Dag meiden,
Eerst dacht ik niet zo'n behoefte te hebben aan meepraten op een forum met vreemde mensen. Maar nu ik jullie berichten lees weet ik wel dat ik niet de enige ben die ergens mee zit. Mijn partner en ik zijn nu een jaar bezig met zwanger worden, maar het wil niet zo lukken. In januari ben ik even zwanger geweest, maar na 6 weken werd het een miskraam. Natuurlijk was ik heel verdrietig, omdat we al een half jaar aan het proberen waren en ik wilde het zo graag. Van de andere kant wist ik wel: ik kan zwanger worden! Die gedachte blijft me nog steeds doen geloven: het gaat wel een keer lukken, maar blijkbaar duurt het wat langer. Ik heb een wat onregelmatige cyclus en heb het afgelopen half jaar een temperatuurcurve bijgehouden. Zo krijg je wat meer inzicht wanneer de eisprong is. Ik merk wel dat ik er steeds meer mee bezig ben en ook steeds verdrietiger word. Helemaal omdat vriendinnen in mijn omgeving blijkbaar zo zwanger kunnen worden. Ze proberen het 2 keer en raak! Ik weet ook wel dat je meestal alleen die verhalen hoort en niet van mensen bij wie het niet lukt. Die houden het wat meer voor zich net als ik. Dan lijkt het net of je de enige bent bij wie het niet lukt. Als ik babies of zwangere vrouwen zie word ik wat verdrietig en denk ik bij mezelf: ik hoop dat het voor mij ook weggelegd is. Ik weet dat ik positief moet blijven, want ik kan immers zwanger worden, maar het is zo moeilijk als het zo lang duurt. Na de vakantie ga ik een paar keer een ovulatietest uitproberen en als dat niet lukt ga ik maar eens langs de huisarts. Maar ja, dan wordt het zo medisch en daar zie ik tegenop.
Het geeft me moed jullie verhalen te lezen en hopelijk hebben jullie ook wat aan mijn verhaal. Ik vind het in ieder geval fijn het even te kunnen delen. Liefs Poek
Eerst dacht ik niet zo'n behoefte te hebben aan meepraten op een forum met vreemde mensen. Maar nu ik jullie berichten lees weet ik wel dat ik niet de enige ben die ergens mee zit. Mijn partner en ik zijn nu een jaar bezig met zwanger worden, maar het wil niet zo lukken. In januari ben ik even zwanger geweest, maar na 6 weken werd het een miskraam. Natuurlijk was ik heel verdrietig, omdat we al een half jaar aan het proberen waren en ik wilde het zo graag. Van de andere kant wist ik wel: ik kan zwanger worden! Die gedachte blijft me nog steeds doen geloven: het gaat wel een keer lukken, maar blijkbaar duurt het wat langer. Ik heb een wat onregelmatige cyclus en heb het afgelopen half jaar een temperatuurcurve bijgehouden. Zo krijg je wat meer inzicht wanneer de eisprong is. Ik merk wel dat ik er steeds meer mee bezig ben en ook steeds verdrietiger word. Helemaal omdat vriendinnen in mijn omgeving blijkbaar zo zwanger kunnen worden. Ze proberen het 2 keer en raak! Ik weet ook wel dat je meestal alleen die verhalen hoort en niet van mensen bij wie het niet lukt. Die houden het wat meer voor zich net als ik. Dan lijkt het net of je de enige bent bij wie het niet lukt. Als ik babies of zwangere vrouwen zie word ik wat verdrietig en denk ik bij mezelf: ik hoop dat het voor mij ook weggelegd is. Ik weet dat ik positief moet blijven, want ik kan immers zwanger worden, maar het is zo moeilijk als het zo lang duurt. Na de vakantie ga ik een paar keer een ovulatietest uitproberen en als dat niet lukt ga ik maar eens langs de huisarts. Maar ja, dan wordt het zo medisch en daar zie ik tegenop.
Het geeft me moed jullie verhalen te lezen en hopelijk hebben jullie ook wat aan mijn verhaal. Ik vind het in ieder geval fijn het even te kunnen delen. Liefs Poek
. Ik zit op dit moment met mijn zoon van nu 10 maanden op schoot, maar daar heb ik ook even op moeten wachten. Ik ben in mei 2003 gestopt met de pil en vanaf september van dat jaar gingen we ervoor. Ik wilde niet de medische molen in en had eindelijk, op aandringen van een vriendin, besloten om op 2 januari 2006 de huisarts maar eens te geen bellen. Op 27 december 2005 had ik echter een positieve zwangerschapstest! Daarna volgden nog wat spannende weken i.v.m. bloedverlies, maar alles is goed gekomen.