Loïs is nu 21 maanden oud. Het is een lief kind en altijd opgewekt en vrolijk, maar ze is ontzettend haar grenzen aan het aftasten. Vooral bij mama. Overdag vind ik dit niet zo erg... het hoort erbij... al word ik er soms doodmoe van... naar papa luistert ze veel beter.. herkenbaar?
Nou is het probleem dus 's nachts... als mevrouw in de vroege ochtenduren wakker wordt, dus rond half 6, zet ze een keel op en houdt het hele huis wakker. Ik ga 1 keer kijken of ze haar knuffel en speen nog heeft en als dat het geval ik maak ik me zonder wat te zeggen weer uit de voeten. Ze zet daarna nog een hardere keel op en we laten haar vevolgens gewoon huilen. Met tussenpozen houdt ze dit een uur vol. 5 minuten huilen... 10 minuten stil... enz... daarna valt ze weer in slaap en kan ze soms half 9 halen. Prima... als ik niet hoef te werken. Maar als ik moet werken moet ze er om kwart voor 7 of 7 uur uit en dat kan net het moment zijn dat ze het opgeeft, maar als dit nog niet het geval is wordt al haar moeite dus toch uiteindelijk beloond zonder dat ik het wil!
Het is zo lastig... ze doet dit nu 4 dagen... en vannacht huilde ze zo hard dat ze al hoestend begon te braken. Ze was daar zelf zo van geschrokken dat ze daarna geen kik meer heeft gegeven. Ja een uur later probeerde het nog 2 momenten... daarna was het stil.
Ik weet dat negeren het beste is... geen aandacht zal uiteindelijk leiden tot stoppen... maar zijn er mensen die dit herkennen op deze leeftijd... ik heb het idee dat we midden in de vroege peuterpuberteit zitten. Kan dit?
En hebben jullie nog tips om haar sneller weer te laten doorslapen?
Zucht... lieve groetjes van een moeder die moe is!
Nou is het probleem dus 's nachts... als mevrouw in de vroege ochtenduren wakker wordt, dus rond half 6, zet ze een keel op en houdt het hele huis wakker. Ik ga 1 keer kijken of ze haar knuffel en speen nog heeft en als dat het geval ik maak ik me zonder wat te zeggen weer uit de voeten. Ze zet daarna nog een hardere keel op en we laten haar vevolgens gewoon huilen. Met tussenpozen houdt ze dit een uur vol. 5 minuten huilen... 10 minuten stil... enz... daarna valt ze weer in slaap en kan ze soms half 9 halen. Prima... als ik niet hoef te werken. Maar als ik moet werken moet ze er om kwart voor 7 of 7 uur uit en dat kan net het moment zijn dat ze het opgeeft, maar als dit nog niet het geval is wordt al haar moeite dus toch uiteindelijk beloond zonder dat ik het wil!
Het is zo lastig... ze doet dit nu 4 dagen... en vannacht huilde ze zo hard dat ze al hoestend begon te braken. Ze was daar zelf zo van geschrokken dat ze daarna geen kik meer heeft gegeven. Ja een uur later probeerde het nog 2 momenten... daarna was het stil.
Ik weet dat negeren het beste is... geen aandacht zal uiteindelijk leiden tot stoppen... maar zijn er mensen die dit herkennen op deze leeftijd... ik heb het idee dat we midden in de vroege peuterpuberteit zitten. Kan dit?
En hebben jullie nog tips om haar sneller weer te laten doorslapen?
Zucht... lieve groetjes van een moeder die moe is!
ben zelf op, afgebouwde nachtvoedingen van ons zoontje, komen weer terug, omdat t mannetje zo overstuur is door het gekrijs van zn zus.