Naam

[ANONYMOUS_USERNAME]

Zonet heeft voor het eerst iemand gevraagd hoe mijn zoontje heet. Van al die mensen die ik heb verteld dat ik niet meer zwanger ben is dit de allereerste vrouw uit mijn vrienden-, familie- en kennissenkring die weet dat mijn zoontje Marijn heet. "Mooi, heel mooi" zei ze. Dat vinden wij ook.
En ik vind het zo fijn dat ze er naar gevraagd heeft. Ze snapt dat ik moeder ben, ook al heb ik nu geen kind om voor te zorgen. Dat betekent heel veel voor me.

Liefs,
Marjon

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Marjon,

Jeetje, je hebt gelijk. Zet me wel aan het denken en ik schaam me zelfs een beetje. Ik zal me er in de toekomst zeker bewuster van zijn.

Je opmerking maakt me een beter mens.

Liefs Mira

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

En wat een mooie naam. Echt!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Marjon,
Wekenlang kon ik alleen meelezen op het forum en niet reageren. Ik heb je verhaal bijna ademloos gevolgd en best een traantje gelaten om jouw verhaal. Heel aangrijpend! Nu de computer het weer doet wil ik toch graag even reageren. Ik herken veel van mezelf in jouw verhaal. Ik was twaalf weken zwanger toen het mis ging. Ook ik heb vreselijke krampen gehad, iets wat ik nog niet eerder had gelezen hier. Helaas hebben wij ons kindje niet gezien, maar doordat het op 14 februari had moeten komen heet het voor altijd Valentijntje voor ons....

Nou meis, ik wens je alle sterkte toe. Je zal vast af en toe hele slechte, sombere dagen hebben. Ik hoop dat er voor jou, net als voor alle andere meiden hier (mezelf inclusief) dat er gauw weer alleen maar zonnige dagen zijn. Er komt vast een broertje of zusje voor Marijn waar je wel voor mag zorgen!!

Liefs, el.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Marjon,

Allereerst wil ik je zegen dat ik het ook een hele mooie naam vind. Ik voel me net als jij....denk ik....veel mensen vragen hoe het met me gaat en praten over een miskraam. Maar voor mij was dit niet een miskraam, ik heb ons kindje verloren en zal het nooit te zien krijgen of voor kunnen zorgen, maar wat ik het aller ergste vind/vond, is dat mensen mij niet zien als een moeder die haar kindje heeft verloren, maar als een meid die een miskraam heeft gehad. Maar hoe klein het ook was, ik ben trots op ons kind! Het zal altijd ons eerste kindje zijn, onvervangbaar, uniek, een deel van mij en mijn man....ga zo maar door. Sorrie, nu zit ik weer de hele tijd over mijn eigen gevoelens te praten, ik wilde eigenlijk jou een hart onder de riem steken. Heel veel sterkte en ben en blijf trots op je kindje!!!! Het is jullie kind!!! Jullie Marijntje.
Liefs, Anke