat ook maar enige aanwijzing gaf tot een miskraam.
Maandag mocht ik om 17 uur naar de vk voor nog een echo omdat ik nog steeds bloedverlies hield.
Ook zij constateerde hetzelfde als de arts en een kloppend hartje en alles verder goed, wrs maakte ik een innestelingsbloeding door.
Helemaal blij en een mooie echo foto met ons wondertje rijker ging ik naar huis beter kon niet.
Dinsdag gebeld met het werk dat ik wel ff rust wou ivm bloedverlies, ze hebben me gelijk ziek gemeld. 's middags belde mijn schoonzusje of ik gezellig op de thee kwam, dat is goed ff eruit en dat kon mijn kleine moppie lekker ff met d'r neefjes spelen.
En daar op het toilet is het gebeurt, heel verdrietig en erg.
Gelukkig was ik niet alleen en heb ik geen pijn gehad!
De vk gebeld en heel veel aandringen kon en mocht ik naar het zh voor een echo.
En daar werd mijn gedachten nog eens bevestigd door een vreselijk ijskoud absoluut niet meelevende echoscopiste!
En daar sta je dan leeg verdrietig en ellendig.
Het is zoiets verschrikkelijk verdrietig
Even staat je wereld stil, wel ging ik nadenken volgens berekeningen 8 wk zwanger (had een regelmatige cyclus) grootte van 6 wk en 3 dagen. Het was gewoon veel te klein voor de duur van de zwangerschap, het is wrs ook een kindje geweest wat niet goed is geweest. En ergens geeft het me rust dat moeder natuur het heeft besloten. Het doet niet minder pijn en het maakt me niet minder verdrietig maar ik ben wel dankbaar dat ik zelf niet de beslissing heb hoeven nemen met bijv de 20 wk echo.
Wat ik wel heel moeilijk blijf vinden is dat ik het hartje heb horen en zien kloppen dus ons wondertje heeft geleefd en is nu niet meer bij ons en dat doet zeer!
Ik wilde even mijn verhaal kwijt, wil er niemand mee voor zijn/haar hoofd stoten mocht dat het geval zijn.
Het is zo'n gevoelig onderwerp.....ik hoop dat we nog een zwangerschap mogen mee maken en dat we onze floortje een broertje/zusje mogen geven.
Groetjes Louise