Nou, daar ben ik dan weer.
Ik dacht dat ik al aardig ver was met verwerking en acceptatie, maar vorige week ben ik toch weer ingestort. Het klinkt erger dan het is hoor.
Ik ben erg emotioneel en kan om alles huilen, zoals toen ik gister op tv dat programma zag waarin zieke kinderen een speciale dag wordt bezorgd. Ik vond het verschrikkelijk dat de ouders van dit kind al rekening houden met het moment dat zij hun zoontje niet meer bij zich zullen hebben in levende lijve.
Vorige week ben ik bij mijn homeopate geweest en heb wat homeopatische middelen gekregen om me even uit mijn dal te trekken. Ik bleef een beetje rondjes draaien in mijn zieligheid. Het is keihard om nu te accepteren dat er daadwerkelijk geen kindje meer bij kan komen. Het is moeilijker dan eind vorig jaar; toen was er toch nog een stukje hoop en nu niet meer.
Natuurlijk weet ik dat er ook andere mogelijkheden zijn om een kind te krijgen, maar ik zie het niet zitten om helemaal vol gespoten te worden met hormonen; zeker niet omdat het niet aan mij ligt, maar aan mijn man.
Adoptie is toch geen kind van je eigen vlees en bloed en ik wil niet zeggen dat het dan minder je eigen kind is, maar voor ons is dit (in ieder geval op dit moment) geen optie. Daarnaast kost het heel veel geld en een aantal jaren, nou, het geld is al het eerste probleem.
Verder ben ik van mening dat ik eerst dit gedeelte zal moeten afsluiten en misschien dat we daarna wel zullen gaan praten over adoptie of een andere mogelijkheid, maar nu is dit prioriteit. Ik vind het ook niet eerlijk tegenover een ander kindje als ik dit verlies niet heb verwerkt.
Het voelt ook echt als een verlies, hoewel het wel vreemd is, want het is treuren om iets wat niet is en nooit zal zijn.
Ik wil verder ook iedereen bedanken voor de reacties (met uitzondering van boze papa, maar wie weet heeft hij het zelf erg moeilijk met een soortgelijk euvel). Het doet me goed om te weten dat er mensen zijn die zo met me meeleven, me begrijpen en dat ik gewoon even mijn hart kan luchten zonder dat mensen zich er moeilijk onder voelen.
liefs Mary.
Ik dacht dat ik al aardig ver was met verwerking en acceptatie, maar vorige week ben ik toch weer ingestort. Het klinkt erger dan het is hoor.
Ik ben erg emotioneel en kan om alles huilen, zoals toen ik gister op tv dat programma zag waarin zieke kinderen een speciale dag wordt bezorgd. Ik vond het verschrikkelijk dat de ouders van dit kind al rekening houden met het moment dat zij hun zoontje niet meer bij zich zullen hebben in levende lijve.
Vorige week ben ik bij mijn homeopate geweest en heb wat homeopatische middelen gekregen om me even uit mijn dal te trekken. Ik bleef een beetje rondjes draaien in mijn zieligheid. Het is keihard om nu te accepteren dat er daadwerkelijk geen kindje meer bij kan komen. Het is moeilijker dan eind vorig jaar; toen was er toch nog een stukje hoop en nu niet meer.
Natuurlijk weet ik dat er ook andere mogelijkheden zijn om een kind te krijgen, maar ik zie het niet zitten om helemaal vol gespoten te worden met hormonen; zeker niet omdat het niet aan mij ligt, maar aan mijn man.
Adoptie is toch geen kind van je eigen vlees en bloed en ik wil niet zeggen dat het dan minder je eigen kind is, maar voor ons is dit (in ieder geval op dit moment) geen optie. Daarnaast kost het heel veel geld en een aantal jaren, nou, het geld is al het eerste probleem.
Verder ben ik van mening dat ik eerst dit gedeelte zal moeten afsluiten en misschien dat we daarna wel zullen gaan praten over adoptie of een andere mogelijkheid, maar nu is dit prioriteit. Ik vind het ook niet eerlijk tegenover een ander kindje als ik dit verlies niet heb verwerkt.
Het voelt ook echt als een verlies, hoewel het wel vreemd is, want het is treuren om iets wat niet is en nooit zal zijn.
Ik wil verder ook iedereen bedanken voor de reacties (met uitzondering van boze papa, maar wie weet heeft hij het zelf erg moeilijk met een soortgelijk euvel). Het doet me goed om te weten dat er mensen zijn die zo met me meeleven, me begrijpen en dat ik gewoon even mijn hart kan luchten zonder dat mensen zich er moeilijk onder voelen.
liefs Mary.