<p>Hallo allemaal, mijn aanstaande man en ik (30 en 29 jaar) proberen al ruim 2,5 jaar om een kindje te mogen krijgen, 34 rondes waarvan 4x IUI, maar helaas is het ons nog niet gegund. De reden waarom ik hier nu schrijf is de teleurstelling, die iedere maand, steeds groter wordt en ik merk dat ik er psychisch helemaal doorheen zit. Zeker nu we over 8 dagen gaan trouwen en er bij mijn mama vorige week longkanker is ontdekt. Al deze samenloop van omstandigheden... Pff ik trek het gewoon niet meer. Ik zit er vaak aan te denken om alles op te geven.</p><p>Iedere keer verleg je je grenzen. Ik heb bv mijn trouwjurk in september 2018 gekocht en maakte me een week daarna ontzettend druk over "wat nu als die niet past op onze dag", en nu is de dag bijna zover en er is nog steeds geen zwangerschap.</p><p>Of dat ik graag een kindje zou willen voor mijn 30e, helaas ook niet gelukt. Dan maar zwanger zijn voor onze bruiloft,... helaas. Of misschien zwanger worden voor mijn 30??? Nog 3,5 maand. Waar ik nu alleen maar op kan hopen is dat mijn mama nog oma kan worden.</p><p> </p><p>Ook op mijn werk (ik werk in ploegendienst) zijn ze helemaal niet tevreden dat ik vaak naar het ziekenhuis moet voor echo's of IUI. Als ik bv nachtdienst heb gehad, kan ik natuurlijk niet 2 uur later in het ziekenhuis zijn voor een IUI behandeling. Wanneer slaap ik dan?? Daar doen ze best moeilijk over.</p><p> </p><p>Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie hier mee om? Graag hoor ik tips :-(</p>