moet mijn verhaal kwijt... onze moeders a.s. oma's

A

Anoniem

Guest
Hoi,

Zien jullie er ook zo tegen op, de situaties die je straks krijgt...
Moeders die het zo goed bedoelen, maar ondertussen flink de vinger in de pap willen hebben in jou leventje.

Straks met een kleintje erbij..

Mijn moeder kan mij het gevoel geven, dat ik mezelf heel klein voel worden...
Ik weet het, ik laat het zelf toe. Maar ze gooit nu alles op mijn hormonen, dat ik niets kan hebben, terwijl ze me gewoon 'afzeikt', en ook nog eens in gezelschap...
me neer zet als een ton vol hormonen. Ik zeg er dan wat van, maar omdat ik NOGAL onzeker word/ben ik haar buurt, knapt er iets in me,...sla ik dicht... want zij is zo gebekt. "Oh het was maar een grapje hoor, hormonen marietje" Terwijl ik net gezegt heb dat het niet mijn hormonen zijn! maar zij!

Ik denk wel eens na over de toekomst, ons kindje, ik moet echt sterker worden.
En misschien gebeurd dit instintief ook wel... want je gaat toch 100% voor je kindje...
Maar ze zijn nu al dingen aan het plannen, over dat ze dan en dan wel kunnen oppassen, ons kindje hier en daar naar toe willen nemen... Maar ik zelf zie het niet eens zitten dat ze langer dan een dag oppassen... omdat, ze een verantwoordelijkheids gevoel van 0,0 hebben. Ik zie het zo gebeuren, want dit is in het verleden ook gebeurd, oh ze/hij slaapt toch, kunnen we wel ff naar de kroeg.
Ik wil ze ook hun klein kind niet ontzeggen...

Moet het maar over me heen laten komen, kijken hoe het uitpakt...
Maar zie er gewoon tegen op, want wil ze ook niet afvallen... maar ik ben er wel voor mijn kindje, en wil daar het allerbeste voor...

Zo, moest ff mijn verhaal kwijt... aan mede zwangeren :)

Liefss..
 
hoi nens
ik herken t wel een beetje.gelukkig zit   mijn moeder me niet zo op mn huid,maar ze maakt idd al grootse plannen.het bedje staat daar al bijna en volgende week gaan ze een matrasje kopen.hardstikke leuk hoor maar de eerste drie maanden gaat onze uk daar echt niet slapen!maar goed,die mensen leven er net zoveel naar toe als wij.hopelijk valt het ter zijner tijd wel mee met de bemoeienis.doe alles gewoon hoe JIJ het wil en natuurlijk mogen ze hun kleinkind zien en mag ie komen "spelen".maar t is jullie kindje.als t er eenmaal is word je wel sterker denk ik.een moeder beschermd haar kind tenslotte met hand en tand.kop op!
groetjes kari
 
Hoi Nens,

Wat vervelend voor je dat probleem hebt met je moeder.
Mischien helpt het om er een keer met haar over te praten en dan niet op zo'n moment dat het dus al is geëscaleerd.
Probeer dan te luisteren naar waar zij zich bij jouw aan ergert,en probeer met een oplossing te komen,en vertel haar dan waar jij je bij haar aan ergert en laat haar dan met een opslossing komen,en ga vooral niet jij dit en jij dat zeggen want dan voelt iemand zich gelijk aangevallen (Ik had iets soortgelijks met mijn moeder, en daar werkte dit het best bij)
Ik weet niet of ik het goed gezien heb,maar gaat ze straks wel 1 dag in de week op de kleine passen?
Zo ja ,zal ze zich hoe dan ook met je blijven bemoeien dus als je dat niet wilt zal ik toch proberen voor die dag een andere oppas te vinden (makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk)
Om die reden wou ik zelf zeker geen oma's laten oppassen.
Mijn moeder woont zowiezo te ver weg.
En mijn schoonmoeder die melde zelf al dat ze geen oppas oma wou zijn.
En dan kan ik zelf beslissen hoe  ik dingen wil doen wat  betreft de kleine,en voel ik me ook niet tot dingen verplicht naar de oma's toe.

Ik weet niet of je er wat aan hebt hoor maar bij mij heeft het gewerkt.
Het blijven moeders en in de meeste gevallen hebben zij het beste met je voor,maar afentoe ben ik overtuigd dat er ook "ik wordt oma" hormonen bestaan

Veel liefs Merel
 
Hallo vrouwtje,

Ten eerste vervelend deze situatie.

MAAR je schrijft het zelf al het probleem ligt niet geheel bij je moeder, JIJ ook  laat het toe.
Werk aan jezelf zou ik zeggen, je zwangerschapstijd is daar nu een geheel goeie tijd voor. Dingen van vroeger komen nu toch los aangezien jouw komst van een kindje dit losmaakt over hoe het vroeger en nu bij jou was-is en hoe jij het nu zou willen met je kleine.

Probeer voor jezelf te achterhalen waar de schoen wringt.
Waarom klap je bij je moeder dicht!?
Is je moeder zo veel beter dan jij dat jij je niks voelt worden als zij in de buurt is?
Heeft ze je altijd gekleineerd waardoor dit gevoel is ontstaan?
Wat zegt het kleineren van jou over je moeder? Is zij wel zo zeker zoals ze zich zelf voordoet?! OF is het haar manier om haar eigen onzekerheid te verbergen en op jou te ventileren.

Je geeft al een deel zelf antwoord; je bent onzeker! GA daar dan aan werken. Zorg dat je haar op je tanden krijgt, zorg dat jouw grens duidelijk gaat worden voor je moeder zodat ze niet eens meer de kans krijgt om je te kleineren.
Tuurlijk zal je in de leerproces af en toe een terugval hebben en twijfels hebben door bijv. de reactie van je moeder op jouw voor jezelf op komen. MAAR zet door het hoort er allemaal bij!!!!!
Blijf ten alle tijden bij je eigen gevoel en bij je eigen grens. En probeer er achter te komen hoe jij je grens kan bewaken!!!!!!!!!!!!!

Doorbreek de circkel-patroon voor jezelf, je moeder en je kleine!!!!!

Sterkte!!!!!!!!!!!
 
Vervelende situatie zeg, maar wel herkenbaar. Ik zie dit soort moeder-dochterrelaties veel om me heen. Ik heb zelf deze problemen met mijn schoonmoeder, maar dat komt minder dichterbij omdat dat toch minder "eigen"is. Jouw moeders opmerkingen kunnen jou zo diep raken omdat haar mening over jou blijkbaar heel belangrijk voor jou is. Daarom word je er ook zo onzeker van. Op het moment dat haar mening niet zo belangrijk voor jou is zal je het je ook minder aantrekken. Daarom zijn dit soort relaties met ouders vaak zo gecompliceerd, want het advies maak je los van haar of leer je grenzen te stellen is wel een goed advies, maar heel moeilijk met je gevoel in het reine te brengen.

Misschien helpt het om eens met andere ogen naar je moeder te kijken.Ik lees bijv. dat jij zegt dat ze toch het beste met je voorheeft. Maar is dat wel zo? Heeft iemand die jou zo kleineert en kwetst en die zo weinig respect toont voor jouw wensen en jouw persoon echt het beste me jou voor? Ik vraag me af of jouw belang hier nu echt de leidende factor is.
Ook lees ik dat jij je moeder niet wilt afvallen, maar laten we het nu eens omdraaien. Zij valt jou af door je zo te behandelen en te kleineren. En jij maar liefdevol en loyaal blijven. Ik zie teveel moeders van volwassen kinderen denken dat de moederband alleen voldoende is voor het opbouwen van een goede relatie met hun kinderen. Maar volgens mij is daar wederzijds respect voor nodig en elkaars behoeften erkennen. En dat lijkt bij jullie maar van een kant te komen, namelijk van jouw kant.

Dit klinkt misschien niet erg aardig wat ik nu zeg, maar ik hoop vooral dat je er wat aan hebt. Want deze claimende en respectloze houding van je moeder gaat alleen maar erger worden als je kind er is. En dat kun je je niet veroorloven. Jouw kind heeft straks maar een moeder en dat ben jij. Dus niks logeren en oppasdagjes als jij daar niets voor voelt. Dit is jouw kind. Ik heb zelf ervaren dat dat gevoel heel sterk overheerst als je kind er eenmaal is en je  dat gevoel kan je  dan ook extra kracht  geven om die grenzen duidelijker te trekken. Maar je zult ook echt aan die grenzen en vooral aan jouw gevoelens ten opzichte van je moeder moeten blijven werken. Want anders gaat ze op de loop met jou en met jouw gezin.

Misschien heb je er wat aan om hier over te praten met een hulpverlener. Via je huisarts kun je heel makkelijk een verwijzing naar een 1e lijns psycholoog krijgen waar je dit gewoon eens kunt bespreken en die je hierin kan steunen. Dit wordt ook gewoon vergoed. Want ik zeg het nu wel allemaal zo makkelijk, maar het is een zware strijd die jij aan het leveren bent en daar kun je soms best wat hulp bij gebruiken.

Succes ermee.
 
Iedere moeder is anders en sommigen vinden het nu eenmaal lastig om de mening en de manier van doen van hun kind te respecteren. Erg jammer want dit kan voor nare situaties zorgen. Wij hebben met mijn schoonmoeder helaas sinds enige tijd geen contact meer. Jammer maar helaas..... Ze weet in welke ellende we nu zitten nu het slecht gaat met de zwangerschap maar dat is niet haar probleem.... Hoe we ivf aanpakten was niet goed enz enz. Nou dag hoor dachten wij! Graag of helemaal niet! Het is niet leuk maar het kan niet anders.
Mijn ouders zijn gelukkig niet zo al is mijn moeder wel een moederkloek die nu al bezig is met de inrichting van haar eigen kinderkamertje. (tenminste ze denkt erover na). Echter mijn moeder is totaal geen verwenoma en respecteert onze wensen. Ze is al 17 jaar oppasmamma via een gastouderbureau dus ze is gewend om regels en regelmaat toe te passen in de dag van een kindje en doet geen gekke dingen. Ze is heel zorgzaam en verantwoordelijk dus mocht het zover komen dat ons kindje wordt geboren dan gaat mijn moeder 2 dagen oppassen. Wij vinden dit erg prettig en vertrouwd.
lfs ing
 
Hoi,

Ook ik begrijp goed waar je het over hebt, het contact met mijn ouders is een tijd niet goed geweest, na veel praten en zelfreflectie zagen ze ook wel in dat het niet alleen mijn fout is geweest(eetstoornis,opname psychiatrie,zusje uit huis na 15 jaar verzorgen, is gehandicapt) maar dat zij ook "schuldig" zijn.

Heb me altijd een beetje zorgen gemaakt hoe ik en vooral mijn moeder met elkaar om zouden gaan als ik zwanger zou zijn en moeder ben straks.

Dan word ik zelf moeder en dan schuift het toch weer een stukje verder op.

En ik zal je zeggen: onze relatie is sterker dan voorheen! instinctief ben ik echt naar mijn moeder getrokken(hormonen).

Als mijn man niet meekan naar de vk gaat mijn moeder mee, ze gaat 2x per maand de hele dag oppassen en ik heb er totaal geen problemen mee.

ook hoor ik heel veel verhalen van vroeger en aangezien mijn moeder niet echt een leuke jeugd heeft gehad(13 jaar oud en al wees) heb ik het gevoel dat ze voor haarzelf ook dingen van vroeger kan afsluiten.

Dus totaal niet verwacht maar o zo fijn dat het zoooooooo goed gaat!

Dikke kus,
lollifantje 26 weken en 1 dag.
 
Hallo,

Klinkt misschien wat makkelijk, gewoon doen alsof je gek bent en doen wat je zelf wilt! Je bent zelf volwassen en je kunt doen en laten wat JIJ wilt!

Mijn schoonmoeder wilde graag oppassen en ik had daar geen goed gevoel bij. Gewoon een vaste oppas vond ik veel prettiger. Dit hebben we dan ook gedaan en tot op de dag van vandaag heb ik daar nog steeds geen spijt van.

Soms verschil je zo van mening dat je aan zulke dingen niet moet beginnen. Zeker niet wanneer die oergevoelens boven komen voor je kleine spruit!

Veel sterkte met je beslissingen.

Groetjes  Sandra
(28 wkn 2 dgn, april forum)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan