Mola zwangerschap

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal

Maart 2004, zwanger van de tweede. Helaas hebben we maar 3 weken van dit idee mogen genieten. Toen wij met 8 weken voor een echo gingen, bleek dat er iets niet in orde was. Op de echo zag je mijn baarmoeder geheel gevuld met blaasjes (mola zwangerschap). Ik ben gecurreteerd en gelukkig zijn alle blaasjes daarbij zo goed als verwijderd. Dan komt de tijd van wekelijks bloed prikken. Het zwangerschapshormoon nam goed af dus mocht ik een maand wachten met prikken. Gelukkig is het zwangerschapshormoon nu uit mijn lichaam. Volgens de "boeken" mag je dan nog een half jaar niet zwanger raken. Na enig speurwerk op internet heb ik al wel wat verhalen gelezen van vrouwen die dit hebben meegemaakt. Toch wil ik graag nog meer te weten komen over hoe jullie hiermee omgegaan zijn. Hoelang jullie moesten wachten voordat je een nieuwe zwangerschap aan mocht gaan. Als alles wel goed was gegaan hadden we nu een kleine gehad. Vooral nu heb ik het er moeilijk mee.
Ik wacht jullie reacties af. Alvast bedankt.
 
Dag lieve Jantine,

Het is voor mij alweer een tijd geleden...
Januari 2002 ben ik zwanger geraakt en in april werd ontdekt dat ik een Mola zwangerschap had.
Kans van 1 op de 200.000.
Ik had een presisterende trofoblast, kwaardaardige aandoening, het HCG gehalte ging niet omlaag.
Na een curretage, waarbij ze zoveel mogelijk blaasjes hebben weggehaald, daalde mijn HCG- gehalte niet voldoende.
Ik moest toen maandelijks bloed prikken ter controle.Na 4 maanden wachten, hebben de doktoren besloten om me chemokuren te geven.
D.m.v injecties.Dit heb ik vier maanden gehad.
In die tijd voelde ik me vreselijk, om de dag naar het ziekenhuis om een injectie te halen, wetende dat ze vergif in je lichaam spuiten.
Er is ook heel weinig bekend over Mola-zwangerschappen.Ik heb ook op het internet gezocht naar lotgenoten, maar kon bijna niets vinden.
Na die 4 maanden mocht ik een jaar !(als je zwanger bent stijgt je HCG weer en kunnen ze niet controleren of het je terugkomende mola blaasjes zijn of het gewoon door je zwangerschap komt) niet zwanger worden.Dat is lang hoor als je graag kinderen wilt.
Maandelijks ter controle bloed prikken.Gelukig was de uitslag steeds goed.
Eind Juli 2003 mochten mijn man en ik het weer proberen.
In september 2003 was ik weer zwanger,best vlug, helaas bij 7 weken en 5 dagen kreeg ik een miskraam.Ja, toen zakte de moed me wel in de schoenen ja.
Hoeveel pech kan je hebben?!
Ik kan je niet zeggen hoe we deze vreselijke tijd hebben uitgezeten.
Ik heb heel erg veel steun gehad aan mijn lieve man.
Samen zijn we echt sterk geweest.
Je wilt samen toch graag een baby, dus je moet wel door hoe moeilijk het ook is.
Soms zie je het echt niet zitten, ik weet het, het ergste vond ik dat we nog helemaal geen kinderen hadden.
Als je weet hoeveel vrouwen hun baby verliezen....het is echt een groot wonder.Kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend.Uit je mail te lezen, zijn de 6 maanden wachttijd van jou bijna om.Ik ben benieuwd hoe het met je gaat.Laat je iets van je horen?
Voor jou en je man... houden jullie je taai.
Niet de moed verliezen,
Sterkte, liefs.
Lisa.

 
Beste jantine,

Ik was 13 weken zwanger toen ik een week geleden mijn eerste echo zou krijgen. De verloskundige zag niets en zelfs geen baarmoeder. Ik heb het uitgeschreeuwd want dit was min ergste nachtmerrie. In ht ziekenhuis wisten ze eerst ook niet wat het was. Na 3 gynaecologen kwamen ze er achter dat het een mola was. Het gezwel was al 11 centimeter en mijn buik was heel dik. Ik ben de volgende dag 2 keer geopereerd. Eerst hebben ze de aderen die naar de baarmoeder leiden dichtgemaakt om te voorkomen dat het zo erg zou gaan bloeden dat mijn baarmoeder verwijderd zou moeten zorden. Gelukkig is deze gespaard gebleven. Ik ben intens verdrietig, ik dacht dat we de gevarenzone na 13 weken voorbij waren. En ddor de hormonen had ik een hele dikke buik en grote borsten en ik was erg misselijk. Ik had dus alle symptomen. Nu moet ik vrijdag bloed laten prikken en de woensdag er op weer naar de gynaecoloog. Hopelijk is het HCG gehalte een eind gedaald en hoef ik geen chemo, daar zit ik al helemaal niet op te wachten . Ik ben mijn hele leven zo gezond als een vis geweest en heb nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Ik leef supergezond! Ik begrijp dan ook niet dat mij dit moest overkomen. Ik hoop dat ik snel weer de oude ben en weer zwanger mag raken. Ik wens jou het allerbeste

Vriendelijke groeten Karo
 
Lieve Lisa

Allereerst bedankt voor je reactie.
Jij hebt een zware tijd gehad. Uit je mail kan ik niet opmaken of je inmiddels alweer zwanger bent. Op het moment dat er bij mij een mola zwangerschap werd aangetroffen, hadden wij een dochtertje van bijna 2. Ik moet zeggen dat dat wel een soort troost was. Ik had in de eerste instantie ook zoiets van, mocht ik nooit meer zwanger kunnen raken dan heb ik in iedergeval een kindje. Maar dat gevoel was ook snel weer verdwenen. Je kiest ergens voor en dat wil je dan ook "hebben". In de folder die ik mee kreeg uit het ziekenhuis stond ook een regel die ik nog steeds erg raar vind : EEN TROOST HEB JE , JE KUNT IN IEDERGEVAL ZWANGER RAKEN !!!!!
Dat vind ik zo'n rare opmerking. Als je, net als jij, voor de eerste keer zwanger bent, zit je geloof ik niet op zo'n opmerking te wachten.
Al met al is voor mij de zwaarste tijd ook achter de rug. Afgelopen vrijdag had ik een afspraak bij mijn gynaecoloog. Ik hoef geen bloed meer te prikken en het beste nieuws :Ik mag weer zwanger proberen te worden !
Nu moet ik als ik zwanger zou zijn eerst met 6 weken een afspraak bij hem maken. Ik krijg dan eerst een echo, als alles dan goed is kan ik gewoon naar mijn verloskundige.
Toch ben ik soort bang om zwanger te raken. Mijn eerste zwangerschap is vlekkeloos verlopen, maar nu heb ik ook meegemaakt dat het anders kan gaan. Er is 1% kans dat je weer een mola kunt hebben. Aan al die dingen moet ik maar niet denken.
In iedergeval ben ik blij dat ik een stukje op deze site heb gezet en zo verhalen kan uitwisselen met mensen die hetzelfde doormaken.
Ik zou het leuk vinden om je op de hoogte te houden. Mail je weer een keertje terug ?

groeten en veel liefs Jantine
 
Lieve Karo

Ook jij bedankt voor je reactie.
Als ik jouw verhaal lees, herken ik er veel van. Ook ik voelde mij echt zwanger. Het was wel anders als mijn eerste zwangerschap. Ik was 's ochtends en 's avonds echt misselijk en ook mijn borsten waren groter (soms gewoon pijnlijk ). Ook mijn buikje was al iets gegroeid, maar bij een tweede heb je meestal eerder een buikje. niets geks dus. Achteraf waren het dus de hormonen die door mijn lijf gierden en de blaasjes die mijn baarmoeder sneller liet groeien.
Op de dag dat ik geholpen ben was mijn HCG 65.000 (dat was op 23/02/04)
Een week later moest ik terugkomen en toen was het 2.650 (01/03/04)
15/03/04 133.9
19/04/04 3.8
10/05/04 1.0
15/06/04 1.0
06/09/04 0.0 !
Bij mij is het dus heel snel afgenomen.
Achterafgezien dan, want ik vond het allemaal veel te lang duren. Afgelopen vrijdag heb ik goed nieuws gekregen. Ik mag weer zwanger worden. Ik ben er dus goed 7 maanden mee bezig geweest. Maar je hoort ook verhalen dat het langer kan duren. Het belangrijkste is dat je zelf weer helemaal beter wordt.
ik neem aan dat je een folder hebt meegekrgen uit het ziekenhuis ? Daar kun je ook in lezen dat je verschillende vormen hebt en dat het ook andere gevolgen kan hebben ( uitzaaien naar organen ).
Ook ik vroeg me af waarom ik, maar eigenlijk gun je het niemand.
Is dit jouw eerste zwangerschap ? Ik wens jou a.s. vrijdag veel succes met prikken en volgende week woensdag een positief antwoord van je gynaecoloog.
Ik zou het fijn vinden als je me op de hoogte houdt !

Veel sterkte en liefs Jantine
ook voor je man !

 
Hoi Jantine,
Ik ben vandaag naar de gynaecoloog geweest voor de eerste bloeduitslag. Hij was erg tevreden. Ik kwam er ook achter wat het HCG gehalte was op de dag van de operatie, namelijk 815.000. Echt niet normaal meer. Nu is het dus al gezakt naar 6.500. Volgende week moet het dan ongeveer 3000 zijn. Als het nu niet snel genoeg meer zakt krijg ik medicijnen, hetgeen Lisa beschreef. Hopelijk is dat niet nodig. Hoewel het lichamelijk beter gaat heb ik de emotionele klap nog lang niet verwerkt. Ik heb 3 maanden gedacht dat ik moeder zou worden maar in plaats daarvan was er een gezwel aan het groeien dat al 12 cm was. Ik ga voorlopig ook zeker niet werken. Ik ben stewardess en dat werk bevordert nou niet direct het herstel. Je hebt te maken met tijds- en temperatuurverschillen, weinig zuurstof aan boord en lichamelijk zwaar werk. Fijn voor je dat je weer zwanger mag raken. Ik dacht eigenlijk dat het HCG gehalte echt een half jaar 0,0 moest zijn, maar dat is bij jou niet helemaal het geval toch? Misschien dat ik ook wel ietsje eerder zwanger mag worden, maar voorlopig zal mijn geduld zwaar op de proef worden gesteld!
Liefs Karolien
 
Hallo Karolien

Gelukkig is het HCG gehalte al flink afgenomen. Het was wel extreem hoog zeg bij jou ! Misschien dat mijn HCG gehalte "maar" 65.000 was, omdat ik al met 9 weken geholpen ben. Die mola goeit ontzettend hard en vermenigvuldigd zich steeds. Dan neemt natuurlijk je HCG gehalte ook steeds toe. Moet je nu a.s. vrijdag weer prikken ?

Ik was ook verrast toen m'n gynaecoloog zei dat ik weer zwanger mocht raken. Ik had van een kennis (die het toevallig ook gehad heeft) gehoord dat ze ook binnen het jaar zwanger mocht raken. Ook had ik op internet een verhaal gelezen van een vrouw, waarbij het HCG een half jaar onder de 2 moest zijn voordat ze zwanger mocht raken. Maar door die verhalen krijg je wel weer "hoop". Geduld, dat moet je zeker hebben. In het begin had ik goede afleiding. Precies één week nadat ik geholpen ben, kregen wij de sleutel van ons nieuwe huis. Dus bijna 2 maanden aan het klussen geweest. Toen we éénmaal zaten, kwamen de vragen. Komt er al een tweede, jullie wonen nu groter !!!
Dat kon ik in het begin nog wel hebben. Maar toen we echt zaten en de rust er weer was, werd mijn gevoel ook weer "wakker". Ik heb in het begin ook niet aan iedereen verteld wat er gebeurd was. Alleen aan mijn Familie en vrienden.

Had jij wel eens gehoord van een mola zwangerschap ? Ik nog nooit. Maar nu weet ik dan 3 mensen die het ook gehad hebben. En jij en Lisa dan.

Laat je mij wat horen als je nieuws hebt ?
Sterkte,
liefs Jantine
 
Hoi Jantine,

Deze week was het hormoon gezakt van 6.500 naar 1.100. Een aardige daling zei de arts. Maar mij gaat het nog niet snel genoeg eigenlijk. Ik verlies ook nog steeds van die bruin-roze bolletjes. Ik vind het gewoon eng. Morgen ga ik weer bloed prikken. Hopelijk is het zo snel mogelijk op 0. Ik ben somns ook bang dat het weer gaat groeien.
Groetjes karolien
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan