na een hele zware zwangerschap....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Na een verwijderde eierstok kreeg ik te horen dat als we kinderen wilden dat toch voor mijn 25ste moest gebeuren anders was de kans heel klein dat het nog kon.
Gelijk met de eerste keer was ik in verwachting,zo blij waren we nog nooit geweest.
Maar toen begon ook gelijk de ellende...
Bij vijf weken zwanger te zijn extreme jeuk die alleen via lichtbak therapie over ging.Een aantal weken achter elkaar heftige blaasonstekingen.Bij 16 weken zwangerschap bronchitis en oorontsteking.Bij 20 weken zwangerschap de rechternier die niet meer goed functioneerde.Daarvoor een week in het ziekenhuis gelegen met medicijnen.
Bij 26 weken zwangerschap een ontstoken en afstervende eierstok die onder een grote risicovolle operatie voor het kindje verwijderd moest worden.
Na een moeilijk herstel kreeg ik bij 32 weken zwangerschapsvergiftiging.
en na een tijd bedrust werd besloten om de bevalling in te leiden.
Na een hele dag(12 uur Lang)volop weeen te hebben gehad besloten ze om een ruggeprik te plaatsen,helaas die mislukte.Na 3 uur besloten ze om nog maar een ruggeprik te plaatsen omdat ik geen puf meer hadt om ook maar een woord uit te brengen.
En na een 1 uur persen was het hoofdje van onze baby nog niet ver genoeg in gedaald en begon bij mij de bloeddruk te stijgen naar 165 onderdruk en had ik 41 graden koorts werd er besloten voor een spoedkeizersnede.
Onze zoon is geboren en moest gelijk naar de neonatologie en heeft daar een week gelegen met een infectie.
Ik zelf heb een week lang hem alleen achter glas mogen bekijken omdat al het vocht(40 liter) wat ik van de zwangerschapsvergiftiging bij me had gehouden naar mijn longen trok en daar een fikse longontsteking veroorzaakte.
Weg roze wolk van een voorbeeldige zwangerschap,weg roze wolk van een kraamweek.
Nu ben ikzelf en mijn zoontje goed opgeknapt maar niemand begrijpt mijn bezorgdheid over hem.
Ik ben tijdens mijn zwangerschap zo bang geweest om hem te verliezen.
Nu geef ik hem niet graag bij visite in handen of al helemaal niet naar een oppas.En dat terwijl hij al 9 weken oud is wordt het gevoel van mij er niet beter op en niemand die dat begrijpt.
Wie heeft ook zoiets meegemaakt of kent dat gevoel?
 
Hoi Anoniem,ik ken het gevoel niet en ik heb ook nog nooit zo iets meegemaakt.Wel begrijp ik dat je na zo veel ellende erg bezorgd bent voor je zoontje.Je bent hem immers bijna kwijt geraakt en je zat zelf toch ook in dat risicofactor of je dit allemaal zou overleven.Vele mensen zijn bang om met verdriet om te gaan.Ze zien nu dat jij en je zoontje het overleefd hebben en dit is toch prachtig,waar zeur je dan verder nog over gaan sommige dan denken.Dat dit voor jou een zware klap is geweest ,wat veel onzekerheid met zich mee heeft gebracht dat willen sommige dan ook niet weten.Verdriet wordt vaak weggestopt,hier willen de meeste dan ook niet meer aan denken.Jij hebt dat verdriet van dichtbij gevoeld.Ik zeg dan ook vaak dat de mensen het pas beseffen en met je mee kunnen praten als ze hetzelfde hebben meegemaakt.Toch zou ik proberen je kind wel te laten vast houden door familie en vrienden.Je kind verdiend hier ook aan te wennen en het moet ook geen schuw persoon gaan worden.Probeer hoe moeilijk dit ook is ,toch te doen.Je gaat er anders alleen nog maar meer aan onderdoor en ook je gezin maak je hiermee kapot.Meid probeer weer te leven,het is maar zo kort.Laat je kind niet met een onzekere moeder opgroeien,want hier krijgt hij later veel meer last van.Blijf vechten en probeer dankbaar te zijn met wat je nu hebt.De pijn en bezorgdheid voor je zoon zal ook nog wel blijven,maar probeer naar de toekomst te kijken die je met geluk tegemoet gaat zodra je blijft knokken.Liefs en succes Yvon
 
Sommige mensen krijgen ook alles te verduren en alle verdriet, lijkt het. Ik kan me wel voorstellen dat je na alle gebeurtenissen angstig bent en blijft of het allemaal goed zal gaan. Als je er niet alleen uit komt, is het misschien een goed idee om hulp te vragen, te beginnend bij je huisarts? Ik heb op een ander gebied hulp gezocht (ik heb een eetstoornis) en echt, het helpt ontzettend als je iets niet meer alleen hoeft uit te vechten. Sterkte met alles en ik hoop dat je meer en meer leert te genieten van alles.
 
Hoi anoniem, dat is niet niks wat je het afgelopen jaar allemaal meegemaakt hebt. Het is toch logisch dat je het allemaal even voor jezelf op een rijtje moet zetten. Geef jezelf de tijd, het vertrouwen zal heus langzaam weer terug komen. Je zegt dat je zoontje AL 9 weken oud is, maar wat zijn nou 9 weekjes. Als jij je kindje lekker even voor jezelf wilt houden moet je dat gewoon doen, je vertrouwen dat het allemaal goed zal blijven gaan wordt dan steeds groter en dan komt er vanzelf een moment dat je er niet zo veel moeite meer mee hebt om hem door een ander vast te laten houden. Trek niets van een ander aan, probeer te genieten. De rest komt vanzelf. Veel geluk en ik hoop dat je snel zonder te veel angst de toekomst tegemoet zal zien!!
Chris
 
Hoi Anoniem,

Ik begrijp heel goed wat je bedoeld!
Hoewel ik zoiets zelf niet heb meegemaakt heb ik een dergelijk iets wel van heel dichtbij moeten meemaken.
Mijn zus is haar eerste kindje na 42 weken zwangerschap en spoedkeizersnee verloren na drie dagen.
Haar tweede kindje een gezonde dochter durfden zij en haar man bijna niet uit handen te geven. Ik denk dat ze al drie maanden was voordat ze op een andere bank durfden te gaan zitten terwijl ik haar vasthield.
IK VOND DIT HEEL NORMAAL..ZE HEBBEN NOGAL WAT MEEGEMAAKT.
Inmiddels is hun dochter 4 en staat ze net zo stevig in haar schoenen als ieder ander kind van 4! Ze is vrolijk, komt regelmatig bij ons logeren en is echt niet wereldvreemd.
Zeker het eerste jaar heeft ze gewoon extra zorg en bezorgdheid meegmaakt die volkomen normaal is.
Als je zoiets meemaakt gaat iedereen daar op zijn eigen manier mee om. Laat je niet ompraten door anderen die denken het beter te weten. Jij bent zijn moeder. Zolang je je partner wel vertrouwd met de zorg zou ik alles gewoon zijn beloop laten. Er komt vanzelf een dag dat je je zoon bij een ander vertrouwd. En je zoon is PAS 9 weken hoor!
Hou hem nog maar even bij je, hij moet nog lang genoeg in de grote wereld rondzwemmen.
Probeer wel vertrouwen te krijgen dat hij een grote sterke jongen zal worden!!

Heel veel sterkte en plezier toegewenst met je zoon!

groetjes
 
ik kan je wel heel goed begrijpen hoor,je hebt zo ontzettend veel mee gemaakt de laatste maanden!! eerst ben jij nu even aan de beurt,de rest kan wel wachten,het is zo wie zo al normaal dat een moeder haar kindje niet graag uit handen geeft in het begin...al dat gepuk en gehijg boven dat kind...dus jij,in jou situatie reageert nu helemaal sterk,daar kun je niks aan doen en moet je gewoon aan toe geven hoor!!! bescherm jij je mannetje maar goed,dat is alles wat hij nodig heeft,liefde van zijn mama!!!

heel veel sterkte en succes!!
 
hai Anoniem,
Ik heb niet helemaal mee gemaakt wat jij hebt mee gemaakt maar herken je gevoel!
Mijn zoontje is nu negen maanden.
Na een prima zwangerschap ging ik met 39 weken voor controle, moest direkt door naar het ziekenhuis, zwangerschapsvergiftiging..... Eerst dachten ze dat ik alleen een hoge bloeddruk had maar na de bloedtest, bleek dat mijn nieren en lever niet goed meer werkten. Zelfs zo slecht dat ze direkt met weeenopwekkers gingen beginnen. Dat stuk kon ik nog aardig door staan, of tenminste over me heen laten komen. Vervolgens kwamen de weeen snel op gang alleen de ontsluiting niet, ik voelde me hondsberoerd (heb alles dan ook nauwelijks helder meegemaakt). na een ruime 24 uur weeen besloten ze toch maar tot een keizersnede (ik had 2 cm. ontsluiting) Met mijn zoontje is het al die tijd prima gegaan, maar ik heb behoorlijk op het randje gelegen. Door mijnb hoge bloeddruk kon ik niet eerder naar de OK. Na dat de ruggenprik (die s ´middags was gezet) was bijgespoten begonnen ze, helaas was ik niet goed verdoofd dus dat was ook geen pretje. Nadat mijn zoontje was geboren ging het al snel beter met mij.
Maar het stuk wat jij schrijft over je kind niet door andere willen laten vasthouden laat staan naar een oppas brengen, is heel herkenbaar. Ik kon het toen mijn zoontje ruim 5 maanden was en hij een stuk beter zelf kon aangeven wat hij wel en niet wilde.
En dat terwijl mijn zoontje nooit in gevaar is geweest maar vooral ik. Dus jouw gevoel kan me heel goed voorstellen, laat het er lekker zijn het komt vanzelf dat je wat meer afstand kunt nemen (hij geeft het vast zelf ook wel een keer aan.....hahhaha)
Dus probeer jezelf niet schuldig te voelen maar zie deze periode als jou verlaten kraamtijd!

Heel veel sterkte met loslaten....en het hoeft allemaal niet zo als andere dat willen het moet zoals jij dat wilt!

groetjes
 
Lieve Anoniem,

Onze dochter Fien is na ongeveer zo'n zwangerschap als die van jou met 34 weken geboren en ging ook meteen naar de couveuse om daar 3 weken te blijven.

Ik snap helemaal wat je bedoelt en ik voel met je mee want ik voel hetzelfde. Ook ik ben overbezorgd en zenuwachtig als het om mijn kind gaat.

Zelf voelde ik in eerste instantie een grote afstand tussen mij en mijn dochter, alsof ik niet van haar kon houden. Ik had onbewust al afscheid van haar genomen en het heeft me een hele tijd gekost om me close met haar te voelen, bang als ik was om haar toch te verliezen. Ondertussen wilde ik ook liever niet dat anderen te veel aan haar zaten, daar werd ik heel erg onrustig van.

Ze is nu bijna 16 weken oud en ik kan je vertellen dat het overgaat die overbezorgdheid. Het kan nog even duren natuurlijk maar ik merk bij mezelf dat ik meer en meer ontspannen ben met mijn dochter. Dat komt vooral door één factor, namelijk 'tijd'.

Ze word groter en sterker en kan meer hebben en ik, die dag en nacht bij haar ben zie dat gebeuren en ontspan meer en meer.

Geef jezelf de tijd om te wennen aan het feit dat je ondanks alle problemen tijdens en net na de zwangerschap je je kindje hebt mogen houden. Neem jezelf niets kwalijk en leg het je omgeving uit. Je zult versteld staan van het begrip wat je ontvangt. Niet forceren, dan zul je zien dat het na verloop van tijd beter gaat.

Heel veel sterkte en niet te streng zijn voor jezelf!

Liefs,

Annemieke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan