Na 23 weken achter zwangerschap komen

<p>Hoi iedereen, vandaag ben ik er achter gekomen dat ik zwanger ben, en dat al 23 weken! Niet gepland en door de pil heen. Mijn buik is nog aardig plat, een klein beetje opgezwollen maar daar had ik wel vaker last van door prikkelbaar darm syndroom. Afgelopen weekend begon ik een raar gevoel in mijn onderbuik te krijgen, ondanks dat ik gewoon nog ongesteld wordt begon ik heel erg te twijfelen, ik ben dus een test gaan doen die positief uit viel en direct daarna voor een echo gegaan. Het is een enorme shock en het is nog niet goed tot me bezonken, hoe zijn andere mensen hier mee om gegaan na een late blijk van zwangerschap  </p>
 
Hoi
Ik heb in 2016 bijna dezelfde ervaring gehad als jij nu. Wij kwamen er toen met 19 weken en een paar dagen achter. Dit was toen puur toevallig omdat ik een verdacht plekje voelde onder mijn borstbeen. In 2014 hebben we mijn vader verloren aan kanker, dus je kunt je in denken wat er bij de ontdekking van z’n plekje door het hoofd schiet. Echo laten maken in het ZH en toen zagen we haar op haar rug liggen?. Op dat moment voel je je als of de wereld stil staat. Zeker als het ongepland is of zoals in ons geval een bewuste keuze was om niet aan kinderen te beginnen. 
Ik had direct na het eerste contact met de verloskundige zo iets van dit kunnen we samen alles komt goed. Dit heeft ook te maken met het feit dat ik altijd het gevoel gehad heb dat mijn vader hier iets mee te maken heeft gehad. Ik was namelijk 1 week voor zijn verjaardag uitgerekend. Mijn man vond het moeilijker om die omschakeling te maken. Een kind heeft toch bepaalde consequentie. Hij heeft hier dan ook veel met zijn beste vriend over gepraat. 
Inmiddels is onze dochter ruim 2 jaar en ben ik in november uit geteld voor nr 2. Van bewuste keuze geen kinderen naar 2 kinderen in nog geen 3 jaar?. 
Mijn tip voor jou is dan ook praat er over. Over je gevoelens, onzekerheden met iemand die dicht bij je staat. Ouders, partner of een goede vriend of vriendin. 
En zoals mijn vader zou zeggen: alles komt goed meid. 
 
Wauw wat bijzonder. Ik ga het er ook goed over hebben met mijn omgeving ondanks dat ik vrees dat ze er erg negatief op reageren, vooral omdat ik zelf inderdaad eigenlijk ook geen kinderwens had en een erge angststoornis heb. We zullen zien hoe het gaat, hopelijk pakt het uiteindelijk zo positief uit als bij jou! 
 
Toch gefeliciteerd met je zwangerschap!
Voor je angststoornis kun je een verwijzing vragen voor de POP-poli. Dat is een poli voor vrouwen die voor, tijdens of na hun zwangerschap psychische klachten hebben. Je wordt daar geholpen met het mentale stukje van de zwangerschap. Ik kan me voorstellen dat je zwangerschap toch een schok is of op dit moment misschien wel zorgt voor meer klachten wat betreft je angststoornis. 
Heel veel succes en hopelijk kun je gaan genieten van je zwangerschap! 
 
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik ben ook 23 weken, er is op dit forum een groep voor meiden die allemaal zijn uitgerekend in februari. Angststoornissen zijn ook bespreekbaar ;-) hopelijk voel je je dan wat minder alleen / onwennig. 
Ik wil haast zeggen dat je mazzel hebt om er nu pas achter te komen, dan heb je de engste weken al achter de rug. Maar dat moet je meer als grapje zien.  
Wat gaat er nu verder gebeuren? Heb je gelijk je 20 weken echo gehad ? 
Er komt veel op je af de komende tijd, spannend maar ook leuk hoop ik.  
Ik ben zelf ook van de eerste onverwacht zwanger geweest al was het bij mij een iets ander verhaal. Ik was toen pas 21 (nu 32) en zat aan de pil. Ongesteld liep gewoon door en zwangerschapstesten gaven, door de valse hormonen van de pil, aan dat ik niet zwanger was. Maar ik wist het 100%. Desondanks zag mijn huisarts geen reden voor een spoed afspraak bij de gynaecoloog. Ondertussen begonnen mijn ex en moeder tegen mij te praten dat ik maar moest begrijpen dat het tussen mijn oren zat etc. Hierdoor erg aan mijzelf gaan twijfelen en ik heb daar nog heel lang psychisch last van gehad. Uiteindelijk kwam het 'kindje' ter wereld op de wc met 4 maanden. Een soort missed abortion noemde ze het. Zeer traumatisch. 
Dus niet helemaal hetzelfde als jouw verhaal, maar ik snap dus wel hoe vreemd het moet aanvoelen. 
Hoe is je vriend/man eronder? 
 
Terug
Bovenaan