<p>Help!</p><p> </p><p>Ik zal mij even voorstellen. Ik ben Astrid, ben net 22 jaar en ben moeder geworden op mijn 17e van een prachtig zoontje. Een jaartje later werden mijn pittige tweelingdochters geboren (2 huilbaby's waardoor relatie onder druk kwam) en afgelopen jaar 'per ongeluk' nog een jongetje. Flinke tropenjaren dus, waarin we ook nog een verbouwing en verhuizing in hebben zitten en het overlijden van mijn beide ouders.</p><p>Dit is even kort de afgelopen 4 jaar.</p><p>De laatste tijd zit ik steeds met de vraag od onze relatie nog stand houdt. Met de huilperiode van de tweeling werd ik afgedaan als aansteller door mijn eigen man, terwijl we toen middenin een verbouwing zaten die ook nog deels gefinancierd is door mijn schoonvader en ik, thuisblijfmoeder, als 'nutteloos' werd weggedaan waar ik financieel niet mijn steentje bijdroeg maar mijn schoonouders wel. Deze dingen: nutteloos, geen steentje bijdragen, aanstellen wat zwaarte kinderen betreft en ook onenigheid over de opvoeding, maakt dat ik steeds twijfel over onze relatie. Ik krijg dagelijks wel een keer te horen dat het huis niet van mij is, dus dit mag wel/niet. Moet nog steeds horen dat ik financieel niet bijgedragen heb. Dit negatieve maakt mij zo depressief en onzeker dat ik weg wil. Alleen: ik heb letterlijk geen cent te makken en wil mijn kinderen het beste geven. Imo kan dat alleen als mijn partner en ik samen zijn omdat we er destijds voor gekozen hebben dat ik thuisbleef (alleen havo diploma) en hij de kost zou verdienen. Het meebetalen aan de verbouwing was niet om gevraagd maar aangeboden door mijn schoonouders zelf omdat zij 'grootste' plannen hadden voor het huis.</p><p>Ik voel me er een beetje buiten gezet. Mijn adviezen of opvoeding wordt weggelachen. Wat ideeën betreft het huis mag ik niet meebeslissen en mijn man heeft zelfs gezegd dat zijn ouders er bij in mogen trekken. </p><p>Wat zouden jullie adviseren? (Al heeeeeel veel gesprekken gehad maar eindigen altijd met ruzie en nog meer verwijten) </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Moet ik weggaan?
- Onderwerp starter Astridvzeeburg
- Startdatum
Misschien een hele andere vraag. Wat wil jij zelf? Wil je graag thuisblijfmoeder zijn of wil je graag (in de toekomst) werken? Of wil je wellicht een opleiding gaan doen?
Mocht je niet perse thuisblijfmoeder wilt zijn, dan zou ik je aanrader het gesprek aan te gaan met je man hoe je dat plan zou kunnen aanpakken, zodat jij ook financieel kan bijdragen aan jullie gezin.
Ik ken natuurlijk niet alle details, maar ik geloof dat jullie een rustig gesprek moeten voeren over wie wat doet, hoe jullie als team het gezin runnen. Op dit moment geloof ik niet dat je partner zou als "part-of-the-team" ziet. Wellicht is een gesprek over dat je ook graag wilt werken of studeren en hoe nu met kinderopvang wel een eye-opener voor hem dat jij wel degelijk een belangrijke rol hebt in het gezin.
Ik zou nu niet direct mijn spullen pakken en dan met 4 kinderen er van door te gaan. Hoe denk je dan financieel rond te komen?
Mocht je niet perse thuisblijfmoeder wilt zijn, dan zou ik je aanrader het gesprek aan te gaan met je man hoe je dat plan zou kunnen aanpakken, zodat jij ook financieel kan bijdragen aan jullie gezin.
Ik ken natuurlijk niet alle details, maar ik geloof dat jullie een rustig gesprek moeten voeren over wie wat doet, hoe jullie als team het gezin runnen. Op dit moment geloof ik niet dat je partner zou als "part-of-the-team" ziet. Wellicht is een gesprek over dat je ook graag wilt werken of studeren en hoe nu met kinderopvang wel een eye-opener voor hem dat jij wel degelijk een belangrijke rol hebt in het gezin.
Ik zou nu niet direct mijn spullen pakken en dan met 4 kinderen er van door te gaan. Hoe denk je dan financieel rond te komen?
Heb je al eens voorgerekend hoeveel kinderopvang zou kosten voor als jij niet thuis zou blijven voor de kinderen? Voor 4 kinderen mag je daar een behoorlijk salaris tegenover zetten om dat financieel de moeite waard te maken en is op basis van alleen een havo diploma wellicht ook niet zo realistisch (al wordt het wellicht beter als de oudste 3 naar school gaan, doen ze dat al?). Thuis blijven om voor de kinderen te zorgen levert geen inkomsten op, maar bespaart wel enorm op de uitgaven (tuurlijk, soms is gratis opvang regelen in de vorm van opa's of oma's, vriendinnen of buren een optie, maar ook lang niet altijd). Misschien beseft hij met de financiele cijfers iets meer dat jouw werk echt wel heel belangrijk is (al hoop je natuurlijk dat hij dat ook zonder zo'n berekening inziet).
Ik vind het heel erg flauw van je partnerdat hij er zo mee omgaat. Zonder inkomen (en zonder ouders om op terug te vallen) is weggaan inderdaad geen makkelijke keuze, maar het mag natuurlijk ook niet zo zijn dat jij er aan onderdoor gaat. Heb je al eens geprobeerd om het gesprek te voeren onder professionele begeleiding? Bijvoorbeeld van een relatietherapeut?
Ik vind het heel erg flauw van je partnerdat hij er zo mee omgaat. Zonder inkomen (en zonder ouders om op terug te vallen) is weggaan inderdaad geen makkelijke keuze, maar het mag natuurlijk ook niet zo zijn dat jij er aan onderdoor gaat. Heb je al eens geprobeerd om het gesprek te voeren onder professionele begeleiding? Bijvoorbeeld van een relatietherapeut?
Belangrijk is om je af te vragen of je nog voldoende van hem houdt. En oud de situatie zoals die nu is oké is voor je kinderen.
Is het een idee om hem op praktische en visuele manieren te laten inzien dat jou bijdrage net zo groot en belangrijk is als de zijne. Zoek en baantje, bijvoorbeeld 3 dagen bij de Albert Heijn. Die dagen is opvang nodig en met duidelijke bedragen die afgeschreven worden kan dat best schrikken zijn.
Ga lekker en paar dagen naar een vriendin. Vrijdag avond tot maandag ochtend. Zodat hij direct vanuit werk de taal als vader en opvoeder op zich moet nemen. Dan zal hij inzien dat jou werk nooit ophoudt.
Schrijf eens een brief hou deze situatie je raakt. En dat jullie beiden voor deze weg gekozen hebben. Je bent nog ontzettend jong en nog zoveel mooie jaren voor je. Hoop dat je snel een beslissing kan maken waar je je goed en beter bij voelt!
Is het een idee om hem op praktische en visuele manieren te laten inzien dat jou bijdrage net zo groot en belangrijk is als de zijne. Zoek en baantje, bijvoorbeeld 3 dagen bij de Albert Heijn. Die dagen is opvang nodig en met duidelijke bedragen die afgeschreven worden kan dat best schrikken zijn.
Ga lekker en paar dagen naar een vriendin. Vrijdag avond tot maandag ochtend. Zodat hij direct vanuit werk de taal als vader en opvoeder op zich moet nemen. Dan zal hij inzien dat jou werk nooit ophoudt.
Schrijf eens een brief hou deze situatie je raakt. En dat jullie beiden voor deze weg gekozen hebben. Je bent nog ontzettend jong en nog zoveel mooie jaren voor je. Hoop dat je snel een beslissing kan maken waar je je goed en beter bij voelt!
Mag ik je een eerlijke vraag stellen? Worden dit soort dingen letterlijk tegen je gezegd? Dat je nutteloos bent, niet bijdraagt, je mening er niet toe doet etc?
Ik realiseer me dat je dit misschien schrijft in emotie, en dat jouw beleving misschien nu extra gekleurd is.
Maar als dit echt de dagelijkse gang van zaken is, grenst dat wat mij betreft heel dicht tegen psychische mishandeling. En dat wordt heel erg onderschat, en mag je heel serieus nemen.
Ik zou je dan aanraden eens met de huisarts te praten, gewoon om een klankbord te hebben. Die kan je vaak al verder helpen, en adviezen geven hoe verder te kunnen.
Heel erg veel succes!
Ik realiseer me dat je dit misschien schrijft in emotie, en dat jouw beleving misschien nu extra gekleurd is.
Maar als dit echt de dagelijkse gang van zaken is, grenst dat wat mij betreft heel dicht tegen psychische mishandeling. En dat wordt heel erg onderschat, en mag je heel serieus nemen.
Ik zou je dan aanraden eens met de huisarts te praten, gewoon om een klankbord te hebben. Die kan je vaak al verder helpen, en adviezen geven hoe verder te kunnen.
Heel erg veel succes!
Net zoals CoVo al beschreef, schrok ik ook erg van de woorden die je beschrijft. Het kan en mag ècht niet dat je partner dit soort dingen zegt. Misschien ga je het na een tijdje een beetje normaal vinden, en dat valt jou niet kwalijk te nemen. Maar weet dat dat echt niet oké is. En goede eerste stap om eens met de huisarts te praten,
De belangrijkste vraag is: hou je nog wel van hem? En, houdt hij nog wel van jou? Willen jullie allebei investeren in een gelijkwaardige relatie?
Om je gevoel van eigenwaarde te verbeteren, daardoor krachtiger over te komen en tegengas te kunnen geven, is een oplossing denk ik door het volgen van een opleiding of een aantal dagen te gaan werken. Het argument is hierbij dat je financieel wil gaan bijdragen aan het gezin (En ondertussen, mocht de relatie op enig moment toch klappen, dan heb je een wat betere basis om op terug te vallen)
Volgens mij heb je recht op studiefinanciering. En als je naar school gaat of werkt, krijg je ook kosten voor kinderopvang terug. Waarschijnlijk niet alles, maar alle kleine beetjes helpen.
Voor de kinderen is het ook heel goed om te zien dat beide ouders werken.
Plus, jij en je man zijn op jonge leeftijd ouders geworden. Dat betekent dat je man ook weinig 'normale' dingen die heeft kunnen doen die elke twintiger graag wil doen. Bijv reizen, of veel uitgaan. Jullie zijn gelijk echt volwassen geworden. Dat kan misschien ook zijn onvolwassen houding en uitspraken nu verklaren. Ik keur dat overigens totaal niet goed en heb er weinig begrip voor! Maar het lijkt alsof jullie samen weer een stukje moeten groeien in de relatie. Misschien zou relatietherapie kunnen helpen? Zeker als mijn vragen over houden van door beiden met Ja worden beantwoord.
Sterkte!!
Om je gevoel van eigenwaarde te verbeteren, daardoor krachtiger over te komen en tegengas te kunnen geven, is een oplossing denk ik door het volgen van een opleiding of een aantal dagen te gaan werken. Het argument is hierbij dat je financieel wil gaan bijdragen aan het gezin (En ondertussen, mocht de relatie op enig moment toch klappen, dan heb je een wat betere basis om op terug te vallen)
Volgens mij heb je recht op studiefinanciering. En als je naar school gaat of werkt, krijg je ook kosten voor kinderopvang terug. Waarschijnlijk niet alles, maar alle kleine beetjes helpen.
Voor de kinderen is het ook heel goed om te zien dat beide ouders werken.
Plus, jij en je man zijn op jonge leeftijd ouders geworden. Dat betekent dat je man ook weinig 'normale' dingen die heeft kunnen doen die elke twintiger graag wil doen. Bijv reizen, of veel uitgaan. Jullie zijn gelijk echt volwassen geworden. Dat kan misschien ook zijn onvolwassen houding en uitspraken nu verklaren. Ik keur dat overigens totaal niet goed en heb er weinig begrip voor! Maar het lijkt alsof jullie samen weer een stukje moeten groeien in de relatie. Misschien zou relatietherapie kunnen helpen? Zeker als mijn vragen over houden van door beiden met Ja worden beantwoord.
Sterkte!!