Moet eventjes mij verhaal kwijt

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi hoi allemaal,

Ik moet heel even mijn verhaal kwijt.
Op 16 dec. 2006 is ons prachtige zoontje Ruben geboren.

Ik kan de bevalling nog geen plekje geven in mijn gedachten en in mijn gevoel. Dit had ik helemaal niet bij de andere 2 bevallingen.
Nu blijft het maar in mijn hoofd malen en malen.
Waarom was het toch vrij zwaar en waarom zat ik er door heen en moest ik er door heen gesleept worden............dit herken ik helemaal niet in mij zelf dat ik het niet meer kon.
Waarom lag hij niet goed in het geboortekanaal???? Hoe heeft Ruben de bevalling ervaren terwijl hij zo gigantisch klem heeft gezeten???? Waarom heeft hij nu nog zo'n bult op zijn hoofd??? Zou hij er last van hebben????
Al deze vragen blijven malen en ik krijg het niet op een rijtje en kan het geen plaatsje geven nog. Hopelijk komt dat snel.....ik praat er wel over met mijn man en ik heb veel aan hem, maar toch voelt het allemaal nog niet lekker.

Ik ben helemaal stapelverliefd op Ruben hoor en ik heb het allemaal voor hem over (en over gehad) hoor. Het is zo'n lief manneke die ik op kan eten. Ik geniet ook 200% van hem, maar helaas speelt het boven staande op.

Sorry voor dit verhaal maar ik moest het effe kwijt.

Groetjes van Mieke mv Lotte (17.02.2004) & Jozua (15.10.2005)
en sinds 16.12.2006 mv Ruben
 
Hoi Mieke!!!

Goed dat je je verhaal opschrijft, er over praten en schrijven lijkt mij het allerbeste om het te verwerken.
Het is niet erg om schuldgevoelens te hebben, komt natuurlijk ook uit onzekerheid.
Hopelijk verdwijnt het straks snel, misschien als je ziet hoe Ruben groeit en groeit, een wondertje en dan maakt het niet meer uit hoe zijn start was.
Ik voel mij zelf soms ook schuldig over mijn zwangerschap, dat ik zo ziek ben geweest. (tm de 4e mnd sondevoeding en zetpillen tegen misselijkheid)
Maar we hebben het zelf niet in de hand hoe  je zwangerschap verloopt ookal voelen we onszelf verandwoordelijk voor hoe het ging.

Ik vind trouwens dat je hele mooie namen voor je kinderen hebt, heb je bewust namen met een betekenis gekozen?
Mijn man en ik hebben ook  christelijke namen bedacht, en we vinden ze prachtig,  maar  ben wel benieuwd hoe de omgeving hier op reageert.

Liefs Saskia 41+4
 
Hoi Saskia,

Wij zijn ook christelijk en we hebben daardoor ook mede deze namen uitgekozen.
Op de namen Lotte (komt van Lot) en Ruben hebben we mindere heftige reacties gehad dan op de naam Jozua. Daar kregen we toch ook wel mindere reacties op, maar daar hebben wij ons niks van aangetrokken. Wij hebben onze kinderen bewust deze namen gegeven en wij vinden ze mooi en daar gaat het om.
Ben heel benieuwd was jullie namen zijn........laat je het nog effe weten???

Groetjes van Mieke mv Lotte (17.02.2004) & Jozua (15.10.2005)
en sinds 16.12.2006 mv Ruben
 
Ik vind Jozua ook een mooie naam. (een pasgeboren baby bij ons in de gemeente heet ook zo).
De naam  komt nog niet veel voor en mensen moeten vaak wennen en dan zijn ze eerst negatief.
Ik vrees dat dat ook gaat gebeuren met onze jongensnaam.
De meisjes naam valt mee denk ik.
Maar je hebt gelijk, niks van aantrekken, ik vind het mooi.
Nog een paar dagen en dan moet ik bevallen (max 9 jan inleiden) dus je leest nog wel wat voor naam het geworden is.
 
Ik herken de gevoelens ook. Mijn eerste zwangerschap was zeer zwaar (ook infuus en sondevoeding door de misselijkheid) en dat kon ik geen plaatsje geven. Met name omdat ik 3 maanden ervoor net na 1 gebed genezen was van een rugpijn waar ik al 13 maanden zeer veel last van had. En daarna een zwangerschap zo zwaar en een hefrige bevalling.   Mijn dochter was al anderhalf toen ik er maar eens met mijn predikant over ben gaan praten. Pas daarna kon de pijn bij mij helen en kon ik de vragen wat van me afzetten. Neem er echt de tijd voor!
 
Een bevalling is zo'n ingrijpend iets, geen wonder dat dat soms nog weken/maanden door je hoofd spookt.

Zelf ben ik in 2005 bevallen via een Keizersnee van een gezonde zoon. Met de keizersnee hadden we vrede, de ruggenprik zelf viel mee, maar ik voelde me niet goed worden, omdat mijn bloeddruk te snel daalde. Verder voelde ik me steeds ontzettend licht in mijn hoofd, tintelingen door mijn lijf, mijn man was maar 10 min. bij me (en dat was niet op de momenten dat ik graag een hand vast wilde houden). En alles was goed zoals het was, maar toch kon ik me nog máánden ergeren en druk  maken over de tijd dat ik in het ziekenhuis had gelegen. Het was topdrukte op dat moment, zusters hadden amper tijd, lieten je gewoon wachten terwijl je NIETS kan  en de waterleiding werd 2 uur afgesloten, etc.etc.

Met bovenstaand verhaaltje wil ik je eigenlijk alleen maar laten weten dat het voor mij echt wel 5-6 maanden geduurd heeft voordat ik het kon laten rusten allemaal. Ik was ook bang dat ik het geen plek kon geven.
De ervaring stond ook helemaal los van het houden van mijn kleine mannetje. Gelukkig maar.

Een bevalling is zo'n emotionele gebeurtenis dat het soms wat langer nodig heeft om het een plek te kunnen geven. Je zit nu ook nog met die gebroken nachten en je ritme is helemaal weg. Wat denk je dat vermoeidheid met je doet? Slaapgebrek is wat dat betreft je ergste vijand.
Alles bij elkaar genomen, je bent immers net een maand verder, is het helemaal niet gek dat die ervaring je nog zo bijstaat.
Geef het tijd. En in de tussentijd erover praten, helpt altijd iets.

Succes!!!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan