Hoi Allemaal,
Wederom weer een topic van mijn hand, ik snap het als je bij jezelf denkt heb je haar weer. maar ik heb gewoon even behoefte om toch iets van me af te schrijven. Je kunt me kennen van het onderwerk kma/reflux ervaringen of mn vele reacties op baby onrust topics. Kort samengevat mijn dochter krijste wekenlang zon 20u per dag. Na 1000enden bezoeken aan professionals/zhuis/artsen/osteos en noem het maar op werd ik steeds de grond ingedrukt met mijn zogenaamd lastige kind met een rot karakter. Uiteindelijk na 8 wk kwamen we er achter dat ze reflux en kma heeft. Het gaat al stukken beter maar door de reflux blijft ze een pittig en bewerkelijk kindje hihi. Dat gezegende te hebben. Morgen is mijn verlof op zijn einde. Ik merk dat ik dit best lastig vind. pas sinds een weekje is hier thuis alles een beetje op de rit. Ik voel me best verdrietig en merk dat ik moeite heb met alles een plekje te geven. Ook sinds een week laat mn lichaam me echt een beetje in de steek (ik denk al langer maar door de iets rustigere leefomstandigheden merk ik het nu meer op denk ik). Door een korte heftige bevalling bleek achteraf dat mijn spieren niet goed aangehecht zijn na uitscheuren hierdoor heb ik nogal wat klachten in mijn bekken regio (lichte incontinentie/pijn). Hiervoor moet ik naar de fysio de aankomende eeuw, en als dit niet echt werkt is er een kans op een operatie *joepie*. Ook merk ik dat mn omgeving me echt zat is met mn depressieve geleuter. Het grappige is dat ik alles aardige op mezelf heb gedaan, maar mensen in mn directe omgeving lijken op de 1 of andere manier niet te snappen dat we echt door de hel zijn gegaan en dat het allemaal niet zo loopt als dat het zou moeten. Ikzelf heb dat gedeelte al geaccepteerd. Maar ik zie mensen toch denken van oke je kind heeft reflux en een allergietje stel je niet aan probleem is opgelost (ookal valt de reflux niet echt op te lossen maarja wie ben ik). Ga nou maar genieten van je kind! en dat doe ik zeker want desondanks alles ben ik zo intens verliefd op dit kleine mini mokkeltje. Maar ik voel op het moment zo heftig dat er zoveel is gebeurd en dat ik lang niet alles (nog) een plekje kan geven. Ook heb ik een aardige deuk opgelopen van de (traumatische) ervaringen in het ziekenhuis. Mijn lijf die niet heeft kunnen herstellen van alles (hechtingen en 20 u per dag met een kromtrekkende baby op je arm die serieus ONTROOSTBAAR was). Mw rug armen en schouders zijn aardig overbelast. En alle verwachtingen van iedereen om me heen. Ook voel ik me lullig naar de verplichtingen die ik eigenlijk had maar niet heb kunnen waarmaken in mn kraamtijd. (mn oma is best wel dement, voor de kraamtijd ging ik 3/4 x p/w bij haar langs) in de afgelopen 10 wk miss 4x. Ik weet dat het overmacht is en dat ik hier niets aan kan doen maar het knaagt. En moet ik eerlijk toegeven dat ik stiekem best jaloers ben op kennissen om me heen die de kraamtijd net hebben gehad of tegemoet gaan die zich totaal niet in mijn verhaal herkennen en op het herstellen en wat gebroken nachten na hebben genoten van de prachtige tijd. Sorry voor de hele klaagzang maar ik moest het even voor mezelf opschrijven. Is er iemand die zich hier (lichtelijk) in herkent?
Wederom weer een topic van mijn hand, ik snap het als je bij jezelf denkt heb je haar weer. maar ik heb gewoon even behoefte om toch iets van me af te schrijven. Je kunt me kennen van het onderwerk kma/reflux ervaringen of mn vele reacties op baby onrust topics. Kort samengevat mijn dochter krijste wekenlang zon 20u per dag. Na 1000enden bezoeken aan professionals/zhuis/artsen/osteos en noem het maar op werd ik steeds de grond ingedrukt met mijn zogenaamd lastige kind met een rot karakter. Uiteindelijk na 8 wk kwamen we er achter dat ze reflux en kma heeft. Het gaat al stukken beter maar door de reflux blijft ze een pittig en bewerkelijk kindje hihi. Dat gezegende te hebben. Morgen is mijn verlof op zijn einde. Ik merk dat ik dit best lastig vind. pas sinds een weekje is hier thuis alles een beetje op de rit. Ik voel me best verdrietig en merk dat ik moeite heb met alles een plekje te geven. Ook sinds een week laat mn lichaam me echt een beetje in de steek (ik denk al langer maar door de iets rustigere leefomstandigheden merk ik het nu meer op denk ik). Door een korte heftige bevalling bleek achteraf dat mijn spieren niet goed aangehecht zijn na uitscheuren hierdoor heb ik nogal wat klachten in mijn bekken regio (lichte incontinentie/pijn). Hiervoor moet ik naar de fysio de aankomende eeuw, en als dit niet echt werkt is er een kans op een operatie *joepie*. Ook merk ik dat mn omgeving me echt zat is met mn depressieve geleuter. Het grappige is dat ik alles aardige op mezelf heb gedaan, maar mensen in mn directe omgeving lijken op de 1 of andere manier niet te snappen dat we echt door de hel zijn gegaan en dat het allemaal niet zo loopt als dat het zou moeten. Ikzelf heb dat gedeelte al geaccepteerd. Maar ik zie mensen toch denken van oke je kind heeft reflux en een allergietje stel je niet aan probleem is opgelost (ookal valt de reflux niet echt op te lossen maarja wie ben ik). Ga nou maar genieten van je kind! en dat doe ik zeker want desondanks alles ben ik zo intens verliefd op dit kleine mini mokkeltje. Maar ik voel op het moment zo heftig dat er zoveel is gebeurd en dat ik lang niet alles (nog) een plekje kan geven. Ook heb ik een aardige deuk opgelopen van de (traumatische) ervaringen in het ziekenhuis. Mijn lijf die niet heeft kunnen herstellen van alles (hechtingen en 20 u per dag met een kromtrekkende baby op je arm die serieus ONTROOSTBAAR was). Mw rug armen en schouders zijn aardig overbelast. En alle verwachtingen van iedereen om me heen. Ook voel ik me lullig naar de verplichtingen die ik eigenlijk had maar niet heb kunnen waarmaken in mn kraamtijd. (mn oma is best wel dement, voor de kraamtijd ging ik 3/4 x p/w bij haar langs) in de afgelopen 10 wk miss 4x. Ik weet dat het overmacht is en dat ik hier niets aan kan doen maar het knaagt. En moet ik eerlijk toegeven dat ik stiekem best jaloers ben op kennissen om me heen die de kraamtijd net hebben gehad of tegemoet gaan die zich totaal niet in mijn verhaal herkennen en op het herstellen en wat gebroken nachten na hebben genoten van de prachtige tijd. Sorry voor de hele klaagzang maar ik moest het even voor mezelf opschrijven. Is er iemand die zich hier (lichtelijk) in herkent?
opzich tegen het werken zelf zie ik niet echt op. Misschien wel goed wat afleiding. Het is meer dat alles nu definitief op zn eind loopt de kraamtijd is officieel afgelopen. Het idee dat dit niet meer zal komen (we hebben altijd 1 kindje gewild en met ons meisje helemaal compleet). Ik had me er juist daarom zo op ingesteld van deze periode optimaal te genieten. Dat het ff rot aankwam dat na 1 heerlijke week ik al weer moet werken eindelijk de roze wolk en hup het leven moet maar weet hervat worden plus een heel traject om mn eigen lijf weer goed te krijgen. Ik weet gewoon niet wat ik met al die emoties aanmoet.. en zometeen krijg je natuurlijk dat iedereen er naar gaat vragen (werk op een afdeling met zon 40 vrouwen succes). En ik geen behoefte heb aan alles nog ja werken en verder dan dat ook echt niks ? dat klinkt misschien heel slecht maar zo voel ik het wel. In iedergeval over 3 wk heb ik weer een weekje vrij dus had ik in gedachte de kraamtijd lichtelijk over te doen hihi bedankt voor het meedenken