@moonpoontje

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik las toevallig net je reactie bij een ander topic.

Andries lijkt op dit moment nog geen last te hebben van het zuurstoftekort. Als ik het zo lees, en als ik hem ook zo zie dan is hij even ver als de andere maart baby's.

Natuurlijk ben ik wel bang wat de toekomst ons gaat brengen. Gaat het bijvoorbeeld gevolgen krijgen later op school. Kan hij wel meekomen, of hebben z'n hersenen toch even een tik gehad van het zuurstof tekort. (en die akelige vacuumpomp, je zou toch denken dat dat ook nooit goed kan zijn).
Heeft hij later als hij groot is moeite op een been te staan, te hinkelen.
We moeten het afwachten. Hij wordt om de 3 maanden helemaal gecheckt en bekeken door de kinderarts. Heb fysio die hem in de gaten houdt of z'n motoriek wel goed is.
En als hij ouder is komt er ook nog logopedie aan te pas.

En nou ja, dan kan hij misschien wat minder leren, of heeft ie soms wat last van evenwichtsstoornissen. Als hij maar gelukkig is.
Maar natuurlijk hoop ik dat het geen effect op hem heeft gehad.

Zit jij er erg mee in je maag??

Liefs,
Margreet
 
Nou, soms zit ik er wel flink mee in mijn maag. Zeker omdat ik van de week toevallig een vrouw ben tegengekomen die ook een kindje heeft die met zuurstoftekort geboren is, en die is spastisch daardoor.

Sindsdien ben ik er gewoon niet gerust op, terwijl Joost het gewoon harstikke goed doet, hij kan zich omdraaien op buik en weer terug, hij pakt dingetjes uit de box en stopt het in zijn mond, hij kan al goed zijn hoofd rechtop houden en tilt zijn hoofd zelf vanuit liggen een beetje op. Maar toch, het blijft knagen! En ik weet dat ik er dan toch niks meer aan kan doen, dus dat zorgen maken helemaal geen zin heeft, maar toch....
 
Ja in zulke gevallen kan ik me voorstellen dat het dan weer extra aan je gaat vreten.

Andries doet net dezelfde dingen als Joost ook doet. We kunnen er inderdaad niets aan doen. We hebben hele gesprekken gehad met de gynaecoloog. Hadden we niet gewoon al eerder moeten ingrijpen, hadden we niet sneller moeten beslissen voor een keizersnee. Moest het nou echt perse via de natuurlijkeweg, terwijl het duidelijk was dat zijn conditie minder werd.
Uiteraard blijven ze zeggen dat ze vinden dat ze de beste keus hebben gemaakt. Ik hoop dat ze gelijk krijgen.
 
Ja, ik snap wel dat het ziekenhuis blijft volhouden dat ze een goede keus hebben gemaakt. Dat doen ze ook bij die mevrouw waar ik het over had. Die riep meerdere malen tijdens de bevalling dat het niet goed ging. Zon ziekenhuis gaat echt niet suggereren dat ze beter anders hadden kunnen handelen, als er dan wat mis is, krijgen ze een vette claim.
Bij Joost ging de bevalling op zich voorspoedig, het ziekenhuis had ook niet kunnen weten dat het niet goed met hem ging. CTG's zagen er prachtig uit, maar toch werd hij na een aanvankelijke goede start pimpelpaars en moesten ze hem naar de reanimatiekamer brengen.
Ik vind het allemaal nog steeds moeilijk te verkroppen hoe het allemaal is gegaan. Ik heb het eigenlijk niet goed verwerkt.
 
Dan delen jij en ik daarin hetzelfde gevoel. Moet zeggen dat ik wel vind dat het ziekenhuis waar ik bevallen ben heel veel doet aan de nazorg. Heb inmiddels al meerdere keren de dienstdoende verpleegkundige gesproken. Die vrouw was geweldig, haar dienst zat er op om 23.00 uur, maar ze is gebleven tot 01.00 uur. Gynacoloog meerdere malen gesproken. En van de week kreeg ik een brief of ik ook behoefte had aan groepsgesprekken daarover. En dat ze van mij wilde horen hoe mijn ervaring was van het personeel van zowel de kraamafdeling als de couveuse-afdeling.

Ik denk dat ik er gewoon wel een soort van trauma aan over heb gehouden. Ja bevallen deed pijn, maar meer dat je kindje wordt geboren. Je hebt er maanden maanden naar verlangt. En het wordt geboren, weggehaald en naar de reanimatie kamer gebracht. je ziet je vriend kijken, die weet alleen uit te brengen. Hij hing slap en is helemaal blauw margreet.
En dat je een week na je bevalling nog niet weet wat nou z'n apgar score was. Iedereen doet alsof ie gek is. En dan als je naar huis mag met je kindje. En je krijgt je ontslag brief en je ziet staan. Apgar score 1,1,1. En het vonnis (want zo voelde dat voor mij) zuurstoftekort bij de geboorte, wellicht gevolgen voor de toekomst.

Maar ben inmiddels realistisch genoeg dankzij dit forum dat ik in m'n handen mag knijpen dat het zo goed met hem gaat, als je het vergelijkt met Rebecca.

Maar ik heb het ook helemaal niet verwerkt.
 
Sorry dat ik ineens inbreek in dit toppic, ik weet heel eerlijk nog steeds de apgar score van Rebecca niet, nooit gezien en gehoord. maar als ik het zo lees, hebben wij het later en niet gelijk zwaarder gehad en Rebecca ook, want zij heeft nog wel min 3 minuten bij mij gelegen, en rustig de navelstreng doorgeknipt, en toen naar de couveuze afdeling.
En niets in spoed stand, gewoon normaal rustig zoals ik van mn man hebt begrepen, wij hebben het later in andere manieren meegemaakt.

Als ik dit zo lees dan krijg ik veel meer het gevoel dat het bij jullie veel zwaarder is geweest dan bij ons, Jullie hebben gelijk zo'n pijn gehad!!! En dan zeker zo'n reactie als bij jou Margreet, nou ik zat gelijk met tranen in mn ogen, en ik kneep voor mn gevoel in mn handjes dat ik dat niet hebt mee gemaakt.
Maar wij merkten na haar 1e thuiskomst na 2 weken dat het niet goed ging, dat was dat we het zagen, wie weet was het al een paar keer eerder voorgekomen, en heeft ze toen ook evt een zuurstof tekort opgelopen, wij weten het niet, we waren er niet bij. En eraan blijven denken doet je geen goed,
Dus verwijt jezelf niets, je hebt het beste gedaan wat je kon, en een evt keizersnede op het moment zou ook nog wel wat tijd hebben geduurt voordat ze je op OK zouden hebben gehad, ruggeprik, ed.

En heel eerlijk uit ervaring, ziekenhuizen zullen nooit hun fouten toegeven, tenzij ze niet anders kunnen, want ze zijn te bang voor schade claims.
Maar wel heel erg netjes althans in 1 geval dat ze er hulp bij bieden. En ik zou zeggen neem het aan wij hebben pas bij de 2e opname in Rotterdam maatschappelijk werk gesproken en dat heeft ons ook heel erg goed geholpen, wel hebben ze toen toegegeven dat dat bij de 1e opname fout is gegaan.

Maar het helpt wel in het proces, wij hebben ook nog veel dingen niet verwerkt, en niemand verwacht dat zoiets gelijk is, soms duurt het jaren, soms maanden. Iedereen is verschillend, maar jullie werken eraan en dat is het begin, en neem de tijd ervoor,
 
Ik heb dat gevoel ook nog steeds terwijl de bevalling bij ons goed ging. Maar dat Marit moest ook zuurstof krijgen en daarna mee naar de neo.
Ik mocht haar wel even bij me houden ook direct na de bevalling.
Mijn vriend ging ook mee en ik lag daar alleen. Met het hechten en douchen was hij er niet.
Gelukkig bleef hij bij Marit want dat wilde ik ook maar ik voelde me wel alleen.
Ook de nacht dat Marit op de neo lag en hij naar huis moest. Marit is om 20.00 uur geboren.
Vind het nog steeds jammer dat hij allemaal zo is gegaan. Niemand heeft het er ook over omdat het zo´n gezond en groot meisje maar ik merk dat ik het idd niet vergeten ben.
 
Nou, ik heb helemaal geen nazorg gehad van het ziekenhuis. Na anderhalve week werden we ontslagen en dat was het. Ik ben na zes weken nog op nacontrole geweest voor mezelf, toen is er eigenlijk ook met geen woord gerept over de bevalling. En Joost loopt uiteraard zelf nog bij de ka. Wel heb ik om een kopie van het ziekenhuisverslag gevraagd. Zowel van de bevalling als van de kinderafdeling. Ik kan het ook nog niet lezen zonder het droog te houden eigenlijk.

En Peetje, wat jij zegt heb ik ook wel een beetje. Iedereen lijkt het al vergeten te zijn, omdat het nu zo goed gaat met Joost. En ook heb ik het idee dat mensen in onze omgeving wel vinden dat het wel meeviel met Joost. Eerste opmerking van mijn schoonzus in het ziekenhuis was dat haar dochter ook van de verloskundige een beetje zuurstof toegediend had gekregen (thuisbevalligen en nichtje mocht ook gewoon thuisblijven). Terwijl Joost aan de Cpap lag. Of mijn schoonmoeder die maar bleef zeggen: maar hij heeft wel een mooi roze kleurtje... Tja, gek he? Dat deed dat apparaat ook voor hem. Ik heb het gevoel dat we niet serieus zijn genomen, terwijl we de eerste dag heel duidelijk te horen hebben gekregen, en ook door hebben gecommuniceerd naar familie, dat de eerste 24 uur kritiek zou zijn. Zoals je merkt kan ik daar nog pissig om worden. Ook werd er toen al gezegd, nou, straks als het goed gaat, ben je het zo vergeten hoor...
Het gaat harstikke goed, maar ik ben nog helemaal niks vergeten. Niet al die stomme opmerkingen, niet mijn gevoel toen Joost zo snel werd weggehaald, de onzekerheid dat je niet weet wat er is, het alleen zijn etc etc.

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan