Hallo collega-moeders en -vaders,
Ik loop al een tijdje over iets na te denken en te piekeren en vroeg mij af hoe het voor jullie is.
Ik heb een pracht van een zoon van 11 weken oud. Hij groeit goed, slaapt goed, eet goed, kortom we hebben niets te klagen. Maar ik voel mij nu en dan zo schuldig.
Ik heb het gevoel dat ik hem moet vermaken op de momenten dat hij wakker is en heb daar niet altijd zin in. Hij kan prima even alleen in de box liggen, kijkt dan guitig om zich heen en heeft er genoeg aan als ik nu en dan zijn muziekmobiel aanzet.
Maar met het steeds mooier wordende weer heb ik het gevoel dat ik hem tekort doen als ik niet elke dag een uurtje met hem buiten ga lopen in het park. Op sommige dagen genieten wij hier allebei erg van, maar op andere dagen heb ik er gewoon niet zo'n zin in. Als ik dan besluit het niet te doen, blijft het aan mij knagen waardoor ik uiteindelijk toch vaak maar even nog naar buiten ga. Stom, he? Herkennen jullie dit? Ik vind buiten zijn gezond voor kinderen (mits ze goed ingepakt zijn), ik merk dat hij dan 's nachts goed slaapt, bovendien kijkt hij heerlijk in het rond buiten. Ik voel mij wel eens een slechte moeder als ik hem dit onthoudt.
Wie of wie heeft deze zelfde rare gedachtekronkel als ik?
Groetjes Peggy
Ik loop al een tijdje over iets na te denken en te piekeren en vroeg mij af hoe het voor jullie is.
Ik heb een pracht van een zoon van 11 weken oud. Hij groeit goed, slaapt goed, eet goed, kortom we hebben niets te klagen. Maar ik voel mij nu en dan zo schuldig.
Ik heb het gevoel dat ik hem moet vermaken op de momenten dat hij wakker is en heb daar niet altijd zin in. Hij kan prima even alleen in de box liggen, kijkt dan guitig om zich heen en heeft er genoeg aan als ik nu en dan zijn muziekmobiel aanzet.
Maar met het steeds mooier wordende weer heb ik het gevoel dat ik hem tekort doen als ik niet elke dag een uurtje met hem buiten ga lopen in het park. Op sommige dagen genieten wij hier allebei erg van, maar op andere dagen heb ik er gewoon niet zo'n zin in. Als ik dan besluit het niet te doen, blijft het aan mij knagen waardoor ik uiteindelijk toch vaak maar even nog naar buiten ga. Stom, he? Herkennen jullie dit? Ik vind buiten zijn gezond voor kinderen (mits ze goed ingepakt zijn), ik merk dat hij dan 's nachts goed slaapt, bovendien kijkt hij heerlijk in het rond buiten. Ik voel mij wel eens een slechte moeder als ik hem dit onthoudt.
Wie of wie heeft deze zelfde rare gedachtekronkel als ik?
Groetjes Peggy