<p>Dag allemaal, </p><p>Ik hoop dat jullie me een beetje kunnen helpen mijn gedachten hierover te ordenen/misschien tips hebben.</p><p>Mijn dochter (18 maand) vind de opvang erg lastig. Ze gaat 2 keer per week naar de dreumesgroep (naar verhouding grote groep, wel lieve leidsters). De leidsters geven aan dat ze het lastig vindt daar. Ze 'komt niet tot spelen'. Eten en slapen gaat wel goed.</p><p>De feiten: De groep is groot. Sinds kort gaan ze vanaf 15 maand al van de baby naar de dreumesgroep. Ze moeten zich dan dus al redelijk zelfstandig kunnen redden met spelen. De leidsters geven nu aan dat ze mijn dochter veel op schoot hebben en dat ze dus veel aandacht vraagt/huilt. En, omdat corona er tussen viel bij de overgang naar deze groep, heb ik geen idee hoe een dag binnen bij die groep eruit ziet. Er is ook geen duidelijk afscheid/welkom geweest bij de groepen.</p><p>Waarom zit dit mij nou dwars? Ik weet dat niet zo goed... Misschien omdat ik het toch als aanval voelde, mijn kind is immers fantastisch (snappen jullie vast wel haha) en is thuis heel makkelijk. Ze is wel ontzettend gevoelig, maar dat zijn haar ouders ook, dus erfelijk belast. Ik betrap mezelf erop dat ik nu de hele tijd maal over oplossingen. Wat kan ik nou doen om haar op de opvang blij te krijgen? Wat moet ik met deze info? </p><p>En tegelijk begin ik me schuldig te voelen dat ze naar de opvang moet omdat wij beide werken... Maar maak ik het nou in mijn hoofd niet veel groter dan het is? </p><p>Graag jullie gedachtengang! Zodat ik niet zoveel meer pieker haha en het beste kan doen voor mn meisje.</p><p>Bedankt!</p>
Moeite op de opvang
- Onderwerp starter JoberoB
- Startdatum
Wat vervelend dat je dit ervaart!
Allereerst: ik vind het alleen maar getuigen van dat je om je dochter geeft dat je er zo over nadenkt, natuurlijk willen we allemaal dat onze kinderen blij zijn op de opvang en het naar hun zin hebben. Daarnaast zijn al onze kinderen uiteraard fantastisch
, dat je dochtertje het nu op het kdv nog lastig vindt zichzelf te redden doet daar helemaal niets aan af.
Daarnaast wil ik zeggen dat je je óók zeker niet schuldig moet voelen over dat ze naar de opvang gaat omdat jullie beiden werken. Hoewel ze nu blijkbaar op de opvang even een wat lastigere periode doormaakt, is het over het algemeen ook heel goed voor een kind (én voor papa en mama om als ze dat willen ook hun eigen dingen als werk te hebben).
Wat betreft je dochtertje: bij ons op de opvang hebben ze twee 'soorten' groepen; een babygroep waar ze al vrij snel doorgaan naar de dreumesgroep (13 maanden) en een babygroep waar ze zitten tot ongeveer twee jaar. Hebben ze dat bij jullie misschien ook? Zo ja, zou ze nog een tijdje naar een wat kleinere groep kunnen?
Verder kun je misschien een keer een gesprek aanvragen met de leidsters van het kdv, die jouw dochter daar vaak zien. Dan kunnen ze aangeven waar ze vooral moeite mee lijkt te hebben, wat ze wel leuk vindt - of er misschien een verband is met bepaalde kindjes (ik zeg maar wat).
Is er iets waarmee ze graag (zelf) speelt thuis? Misschien kun je haar iets dat ze thuis graag heeft mee geven naar de opvang. Ik weet dat ze dat bij onze opvang soms ook wel toelaten, onder eigen verantwoordelijkheid uiteraard.
Volgens mij maak je het niet perse groter dan het is - het is tenslotte wel iets dat nu speelt -, maar het is denk ik ook een fase en iets dat zo ineens weer over kan zijn. Er is een nieuwe groep, nieuwe verhoudingen (ja ook op een crèche geldt dat al) en daar moet ze een plekje 'veroveren'. En daarnaast is er natuurlijk een hele rare periode geweest met corona, veel thuis met jullie en de gesloten kinderdagverblijven - dus nogal een overgang voor je dochtertje!
Allereerst: ik vind het alleen maar getuigen van dat je om je dochter geeft dat je er zo over nadenkt, natuurlijk willen we allemaal dat onze kinderen blij zijn op de opvang en het naar hun zin hebben. Daarnaast zijn al onze kinderen uiteraard fantastisch
, dat je dochtertje het nu op het kdv nog lastig vindt zichzelf te redden doet daar helemaal niets aan af. Daarnaast wil ik zeggen dat je je óók zeker niet schuldig moet voelen over dat ze naar de opvang gaat omdat jullie beiden werken. Hoewel ze nu blijkbaar op de opvang even een wat lastigere periode doormaakt, is het over het algemeen ook heel goed voor een kind (én voor papa en mama om als ze dat willen ook hun eigen dingen als werk te hebben).
Wat betreft je dochtertje: bij ons op de opvang hebben ze twee 'soorten' groepen; een babygroep waar ze al vrij snel doorgaan naar de dreumesgroep (13 maanden) en een babygroep waar ze zitten tot ongeveer twee jaar. Hebben ze dat bij jullie misschien ook? Zo ja, zou ze nog een tijdje naar een wat kleinere groep kunnen?
Verder kun je misschien een keer een gesprek aanvragen met de leidsters van het kdv, die jouw dochter daar vaak zien. Dan kunnen ze aangeven waar ze vooral moeite mee lijkt te hebben, wat ze wel leuk vindt - of er misschien een verband is met bepaalde kindjes (ik zeg maar wat).
Is er iets waarmee ze graag (zelf) speelt thuis? Misschien kun je haar iets dat ze thuis graag heeft mee geven naar de opvang. Ik weet dat ze dat bij onze opvang soms ook wel toelaten, onder eigen verantwoordelijkheid uiteraard.
Volgens mij maak je het niet perse groter dan het is - het is tenslotte wel iets dat nu speelt -, maar het is denk ik ook een fase en iets dat zo ineens weer over kan zijn. Er is een nieuwe groep, nieuwe verhoudingen (ja ook op een crèche geldt dat al) en daar moet ze een plekje 'veroveren'. En daarnaast is er natuurlijk een hele rare periode geweest met corona, veel thuis met jullie en de gesloten kinderdagverblijven - dus nogal een overgang voor je dochtertje!
Ik zou kijken naar een opvang wat wel bij je dochter past. Misschien heeft het kdv waar je nu zit meer vestigingen waar ze beter bij past?
Want waarom komt ze niet toe aan zelf spelen? Dat de groep te groot is ok, maar hoe kunnen zij dat stimuleren?
Want waarom komt ze niet toe aan zelf spelen? Dat de groep te groot is ok, maar hoe kunnen zij dat stimuleren?
Heel herkenbaar helaas. Onze dochter is nu ook 18 maanden en heeft het steeds lastiger bij de opvang. Ze is met 11 maanden gestart bij de baby groep. Omdat ze redelijk snel was met lopen en spelen ging ze met 14 maanden over naar de Dreumesgroep. Toen ging het eigenlijk mis.
Ze was erg verdrietig. Dit ging in eerste instantie nog redelijk maar ze werd steeds verdrietiger. We hebben haar toen wekelijks laten gaan. Toen kwam Corona.
Nu gaat ze sinds 1 maand weer wekelijks. Maar helaas is ze steeds verdrietiger en bozer. Ze wil alleen bij de juffen zijn of aan tafel. Als ze uit het zicht gaan is het helemaal huilen. Slapen en eten gaat steeds moeilijker.
Voor mijn gevoel is ze ook onzeker, voelt zich onveilig, moeite met spelen met anderen, te grote groep. Thuis en bij andere familie oppas is ze heel makkelijk en zelfstandig. Ze heeft wel echt een eigen willetje en kan ook erg eigenwijs zijn.
Gisteren hebben we gesprek gehad met de juf en haar alleen. Ze ging vrolijk en zelfstandig spelen en was tevreden. Dit had de juf nog niet gezien maar zo is ze thuis en bij andere oppas.
We hebben afgesproken dat we haar vaker korte momenten brengen en samen met haar op de groep blijven om haar veiligheid te bieden en stimuleren. Hopelijk gaat het veiliger en fijner voelen. Dit zullen we enkele weken doen. Ook gaat ze evengoed haar normale dagen. Mocht dit niet helpen kan een pedagogisch medewerker nog observeren. Als het uiteindelijk niet verbeterd overwegen we een gastouder. Maar we hopen dat het lukt.
Ik lees dus even mee naar tips.
Succes.
Ze was erg verdrietig. Dit ging in eerste instantie nog redelijk maar ze werd steeds verdrietiger. We hebben haar toen wekelijks laten gaan. Toen kwam Corona.
Nu gaat ze sinds 1 maand weer wekelijks. Maar helaas is ze steeds verdrietiger en bozer. Ze wil alleen bij de juffen zijn of aan tafel. Als ze uit het zicht gaan is het helemaal huilen. Slapen en eten gaat steeds moeilijker.
Voor mijn gevoel is ze ook onzeker, voelt zich onveilig, moeite met spelen met anderen, te grote groep. Thuis en bij andere familie oppas is ze heel makkelijk en zelfstandig. Ze heeft wel echt een eigen willetje en kan ook erg eigenwijs zijn.
Gisteren hebben we gesprek gehad met de juf en haar alleen. Ze ging vrolijk en zelfstandig spelen en was tevreden. Dit had de juf nog niet gezien maar zo is ze thuis en bij andere oppas.
We hebben afgesproken dat we haar vaker korte momenten brengen en samen met haar op de groep blijven om haar veiligheid te bieden en stimuleren. Hopelijk gaat het veiliger en fijner voelen. Dit zullen we enkele weken doen. Ook gaat ze evengoed haar normale dagen. Mocht dit niet helpen kan een pedagogisch medewerker nog observeren. Als het uiteindelijk niet verbeterd overwegen we een gastouder. Maar we hopen dat het lukt.
Ik lees dus even mee naar tips.
Succes.
Corona heeft hier ook roet in het eten gegooid. Onze dochter is ook vrij gevoelig. Speelt juist graag alleen maar raakt erg onder de indruk van andere kindjes en drukte. Kan hierdoor ineens in de paniek schieten. Ze vind het afschuwelijk als een ander kindje huilt/verdrietig/boos is. Voor de corona kwam ze net los, nu lijkt ze een beetje moeite te houden. Ze is heel vrolijk en komt ook vrolijk thuis. Maar de juffen geven aan dat ze toch wel met regelmaat van slag raakt. Toch is het ook juist leerzaam voor een kind om zon proces door te maken. Mits ze met plezier blijven gaan. Ik zou gewoon kijken met een leidster hoe kunnen we de omgeving voor haar aanpassen dat ze zichzelf wel veilig voelt om te spelen. Wat zijn omgevingsfactoren die haar triggeren? En als hier geen duidelijkheid over te vinden is, past deze opvang wel bij haar?? Ik vind het vaak wel makkelijk dat er word gezegd dat het aan het kind ligt. Hun zijn pedagogisch medewerker, zij zijn geschoold om eventuele probleemsituaties te tackelen eventueel met jou. Wat doen hun om de situatie te verbeteren?? Het zit hem vaak in kleine dingen. Misschien is indd de groep te groot? Dan is een gastouder misschien wat meer voor haar?
Misschien toch op een andere opvang kijken, kleinschalig, andere visie?
Onze zoon zat bij een gastouder, super lief! Maar altijd drama met brengen.
Sinds kort kleinschalig KDV, zodra hij van de fiets af is rent hij naar binnen en zegt hij papa niet eens meer gedag!
En echt de gastouder deed het goed, was lief, hij at en sliep er goed maar toch voelt onze zoon zich hier beter! Nooit verwacht..
Onze zoon zat bij een gastouder, super lief! Maar altijd drama met brengen.
Sinds kort kleinschalig KDV, zodra hij van de fiets af is rent hij naar binnen en zegt hij papa niet eens meer gedag!
En echt de gastouder deed het goed, was lief, hij at en sliep er goed maar toch voelt onze zoon zich hier beter! Nooit verwacht..
Hihi dat herken ik wel van Evi, wij ookvan gastouder naar creche/opvang. Na de gastouder was ze smiddags erg huilerig/driftig/vermoeid. Terwijl het een klein clubje was. Op de creche een wat grotere groep nooit geen gedonder thuis erna, desondanks dat ze daar wel wat paniek en overprikkeling heeft is ze smiddags minder beu. Hoe het kan snap ik ook niet. Terwijl de gastouder harstikke lief was. Misschien past de creche gewoon beter bij dr? ? soms weet je het ook niet
Onze zoon vind de opvang ook niet geweldig. Nu is hih inmiddels 2,5 jaar en kan hij ook zelf vertellen: ‘mama, wil niet met de andere kindjes spelen’. En daarbij hard huilen. Dan breekt je hart wel hoor. Ik heb wel altijd gehoord dat eenmaal daar het wel goed gaat.
Onze zoon heeft ook een wisseling gemaakt van groep tijdens Corona. En het ophalen en brengen moet allemaal snel snel. We hebben een apart gesprekje aangevraagd met de leidster hoe het nou gaat op de nieuwe groep. Dat vonden we heel erg fijn. Je gaat van alles verzinnen en ik maak dingen dan veel groter dan het is. Ik hoorde van de leidster ook veel positieve dingen. Dat heeft me erg gerustgesteld.
Mocht je nare gevoel blijven, zou je misschien kunnen kijken naar een gastouder?
Onze zoon heeft ook een wisseling gemaakt van groep tijdens Corona. En het ophalen en brengen moet allemaal snel snel. We hebben een apart gesprekje aangevraagd met de leidster hoe het nou gaat op de nieuwe groep. Dat vonden we heel erg fijn. Je gaat van alles verzinnen en ik maak dingen dan veel groter dan het is. Ik hoorde van de leidster ook veel positieve dingen. Dat heeft me erg gerustgesteld.
Mocht je nare gevoel blijven, zou je misschien kunnen kijken naar een gastouder?