<p>Hallo allemaal,</p><p>Ik vroeg me af of jullie rond de 6 maanden ook heel bewust aan het terugkijken waren op de periode tot nu toe. Ik merk de laatste dagen dat ik veel emotioneler ben en erg aan het reflecteren hoe ik het heb aangepakt.</p><p>Ons zoontje is erg happy en vooral thuis in zijn ritme heel tevreden. Slapen gaat nog niet goed, als in: na een beetje jengelen (of soms niet) valt hij in slaap maar wordt toch paar keer per nacht nog wakker. Ik merk dat ik hier bepaalde gevoelens bij heb.</p><p>ondanks dat ik ons mannetje altijd helemaal dood heb geknuffeld, heb ik nu het gevoel dat ik toch teveel naar anderen luisterde. Begon al bij de kraamhulp die slapen in eigen bedje stimuleerde. Nu denk ik: had ik hem maar vaker op mijn borst laten slapen, dat gaat zo snel voorbij.</p><p>of: mensen die zeiden dat we de baby in slaap moest laten huilen. Want anders kreeg je een verwend kindje dat niet zelf kon slapen. Wat heb ik me daar onzeker over gevoeld en heb dus regelmatig de baby in slaap laten huilen. Gelukkig nooit langer dan 5 of 10 minuten, en gelukkig greep ik bij krijsen vaak wel snel in (niet altijd want onzeker). Nu vraag ik me af waarom ik niet gewoon mijn gevoel heb gevolgd. Hij slaapt immers nog steeds niet door.</p><p> </p><p>vraag me af of jullie deze periode van reflectie herkennen? Of ben ik nu te emotioneel bezig? </p>
Na 6 maanden terugkijken: hoe ervaarden jullie dat?
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Periode van reflectie vind ik heel herkenbaar klinken. Ik had het met 6 maanden niet perse heel specifiek (volgens mij), maar toen ik weer aan het werk ging toen hij drie maanden was wel, en nu mijn zoontje bijna 1 wordt merk ik het al helemaal heel erg.
Probeer ook niet te streng te zijn voor jezelf hoor. Ik denk juist dat het heel goed is als een baby leert in zijn eigen bedje te slapen bijvoorbeeld. Hebben wij hier thuis ook 'gestimuleerd' vanaf vrijwel het begin, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds het gevoel goed terug kan halen dat ik soms had in het begin (het niet goed weten wat ik moest doen en zo ontzettend onzeker of onze keuzes wel de juiste waren). Waarschijnlijk had ik dat gevoel ook gehad als ik hem wél elke avond op mijn borst had laten slapen. En in slaap laten huilen.. hoe zielig ook, soms hoort dat er ook bij. Aan de andere kant heb ik (en jij vast ook) ook heel veel rondgelopen met een krijsende baby op mijn arm, om hem maar stil te krijgen - wat dus ook bij mij op de arm of op schoot niet altijd lukte.
Je "gevoel volgen" kan ik nu heel makkelijk zeggen - en jij vast ook - want zo werkt het nu ook echt. Maar die eerste periode? Niet perse. Ik kan nu achteraf ook kijken naar foto's van mezelf van vorig jaar augustus, en denken "jeetje meisje, volg je gevoel - het komt wel goed met dat ventje - en relax! Doorslapen komt vanzelf!", maar als je voor het eerst moeder wordt is het nou eenmaal niet alleen glitters en regenbogen en komt er gewoon onwijs veel op je af - en die hormonen maken je ook niet perse rationeler (in mijn geval althans). Bij een eventueel volgend kindje denk ik dat je zulke dingen makkelijker kunt loslaten en adviezen van anderen kunt filteren op wel/niet nuttig.
Maar - lang verhaal kort (sorry! haha): reflectie heel herkenbaar. En de gedachten over of je het wel/niet goed hebt aangepakt ook heel herkenbaar. Maar probeer er ook voor te kiezen dit soort dingen naast je neer te kunnen leggen
.
Probeer ook niet te streng te zijn voor jezelf hoor. Ik denk juist dat het heel goed is als een baby leert in zijn eigen bedje te slapen bijvoorbeeld. Hebben wij hier thuis ook 'gestimuleerd' vanaf vrijwel het begin, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds het gevoel goed terug kan halen dat ik soms had in het begin (het niet goed weten wat ik moest doen en zo ontzettend onzeker of onze keuzes wel de juiste waren). Waarschijnlijk had ik dat gevoel ook gehad als ik hem wél elke avond op mijn borst had laten slapen. En in slaap laten huilen.. hoe zielig ook, soms hoort dat er ook bij. Aan de andere kant heb ik (en jij vast ook) ook heel veel rondgelopen met een krijsende baby op mijn arm, om hem maar stil te krijgen - wat dus ook bij mij op de arm of op schoot niet altijd lukte.
Je "gevoel volgen" kan ik nu heel makkelijk zeggen - en jij vast ook - want zo werkt het nu ook echt. Maar die eerste periode? Niet perse. Ik kan nu achteraf ook kijken naar foto's van mezelf van vorig jaar augustus, en denken "jeetje meisje, volg je gevoel - het komt wel goed met dat ventje - en relax! Doorslapen komt vanzelf!", maar als je voor het eerst moeder wordt is het nou eenmaal niet alleen glitters en regenbogen en komt er gewoon onwijs veel op je af - en die hormonen maken je ook niet perse rationeler (in mijn geval althans). Bij een eventueel volgend kindje denk ik dat je zulke dingen makkelijker kunt loslaten en adviezen van anderen kunt filteren op wel/niet nuttig.
Maar - lang verhaal kort (sorry! haha): reflectie heel herkenbaar. En de gedachten over of je het wel/niet goed hebt aangepakt ook heel herkenbaar. Maar probeer er ook voor te kiezen dit soort dingen naast je neer te kunnen leggen
. Gelukkig deed ik war ik wilde ondanks mensen zeurde je moet laten huilen dit dat heb ik niet gedaan ik kijk echt postief naar hoe ik het gedaan heb de kraamhulp stimuleerde juist op huid en huid slapen dat was fijn en ze zei juist niet laten huilen ook nooit gedaan en doe ik nog steeds niet ook komt dat door dat die nooit huilt dus als hij huilt pak ik hem meteen.
Luister naar je gevoel dat heb ik heel erg gedaan en ondanks ik baken t kritiek kreeg zegt iedereen nu wow wat heb jij het goed gedaan Zo relaxed ben je en de baby ook zo makkelijk is die je kan hem overal na toe nemen maar ieder zijn opvoeding
Luister naar je gevoel dat heb ik heel erg gedaan en ondanks ik baken t kritiek kreeg zegt iedereen nu wow wat heb jij het goed gedaan Zo relaxed ben je en de baby ook zo makkelijk is die je kan hem overal na toe nemen maar ieder zijn opvoeding
Het klinkt alsof je het vervelend vindt dat hij nog niet doorslaapt terwijl dat in jouw ogen wel zou moeten? Mijn jongste dochter is nu 11.5 maanden en slaapt ook nog lang niet elke nacht door. Bij mn oudste duurde dat ook 1.5 jaar. En dat is volgens mij allemaal heel normaal. Het lijkt alsof alle baby's doorslapen behalve de jouwe. Sommige mensen zijn nou eenmaal gezegend met een kind die wél altijd doorslaapt, maar na 2 kinderen ben ik er wel achter dat je dat écht niet volledig in de hand hebt! Probeer dat dus los te laten. Het gras lijkt altijd groener bij de buren!
Ook de komende 6 maanden zijn nog pittig hoor, wat slapen betreft. Dat hoort helaas gewoon bij het baby-zijn! Volg je gevoel. Soms mogen ze best even huilen in bed, en soms haal ik mn dochter er ook weer uit als ze echt niet gaat slapen of ik leg haar tussenin. Doe waar jij je goed over voelt.
Ook de komende 6 maanden zijn nog pittig hoor, wat slapen betreft. Dat hoort helaas gewoon bij het baby-zijn! Volg je gevoel. Soms mogen ze best even huilen in bed, en soms haal ik mn dochter er ook weer uit als ze echt niet gaat slapen of ik leg haar tussenin. Doe waar jij je goed over voelt.
[quote quote=10338473]Het klinkt alsof je het vervelend vindt dat hij nog niet doorslaapt terwijl dat in jouw ogen wel zou moeten? Mijn jongste dochter is nu 11.5 maanden en slaapt ook nog lang niet elke nacht door. Bij mn oudste duurde dat ook 1.5 jaar. En dat is volgens mij allemaal heel normaal. Het lijkt alsof alle baby’s doorslapen behalve de jouwe. Sommige mensen zijn nou eenmaal gezegend met een kind die wél altijd doorslaapt, maar na 2 kinderen ben ik er wel achter dat je dat écht niet volledig in de hand hebt! Probeer dat dus los te laten. Het gras lijkt altijd groener bij de buren! Ook de komende 6 maanden zijn nog pittig hoor, wat slapen betreft. Dat hoort helaas gewoon bij het baby-zijn! Volg je gevoel. Soms mogen ze best even huilen in bed, en soms haal ik mn dochter er ook weer uit als ze echt niet gaat slapen of ik leg haar tussenin. Doe waar jij je goed over voelt.[/quote]
Hi! Nee ik bedoel juist dat ik er nu dus achter kom dat, ondanks ik het advies van anderen volgde om 'm te laten huilen en ik dus ook heb gehad dat ik hem daardoor uit onzekerheid heb laten krijsen (Max 10 minuten), ik er nu wchterkom dat dit dus niet perse werkt en ik nu dus spijt heb dat ik niet gewoon van mijn eigen gevoel ben uitgegaan. Dus niet erg dat ie niet doorslaapt, ben nu juist onzeker dat ik niet mijn gevoel heb gevolgd en mss daardoor slechtere hechting? (al is dat meer mijn angst)
Hi! Nee ik bedoel juist dat ik er nu dus achter kom dat, ondanks ik het advies van anderen volgde om 'm te laten huilen en ik dus ook heb gehad dat ik hem daardoor uit onzekerheid heb laten krijsen (Max 10 minuten), ik er nu wchterkom dat dit dus niet perse werkt en ik nu dus spijt heb dat ik niet gewoon van mijn eigen gevoel ben uitgegaan. Dus niet erg dat ie niet doorslaapt, ben nu juist onzeker dat ik niet mijn gevoel heb gevolgd en mss daardoor slechtere hechting? (al is dat meer mijn angst)
Of het precies bij zes maanden was weet ik niet (nu 9 mnd) maar ik had een tijdje terug wel dat ik erg aan het terugdenken was aan de bevalling (keizersnede) en aan de kraanperiode. Ik denk dat zo'n periode van reflectie best nog eens vaker zal terugkomen. Wat je beschrijft dat je vaker je gevoel wilt volgen is alleen maar mooi toch?
Super herkenbaar, ik had dat toen mijn zoontje één werd. Voelde toen echt alsof ik uit een donkere grot klom ofzo, en voor mijn gevoel eindelijk terug kon kijken en ‘verwerken’. Want zo’n eerste jaar met een eerste kindje: ik vond het pittig! Iedereen zegt: alles is een fase, maar dat land toch pas echt als je dat zelf hebt meegemaakt (die slapeloze nachten houden echt ooit op, dat vele huilen hoidt echt ooit op, etc.)
Dingen die je benoemt vind ik ook herkenbaar, nu zwanger van de tweede en daar sta ik dus heel anders in nu. Ik ga veel meer naar m’n eigen gevoel luisteren, en inderdaad die kleine gewoon lekker veel bij me houden - want nee, ze worden echt niet verwend door op je borst of in je bed in slaap te vallen! En dat laten huilen heb ik gelukkig niet veel gedaan, maar ga ik nu nog minder doen. Kortom: voelt als een herkansing, heb ik zin in!
en neem jezelf dus ook niets kwalijk, ik denk dat heel veel moeders hier mee worstelen. Je krijgt er geen handleiding bij he, en het is echt niet allemaal vanzelfsprekend!
Dingen die je benoemt vind ik ook herkenbaar, nu zwanger van de tweede en daar sta ik dus heel anders in nu. Ik ga veel meer naar m’n eigen gevoel luisteren, en inderdaad die kleine gewoon lekker veel bij me houden - want nee, ze worden echt niet verwend door op je borst of in je bed in slaap te vallen! En dat laten huilen heb ik gelukkig niet veel gedaan, maar ga ik nu nog minder doen. Kortom: voelt als een herkansing, heb ik zin in!
en neem jezelf dus ook niets kwalijk, ik denk dat heel veel moeders hier mee worstelen. Je krijgt er geen handleiding bij he, en het is echt niet allemaal vanzelfsprekend!
Heel herkenbaar hoor, ik had het volgens mij niet zozeer met 6 maanden maar mn dochter is gister 1 geworden en dat merk ik toch wel heel erg aan mezelf en dan vooral in de zin heb ik wel genoeg genoten heb ik alles bewust meegemaakt en opgeslagen heb ik het wel goed gedaan voor haar. Wel had ik rond de 5 maanden schuld gevoel dat ik zo lang gedacht heb dat ze in haar eigen bedje moest slapen overdag maar ze lag tot 4 maand overdag altijs bij mij te slapen, en ik voelde me zo slecht daarover omdat zo ongeveer iedereen zei dat ze ook overdag in haar eigen bed moest slapen. Achteraf denk ik ook waarom heb ik niet naar mn eigen gevoel geluisterd maarja zo onzeker ook voor het eerst moeder. Vind sws dat ik meer emotioneel ben sinds elynn er is, niet dat ik elke dag huil ofzo hoor haha. Nouja het is in ieder geval herkenbaar en je moet jezelf niks kwalijk nemen♡