Lieve Allemaal,
Ik moet even wat van me afschrijven, mede doordat het heel zeldzaam voor komt, wil ik graag in contact komen met meiden die hetzelfde hebben meegemaakt.
Afgelopen juni kwamen we erachter dat we in verwachting waren, onverwachts maar oh zo welkom.
Aangezien ik bij mijn eerste zoontje dezelfde kwaaltjes onderging, zei mijn gevoel dat alles goed zou ziiten.
Ik heb vorig jaar juli een miskraam gehad met 10 weken en in november een miskraam met 6 weken.
Nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.
Mijn kwaaltjes waren er wel maar de ene dag sterker dan de andere dag, wel was ik over het algeheel heel erg moe..
Ik begon met vloeien op 11 juli, het zette in het begin door dus voor mijn gevoel was dit is ook een miskraam, maar na 2 dagen flink gevloeid te hebben, stopte het ook weer.
Zo had ik een hele dag geen last ervan en zo begon het 2 dagen later weer.
Er was geen pijl op te trekken.
Ik had nog een echo afspraak staan bij de verloskundige op dinsdag 19 juli.
Die dag was het bloedde gestopt, en mijn gevoel zei al dat mijn baarmoeder nog niet leeg was.
Want ik was voor mijn gevoel 'het' nog niet verloren.
Want stolsels had ik niet gehad.
Naar de vk en toen kreeg ik de echo, er was nog van alles te zien, waaronder nog een paar zwarte vlekken.
De vk wilde me toch even doorsturen naar de gyn, want die waren beter gespecialiseerd hiermee.
Gebeld, en de dag erna kon ik gelijk terecht.
Pff.. wat een zenuwen zeg... Inwendig onderzoek gehad, en daarna de echo.
Poeh wat zijn die hardhandig zeg... Auwie...
Ook hij zag dat er nog van alles was, maar het zag er niet uit als een 'normale' zwangerschap maar ook niet als een 'normale' miskraam.
Hij heeft nog overleg gehad, met een andere gyn maar ook hij begreep het niet zo.
Die dag moest ik mijn hcg laten meten, en vrijdag terug komen.
Want wat zich in mijn baarmoeder bevond het moest eruit.
Het klonk allemaal niet zo positief voor mij, maar de gyn zei nog je hoeft je geen zorgen te gaan maken.
Die avond probeerde ik wat op andere gedachten te komen, want manlief was de dag erna jarig.
Dus ik was in de keuken, en toen voelde ik weer dat ik aan het vloeien was.
Ik dacht och gauw naar de wc, en dan kan je weer verder.
Toen ik eenmaal op de wc zat, gaf ik geen enkele druk ik ging alleen maar zitten, en het bloed spoot eruit.
Ik schrok me kapot, maar toch bleef ik rustig.
Ik had meteen mijn zus gebeld, en die zei dat ik echt de nightcare moest bellen, want dit kon niet goed zijn.
Ik moest langskomen maar ik moest niet naar de nightcare maar naar de verloskamers..
Tjee, eenmaal daar kreeg ik toch wel de kriebels.
Tussen de bedrijven door werd ik onderzocht, weer inwendig onderzoek en weer een echo.
Er zat nog steeds vanalles in me, en de artsen maakte zich toch wel wat zorgen.
Toen de gyn mijn bloed uitslag bekeek van die ochtend stond mijn hcg nog op 30.000.
Dat is te vergelijken met een zwangerschap tussen de 6-8 weken.
Zover zou ik ook geweest moeten zijn op dat moment.
Dat was dus niet goed, het kon dus zo zijn dat de cellen zich verder aan het delen zijn zonder dat er een embryo in zou zitten.
Omdat ik me verder goed voelde mocht ik naar huis toe. Pff gelukkig!
Ik moest wel vrijdagochtend bloedprikken om te kijken of de waardes van het hcg omhoog zouden gaan.
De dag erna mijn mannetjes verjaardag gevierd. Ik voelde me goed, dus ben ik nog even een cadeautje voor hem gaan kopen.
Die avond hebben we alleen met familie gevierd, ik was blij dat ik wat afleiding had, maar mijn hoofd stond ergens anders, de afspraak die morgen voor de deur stond.
Gelukkig had ik een vroege afspraak dus kon ik snel terecht, en hoefde ik niet heel de dag rond moeten blijven lopen met allerlei vragen.
Bij de gyn binnen, kreeg ik eerst alweer inwendig onderzoek, en een echo.
Hij wilde toch wat weefsel weg gaan halen, en dat opsturen voor onderzoek.
Oké daar lag ik dan geen verdoving en hij haalde 'n weefsel weg uit mijn baarmoeder.
Tjee wat deed dat pijn zeg.
Hij kon nog geen curretage gaan uitvoeren aangezien mijn baarmoederwand erg dun was 0.5cm.
Hij zei niet echt waarom hij dat niet meteen kon doen, maar het klonk niet goed.
Hij wilde zowieso eerst de uitslag afwachten van het weefsel en hij wilde ook liever dat de natuur het zelf zou doen.
Ik wilde dat het er meteen uit ging, want ik was er al zo klaar mee, ik vloeide al bijna 2 weken, en ik wilde verder.
Die dag verslagen naar huis gegaan, met alweer het bekende wachten...
De dag erna voelde ik me niet zo lekker, maar ik dacht och dat zal wel door het onderzoek van gisteren komen.
Die middag kreeg ik steeds meer rillingen en ik voelde al dat ik koorts begon te krijgen, nee he ook nog de griep?! Pff... alles tegelijk!
Ik meette mijn temp en hij was 38.6.
Even gaan slapen en na 2 uur werd ik wakker mijn temp was gestegen naar 39 graden.
Ik ben niet zo'n pillen slikker, dus ik had geen paracetamol ingenomen, wat achteraf goed geweest was.
Toch maar het ziekenhuis gebeld, om te melden dat ik koorts had.
Ik moest even langskomen, en dan zouden ze even gaan kijken.
We waren net binnen, en werden gelijk gebracht naar een kamertje, mijn bloeddruk werd gemeten en mijn temp werd opgenomen.
Ook werd er bloed geprikt want er was een kans dat er een ontsteking zou zitten.
Ik kreeg ook de uitslag van het bloed van die ochtend en het hcg was toch alweer gestegen naar 35.000.
Het was niet erg veel, maar omdat ik al flink wat bloed verloren was in die dagen was dat wel te verklaren.
Maar ook omdat het bleef stijgen was dat niet goed.
Na ongeveer een half uur kreeg ik de uitslag van de buisjes bloed die ze me alweer eens hadden afgenomen.
En jawel hoor, ik had een ontsteking en ik werd opgenomen... Pff... er ging alweer eens van alles door me heen.
Maar het verschrikkelijkste vond ik nog om mijn mannetjes alleen thuis te laten.
Ik wist dat het beter was, want nu konden ze me 24 uur in de gaten houden, want zodra mijn bloeddruk zou gaan zakken zou mijn hartslag sneller gaan slaan, en dan kon ik nog zieker worden, dan dat ik nu al was.
Ik was kapot...
Mijn mannetje moest even naar de wc, en toen hij terug kwam, had hij vuurrode ogen... Arme schat!!!
Pff.. toen moest ik ook wel weer huilen hoor... Dat gaat je niet in de koude kleren zitten als je mannetje zo verdrietig is.
Mijn man ging even mijn spullen halen, en natuurlijk ons grootste geluk onze zoon!
Nadat het infuus in mijn arm zat, en ook de antibiotica, kwamen ook mijn mannetjes en schoonmoeder binnen.
Jari hoorde ik al vertellen, mama ziek, mama beter maken, mama ziekenhuis.
Hij kroop gelijk bij me op bed, en gaf me een dikke knuffel!
Die nacht heb ik niet zo goed geslapen.
De dag erna kwamen de artsen langs, en vertelde me wat er allemaal gebeuren ging de komende dagen.
Ze wilde met spoed de uitslag aanvragen over het weefsel, en als ze de uitslag maandag zouden krijgen dan zou ik dinsdag een curretage krijgen.
Die dag heb ik veel bezoek gehad, maar ohh wat deed me dat goed.
Iedereen was zo lief voor me, dat zijn ze altijd wel, maar nu waardeerde ik het veel meer dan anders zo gek is dat.
Tegen kwart voor 12 kwam de verpleegster langs om me antibiotica aan te sluiten, en met me praten.
Toen ze binnenkwam zag ik dat ze een briefje aan mijn bed hing met de tekst NUCHTER.
Huh wat is dit nou weer?! Ik kan niet zo goed tegen veranderingen, dus ik moest even omschakelen!
Ze vertelde me dat ze morgen de uitslag van het weefsel zouden krijgen, en dat als ze de uitslag hadden, ik morgen gecurreteerd zou worden...
Oké, jeetje wat is dat toch?!
Maandagochtend alweer slecht geslapen, ik werd om 4.30 uur wakker, en ik moest naar de wc.
Daar verloor ik een flink stuk stolsel... Brr...
De verpleegster gebeld, en ze kwam, en deed het stolsel in een potje om het te laten onderzoeken.
Ik dacht nog Yes, geen curretage, het is eruit ik ben het kwijt.
Tegen half 9 kreeg ik een echo, maar helaas er zat nog van alles in.
De curretage moest doorgezet worden, maar nu werd ik met spoed op de ok lijst gezet.
Ik moest er niet vanuit gaan dat ik voor 12 uur gecurreteerd werd, want ze wisten niet wat de tijden waren van de ok, en wanneer ik geholpen zou worden.
Mijn mannetjes kwamen tegen 10.15 op bezoek, en David was zijn gsm in de auto vergeten, en ging even terug om zijn gsm te halen.
Hij was nog geen minuut weg, of ze kwamen al binnen dat ik moest gaan.
Jari was bij mij, en ze wilde gewoon gaan zonder dat David terug was.
Ja dag, dan wachten ze maar, ik laat een kind van bijna 3 niet alleen hier op de kamer.
Gelukkig was David al snel terug, en ik kon nog snel Jari een kusje geven, maar mijn grootste liefde was ik vergeten.
Het laatste beeld wat ik had, was dat Jari om mama aan het roepen was, en aan het huilen!
Pff... ik voelde me gebroken, mijn arm mannetje heb ik nu achter gelaten.
De verpleegster wat achter mij het bed duwde, zei steeds ja waarom neem je je zoon mee, en laat hem toch bij oma dat hoeft hij toch allemaal niet te zien.
Ik heb haar eens even verteld, dat ze tegen mij zeiden dat ik niet vóór 12 uur geholpen zou worden, en dat als ik wist dat ze elk moment zouden kunnen bellen dat mijn zoon heus wel bij oma en opa was hoor.
Maar toch vond ze het niet normaal.
Jeetje, wat een mens zeg... Wat moest ik nog meer zeggen,ik heb alleen maar gehuild.
Er ging van alles door me heen, ik was doodsbang, en ik wist niet wat ik kon verwachten...
Eerst werden een paar vragen gesteld wie ik was wanneer ik geboren was, en wat er ging gebeuren.
Diezelfde vragen werden nog 3 keer gesteld.
Op de operatie tafel moest ik zelf gaan liggen, pff... Mijn knieën knikte, ik had het koud ik was doodsbang, en ik was zelfs bang om nooit meer wakker te worden...
De anasthasist vroeg nog aan me of ik een ruggenprik wilde, maar nee ik wilde er niet bij zijn, ik wilde volledig weg zijn.
Ze spoot eerst spul in waar ik ontzettend duizelig van werd, ik sloot mijn ogen, en de arts wat achter me stond zei we zorgen goed voor je en welterusten...
Het volgende moment werd ik om kwart voor 12 wakker, en het eerste wat ik zei ohh zijn jullie al klaar.
Mijn bloeddruk was erg laag 83 over 50.
Tijdens de operatie was mijn bloeddruk ook erg laag, dus ik hoefde niet op de recovery te blijven.
Maar ohh wat lagen hier veel mensen zeg.. Brr...
Om 12.05 uur mocht ik naar boven, en toen ik op mijn kamer was, dacht ik dat mijn mannetjes er nog waren.
Ik was beduusd ze waren er niet meer.
Ik David gebeld en gevraagd waar hij was?? Jari moest slapen dus waren hun gegaan... Dat vond ik op dat moment niet zo leuk, ik was gewoon een stuk film kwijt en voor mij leek het maar 5 minuten.
David vond dat niet zo leuk, en had ook gezegd dat ik boos op hem was, dus hij voelde zich erg schuldig.
Nu achteraf voel ik me schuldig dat ik zo gereageerd had.
Na een half uur kwam de gyn langs die de curretage had uitgevoerd.
En net toen ik onder narcose was, werd de diagnose bekend gemaakt.
Het is een mola- zwangerschap...
Een wat? Ze legde me van alles uit, maar het kwam nog niet binnen, ik kreeg allemaal informatie wat ik moest doorlezen.
Ik zei nog tegen haar, ohh ik was bang dat ik kanker heb, ja zegt ze maar dat is het eigenlijk ook.
De dag erna mocht ik naar huis met natuurlijk van alles in mijn hoofd, maar oh wat was ik blij dat ik weer thuis was en bij mijn mannetje kon zijn!
Nu was het afwachten en herstellen, en natuurlijk de onderzoeken die ons nog staan te wachten.
Maar wat is een mola zwangerschap?
Een mola zwangerschap is een bijzonder vorm van een niet goed aangelegde zwangerschap. Het komt 1 op de 2000 zwangerschappen voor. Bij de bevruchting van een zaadcel met een eicel, deelt de bevruchte cel zich. Er ontstaan 2 cellen die zichzelf dan ook weer delen. Dit proces gaat door, zodat er steeds meer nieuwe cellen bijkomen. Bij een normale zwangerschap ontstaat uit deze cellen een embryo. Ook ontstaat er een placenta. Bij een mola zwangerschap is er bij de bevruchtig, of iets na de bevruchting iets misgegaan. Hierdoor ontstaat er geen embryo, maar wel een placenta. De placenta groeit gewoon door, zoals bij een normale zwangerschap. Maar ik plaats van een embryo komen er allemaal vochtblaasjes in de placente, mola blaasjes.
Onderzoek en behandeling:
Is er geconstateerd dat er sprake is van een mola zwangerschap, wordt je doorverwezen naar een gyn. Deze zal de behandeling verder doen. In het ziekenhuis wordt nogmaals een echo uitgevoerd om er zeker van te zijn dat er geen embryo aanwezig is. Zijn ze er zeker van dat het om een molazwangerschap gaat, dan wordt je gecurreteerd. De mola blaasjes moeten uit je lichaam. De mola blaasjes zijn zeker niet ongevaarlijk. Als er blaasjes achterblijven in het lichaam, kan dit uiteindelijk kanker worden. Met de curretage kunnen ze niet alle blaasjes verwijderen. De rest moet je lichaam zelf opruimen. Om te controleren of de mola blaasjes daadwerkelijk verdwijnen uit je lichaam, moet je onder controle blijven bij de gyn. Er zal regelmatig bloed worden afgenomen om zo de hoeveelheid hcg wat in je bloed zit, te controleren. Dit zal bij mij 20 weken lang gebeuren, elke week bloed prikken. Als de waarde van de hcg zakt, dan is dat een teken dat de molablaasjes langzaam uit je lichaam verdwijnen. Neem de waarde van de hcg niet af, of deze wordt hoger, is er een grote kans dat je een chemokuur krijgt. Er zullen eerst onderzoeken gebeuren, er wordt nagegaan of de molablaasjes via de bloedbaan in andere organen terecht gekomen zijn. Er wordt een scan gemaakt van je hoofd, van je buik en er worden foto's van de longen gemaakt.
Dit alles kwam ons zwaar op ons dak, en natuurlijk gaan we ervan uit dat de waardes gaan zakken, en dat we ons leven weer kunnen gaan opppakken.
Maar de droom en wens voor een 2e kindje wordt in duigen gegooit.
Ik mag de komende 6 maanden helemaal niet zwanger worden.
Maar na al dit horror gebeuren wil ik er ook voorlopig niet aan denken.
Ik ga me voor de komende anderhalf jaar richten op onze zoon, die me nu ook nodig heeft.
En natuurlijk op mezelf, ik ga meer aan mezelf denken, en ik ga een stapje terug doen.
Ook moeten nu de waardes gaan zakken, en ik hoop natuurlijk dat dat gaat gebeuren.
Ik heb afgelopen maandag de 1e afspraak bij de gyn gehad, en na de curretage waren de waardes nog 15.000 en nu al op 600. Dus dat ziet er voor nu al goed uit, alleen moet het nu nog meer dalen, maar ik denk dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken, wat ik natuurlijk wel doe.
Het is een heel lang verhaal geworden, sorry daarvoor! Voor iedereen die het verhaal gelezen heeft, dankjewel!
Liefs,
Ik moet even wat van me afschrijven, mede doordat het heel zeldzaam voor komt, wil ik graag in contact komen met meiden die hetzelfde hebben meegemaakt.
Afgelopen juni kwamen we erachter dat we in verwachting waren, onverwachts maar oh zo welkom.
Aangezien ik bij mijn eerste zoontje dezelfde kwaaltjes onderging, zei mijn gevoel dat alles goed zou ziiten.
Ik heb vorig jaar juli een miskraam gehad met 10 weken en in november een miskraam met 6 weken.
Nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.
Mijn kwaaltjes waren er wel maar de ene dag sterker dan de andere dag, wel was ik over het algeheel heel erg moe..
Ik begon met vloeien op 11 juli, het zette in het begin door dus voor mijn gevoel was dit is ook een miskraam, maar na 2 dagen flink gevloeid te hebben, stopte het ook weer.
Zo had ik een hele dag geen last ervan en zo begon het 2 dagen later weer.
Er was geen pijl op te trekken.
Ik had nog een echo afspraak staan bij de verloskundige op dinsdag 19 juli.
Die dag was het bloedde gestopt, en mijn gevoel zei al dat mijn baarmoeder nog niet leeg was.
Want ik was voor mijn gevoel 'het' nog niet verloren.
Want stolsels had ik niet gehad.
Naar de vk en toen kreeg ik de echo, er was nog van alles te zien, waaronder nog een paar zwarte vlekken.
De vk wilde me toch even doorsturen naar de gyn, want die waren beter gespecialiseerd hiermee.
Gebeld, en de dag erna kon ik gelijk terecht.
Pff.. wat een zenuwen zeg... Inwendig onderzoek gehad, en daarna de echo.
Poeh wat zijn die hardhandig zeg... Auwie...
Ook hij zag dat er nog van alles was, maar het zag er niet uit als een 'normale' zwangerschap maar ook niet als een 'normale' miskraam.
Hij heeft nog overleg gehad, met een andere gyn maar ook hij begreep het niet zo.
Die dag moest ik mijn hcg laten meten, en vrijdag terug komen.
Want wat zich in mijn baarmoeder bevond het moest eruit.
Het klonk allemaal niet zo positief voor mij, maar de gyn zei nog je hoeft je geen zorgen te gaan maken.
Die avond probeerde ik wat op andere gedachten te komen, want manlief was de dag erna jarig.
Dus ik was in de keuken, en toen voelde ik weer dat ik aan het vloeien was.
Ik dacht och gauw naar de wc, en dan kan je weer verder.
Toen ik eenmaal op de wc zat, gaf ik geen enkele druk ik ging alleen maar zitten, en het bloed spoot eruit.
Ik schrok me kapot, maar toch bleef ik rustig.
Ik had meteen mijn zus gebeld, en die zei dat ik echt de nightcare moest bellen, want dit kon niet goed zijn.
Ik moest langskomen maar ik moest niet naar de nightcare maar naar de verloskamers..
Tjee, eenmaal daar kreeg ik toch wel de kriebels.
Tussen de bedrijven door werd ik onderzocht, weer inwendig onderzoek en weer een echo.
Er zat nog steeds vanalles in me, en de artsen maakte zich toch wel wat zorgen.
Toen de gyn mijn bloed uitslag bekeek van die ochtend stond mijn hcg nog op 30.000.
Dat is te vergelijken met een zwangerschap tussen de 6-8 weken.
Zover zou ik ook geweest moeten zijn op dat moment.
Dat was dus niet goed, het kon dus zo zijn dat de cellen zich verder aan het delen zijn zonder dat er een embryo in zou zitten.
Omdat ik me verder goed voelde mocht ik naar huis toe. Pff gelukkig!
Ik moest wel vrijdagochtend bloedprikken om te kijken of de waardes van het hcg omhoog zouden gaan.
De dag erna mijn mannetjes verjaardag gevierd. Ik voelde me goed, dus ben ik nog even een cadeautje voor hem gaan kopen.
Die avond hebben we alleen met familie gevierd, ik was blij dat ik wat afleiding had, maar mijn hoofd stond ergens anders, de afspraak die morgen voor de deur stond.
Gelukkig had ik een vroege afspraak dus kon ik snel terecht, en hoefde ik niet heel de dag rond moeten blijven lopen met allerlei vragen.
Bij de gyn binnen, kreeg ik eerst alweer inwendig onderzoek, en een echo.
Hij wilde toch wat weefsel weg gaan halen, en dat opsturen voor onderzoek.
Oké daar lag ik dan geen verdoving en hij haalde 'n weefsel weg uit mijn baarmoeder.
Tjee wat deed dat pijn zeg.
Hij kon nog geen curretage gaan uitvoeren aangezien mijn baarmoederwand erg dun was 0.5cm.
Hij zei niet echt waarom hij dat niet meteen kon doen, maar het klonk niet goed.
Hij wilde zowieso eerst de uitslag afwachten van het weefsel en hij wilde ook liever dat de natuur het zelf zou doen.
Ik wilde dat het er meteen uit ging, want ik was er al zo klaar mee, ik vloeide al bijna 2 weken, en ik wilde verder.
Die dag verslagen naar huis gegaan, met alweer het bekende wachten...
De dag erna voelde ik me niet zo lekker, maar ik dacht och dat zal wel door het onderzoek van gisteren komen.
Die middag kreeg ik steeds meer rillingen en ik voelde al dat ik koorts begon te krijgen, nee he ook nog de griep?! Pff... alles tegelijk!
Ik meette mijn temp en hij was 38.6.
Even gaan slapen en na 2 uur werd ik wakker mijn temp was gestegen naar 39 graden.
Ik ben niet zo'n pillen slikker, dus ik had geen paracetamol ingenomen, wat achteraf goed geweest was.
Toch maar het ziekenhuis gebeld, om te melden dat ik koorts had.
Ik moest even langskomen, en dan zouden ze even gaan kijken.
We waren net binnen, en werden gelijk gebracht naar een kamertje, mijn bloeddruk werd gemeten en mijn temp werd opgenomen.
Ook werd er bloed geprikt want er was een kans dat er een ontsteking zou zitten.
Ik kreeg ook de uitslag van het bloed van die ochtend en het hcg was toch alweer gestegen naar 35.000.
Het was niet erg veel, maar omdat ik al flink wat bloed verloren was in die dagen was dat wel te verklaren.
Maar ook omdat het bleef stijgen was dat niet goed.
Na ongeveer een half uur kreeg ik de uitslag van de buisjes bloed die ze me alweer eens hadden afgenomen.
En jawel hoor, ik had een ontsteking en ik werd opgenomen... Pff... er ging alweer eens van alles door me heen.
Maar het verschrikkelijkste vond ik nog om mijn mannetjes alleen thuis te laten.
Ik wist dat het beter was, want nu konden ze me 24 uur in de gaten houden, want zodra mijn bloeddruk zou gaan zakken zou mijn hartslag sneller gaan slaan, en dan kon ik nog zieker worden, dan dat ik nu al was.
Ik was kapot...
Mijn mannetje moest even naar de wc, en toen hij terug kwam, had hij vuurrode ogen... Arme schat!!!
Pff.. toen moest ik ook wel weer huilen hoor... Dat gaat je niet in de koude kleren zitten als je mannetje zo verdrietig is.
Mijn man ging even mijn spullen halen, en natuurlijk ons grootste geluk onze zoon!
Nadat het infuus in mijn arm zat, en ook de antibiotica, kwamen ook mijn mannetjes en schoonmoeder binnen.
Jari hoorde ik al vertellen, mama ziek, mama beter maken, mama ziekenhuis.
Hij kroop gelijk bij me op bed, en gaf me een dikke knuffel!
Die nacht heb ik niet zo goed geslapen.
De dag erna kwamen de artsen langs, en vertelde me wat er allemaal gebeuren ging de komende dagen.
Ze wilde met spoed de uitslag aanvragen over het weefsel, en als ze de uitslag maandag zouden krijgen dan zou ik dinsdag een curretage krijgen.
Die dag heb ik veel bezoek gehad, maar ohh wat deed me dat goed.
Iedereen was zo lief voor me, dat zijn ze altijd wel, maar nu waardeerde ik het veel meer dan anders zo gek is dat.
Tegen kwart voor 12 kwam de verpleegster langs om me antibiotica aan te sluiten, en met me praten.
Toen ze binnenkwam zag ik dat ze een briefje aan mijn bed hing met de tekst NUCHTER.
Huh wat is dit nou weer?! Ik kan niet zo goed tegen veranderingen, dus ik moest even omschakelen!
Ze vertelde me dat ze morgen de uitslag van het weefsel zouden krijgen, en dat als ze de uitslag hadden, ik morgen gecurreteerd zou worden...
Oké, jeetje wat is dat toch?!
Maandagochtend alweer slecht geslapen, ik werd om 4.30 uur wakker, en ik moest naar de wc.
Daar verloor ik een flink stuk stolsel... Brr...
De verpleegster gebeld, en ze kwam, en deed het stolsel in een potje om het te laten onderzoeken.
Ik dacht nog Yes, geen curretage, het is eruit ik ben het kwijt.
Tegen half 9 kreeg ik een echo, maar helaas er zat nog van alles in.
De curretage moest doorgezet worden, maar nu werd ik met spoed op de ok lijst gezet.
Ik moest er niet vanuit gaan dat ik voor 12 uur gecurreteerd werd, want ze wisten niet wat de tijden waren van de ok, en wanneer ik geholpen zou worden.
Mijn mannetjes kwamen tegen 10.15 op bezoek, en David was zijn gsm in de auto vergeten, en ging even terug om zijn gsm te halen.
Hij was nog geen minuut weg, of ze kwamen al binnen dat ik moest gaan.
Jari was bij mij, en ze wilde gewoon gaan zonder dat David terug was.
Ja dag, dan wachten ze maar, ik laat een kind van bijna 3 niet alleen hier op de kamer.
Gelukkig was David al snel terug, en ik kon nog snel Jari een kusje geven, maar mijn grootste liefde was ik vergeten.
Het laatste beeld wat ik had, was dat Jari om mama aan het roepen was, en aan het huilen!
Pff... ik voelde me gebroken, mijn arm mannetje heb ik nu achter gelaten.
De verpleegster wat achter mij het bed duwde, zei steeds ja waarom neem je je zoon mee, en laat hem toch bij oma dat hoeft hij toch allemaal niet te zien.
Ik heb haar eens even verteld, dat ze tegen mij zeiden dat ik niet vóór 12 uur geholpen zou worden, en dat als ik wist dat ze elk moment zouden kunnen bellen dat mijn zoon heus wel bij oma en opa was hoor.
Maar toch vond ze het niet normaal.
Jeetje, wat een mens zeg... Wat moest ik nog meer zeggen,ik heb alleen maar gehuild.
Er ging van alles door me heen, ik was doodsbang, en ik wist niet wat ik kon verwachten...
Eerst werden een paar vragen gesteld wie ik was wanneer ik geboren was, en wat er ging gebeuren.
Diezelfde vragen werden nog 3 keer gesteld.
Op de operatie tafel moest ik zelf gaan liggen, pff... Mijn knieën knikte, ik had het koud ik was doodsbang, en ik was zelfs bang om nooit meer wakker te worden...
De anasthasist vroeg nog aan me of ik een ruggenprik wilde, maar nee ik wilde er niet bij zijn, ik wilde volledig weg zijn.
Ze spoot eerst spul in waar ik ontzettend duizelig van werd, ik sloot mijn ogen, en de arts wat achter me stond zei we zorgen goed voor je en welterusten...
Het volgende moment werd ik om kwart voor 12 wakker, en het eerste wat ik zei ohh zijn jullie al klaar.
Mijn bloeddruk was erg laag 83 over 50.
Tijdens de operatie was mijn bloeddruk ook erg laag, dus ik hoefde niet op de recovery te blijven.
Maar ohh wat lagen hier veel mensen zeg.. Brr...
Om 12.05 uur mocht ik naar boven, en toen ik op mijn kamer was, dacht ik dat mijn mannetjes er nog waren.
Ik was beduusd ze waren er niet meer.
Ik David gebeld en gevraagd waar hij was?? Jari moest slapen dus waren hun gegaan... Dat vond ik op dat moment niet zo leuk, ik was gewoon een stuk film kwijt en voor mij leek het maar 5 minuten.
David vond dat niet zo leuk, en had ook gezegd dat ik boos op hem was, dus hij voelde zich erg schuldig.
Nu achteraf voel ik me schuldig dat ik zo gereageerd had.
Na een half uur kwam de gyn langs die de curretage had uitgevoerd.
En net toen ik onder narcose was, werd de diagnose bekend gemaakt.
Het is een mola- zwangerschap...
Een wat? Ze legde me van alles uit, maar het kwam nog niet binnen, ik kreeg allemaal informatie wat ik moest doorlezen.
Ik zei nog tegen haar, ohh ik was bang dat ik kanker heb, ja zegt ze maar dat is het eigenlijk ook.
De dag erna mocht ik naar huis met natuurlijk van alles in mijn hoofd, maar oh wat was ik blij dat ik weer thuis was en bij mijn mannetje kon zijn!
Nu was het afwachten en herstellen, en natuurlijk de onderzoeken die ons nog staan te wachten.
Maar wat is een mola zwangerschap?
Een mola zwangerschap is een bijzonder vorm van een niet goed aangelegde zwangerschap. Het komt 1 op de 2000 zwangerschappen voor. Bij de bevruchting van een zaadcel met een eicel, deelt de bevruchte cel zich. Er ontstaan 2 cellen die zichzelf dan ook weer delen. Dit proces gaat door, zodat er steeds meer nieuwe cellen bijkomen. Bij een normale zwangerschap ontstaat uit deze cellen een embryo. Ook ontstaat er een placenta. Bij een mola zwangerschap is er bij de bevruchtig, of iets na de bevruchting iets misgegaan. Hierdoor ontstaat er geen embryo, maar wel een placenta. De placenta groeit gewoon door, zoals bij een normale zwangerschap. Maar ik plaats van een embryo komen er allemaal vochtblaasjes in de placente, mola blaasjes.
Onderzoek en behandeling:
Is er geconstateerd dat er sprake is van een mola zwangerschap, wordt je doorverwezen naar een gyn. Deze zal de behandeling verder doen. In het ziekenhuis wordt nogmaals een echo uitgevoerd om er zeker van te zijn dat er geen embryo aanwezig is. Zijn ze er zeker van dat het om een molazwangerschap gaat, dan wordt je gecurreteerd. De mola blaasjes moeten uit je lichaam. De mola blaasjes zijn zeker niet ongevaarlijk. Als er blaasjes achterblijven in het lichaam, kan dit uiteindelijk kanker worden. Met de curretage kunnen ze niet alle blaasjes verwijderen. De rest moet je lichaam zelf opruimen. Om te controleren of de mola blaasjes daadwerkelijk verdwijnen uit je lichaam, moet je onder controle blijven bij de gyn. Er zal regelmatig bloed worden afgenomen om zo de hoeveelheid hcg wat in je bloed zit, te controleren. Dit zal bij mij 20 weken lang gebeuren, elke week bloed prikken. Als de waarde van de hcg zakt, dan is dat een teken dat de molablaasjes langzaam uit je lichaam verdwijnen. Neem de waarde van de hcg niet af, of deze wordt hoger, is er een grote kans dat je een chemokuur krijgt. Er zullen eerst onderzoeken gebeuren, er wordt nagegaan of de molablaasjes via de bloedbaan in andere organen terecht gekomen zijn. Er wordt een scan gemaakt van je hoofd, van je buik en er worden foto's van de longen gemaakt.
Dit alles kwam ons zwaar op ons dak, en natuurlijk gaan we ervan uit dat de waardes gaan zakken, en dat we ons leven weer kunnen gaan opppakken.
Maar de droom en wens voor een 2e kindje wordt in duigen gegooit.
Ik mag de komende 6 maanden helemaal niet zwanger worden.
Maar na al dit horror gebeuren wil ik er ook voorlopig niet aan denken.
Ik ga me voor de komende anderhalf jaar richten op onze zoon, die me nu ook nodig heeft.
En natuurlijk op mezelf, ik ga meer aan mezelf denken, en ik ga een stapje terug doen.
Ook moeten nu de waardes gaan zakken, en ik hoop natuurlijk dat dat gaat gebeuren.
Ik heb afgelopen maandag de 1e afspraak bij de gyn gehad, en na de curretage waren de waardes nog 15.000 en nu al op 600. Dus dat ziet er voor nu al goed uit, alleen moet het nu nog meer dalen, maar ik denk dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken, wat ik natuurlijk wel doe.
Het is een heel lang verhaal geworden, sorry daarvoor! Voor iedereen die het verhaal gelezen heeft, dankjewel!
Liefs,
!