<p>Help!</p><p> </p><p>Ik zal mij even voorstellen. Ik ben Astrid, ben net 22 jaar en ben moeder geworden op mijn 17e van een prachtig zoontje. Een jaartje later werden mijn pittige tweelingdochters geboren (2 huilbaby's waardoor relatie onder druk kwam) en afgelopen jaar 'per ongeluk' nog een jongetje. Flinke tropenjaren dus, waarin we ook nog een verbouwing en verhuizing in hebben zitten en het overlijden van mijn beide ouders.</p><p>Dit is even kort de afgelopen 4 jaar.</p><p>De laatste tijd zit ik steeds met de vraag od onze relatie nog stand houdt. Met de huilperiode van de tweeling werd ik afgedaan als aansteller door mijn eigen man, terwijl we toen middenin een verbouwing zaten die ook nog deels gefinancierd is door mijn schoonvader en ik, thuisblijfmoeder, als 'nutteloos' werd weggedaan waar ik financieel niet mijn steentje bijdroeg maar mijn schoonouders wel. Deze dingen: nutteloos, geen steentje bijdragen, aanstellen wat zwaarte kinderen betreft en ook onenigheid over de opvoeding, maakt dat ik steeds twijfel over onze relatie. Ik krijg dagelijks wel een keer te horen dat het huis niet van mij is, dus dit mag wel/niet. Moet nog steeds horen dat ik financieel niet bijgedragen heb. Dit negatieve maakt mij zo depressief en onzeker dat ik weg wil. Alleen: ik heb letterlijk geen cent te makken en wil mijn kinderen het beste geven. Imo kan dat alleen als mijn partner en ik samen zijn omdat we er destijds voor gekozen hebben dat ik thuisbleef (alleen havo diploma) en hij de kost zou verdienen. Het meebetalen aan de verbouwing was niet om gevraagd maar aangeboden door mijn schoonouders zelf omdat zij 'grootste' plannen hadden voor het huis.</p><p>Ik voel me er een beetje buiten gezet. Mijn adviezen of opvoeding wordt weggelachen. Wat ideeën betreft het huis mag ik niet meebeslissen en mijn man heeft zelfs gezegd dat zijn ouders er bij in mogen trekken. </p><p>Wat zouden jullie adviseren? (Al heeeeeel veel gesprekken gehad maar eindigen altijd met ruzie en nog meer verwijten) </p>