Goedemorgen,
Onze dochter Hanne, die vanaf haar geboorte al een goede doorslaper is, is de laatste paar dagen aan het rommelen met slapen, met als hoogtepunt (dieptepunt) vannacht.
Ze werd vanacht om ongeveer 02.20 uur wakker, moest heel hard huilen. We hebben werkelijk van alles geprobeerd. Even bij mama liggen, en toen ze sliep weer teruggelegd. We waren nog niet op haar kamer, en begon ze weer hardverscheurend te schreeuwen. Nogmaals geprobeerd... Vervolgens geprobeerd haar te laten huilen, maar ze is onvermoeibaar. Ook nog even geprobeerd om tussen ons in te laten slapen, maar dan slapen papa en mama niet (het bed is niet zo groot). Weer terug proberen te leggen toen ze sliep, weer drama. Ook nog geprobeerd naast haar te blijven zitten. Dan valt ze ook wel weer in slaap, maar zodra ze ook maar de indruk krijgt dat je weggaat, gaat ze weer heel hard schreeuwen.
Vanochtend om zes uur heeft ze ten einde raad nog een uurtje op papa's buik geslapen. Het leek wel een soort "verlatingsangst". Ze wilde persé dat één van ons bij haar bleef.
Heeft iemand dit ook meegemaakt, of heeft iemand tips. Aan de ene kant willen we er niet aan toegeven, omdat ze het allemaal wel goed door heeft... maar aan de andere kant vind ik het ook wel moeilijk om haar te laten huilen. Ze houdt het makkelijk een uur vol.
Ik hoop dat iemand nog een goede tip voor ons heeft. We willen heel graag slapen...
Groetjes Jansje
Onze dochter Hanne, die vanaf haar geboorte al een goede doorslaper is, is de laatste paar dagen aan het rommelen met slapen, met als hoogtepunt (dieptepunt) vannacht.
Ze werd vanacht om ongeveer 02.20 uur wakker, moest heel hard huilen. We hebben werkelijk van alles geprobeerd. Even bij mama liggen, en toen ze sliep weer teruggelegd. We waren nog niet op haar kamer, en begon ze weer hardverscheurend te schreeuwen. Nogmaals geprobeerd... Vervolgens geprobeerd haar te laten huilen, maar ze is onvermoeibaar. Ook nog even geprobeerd om tussen ons in te laten slapen, maar dan slapen papa en mama niet (het bed is niet zo groot). Weer terug proberen te leggen toen ze sliep, weer drama. Ook nog geprobeerd naast haar te blijven zitten. Dan valt ze ook wel weer in slaap, maar zodra ze ook maar de indruk krijgt dat je weggaat, gaat ze weer heel hard schreeuwen.
Vanochtend om zes uur heeft ze ten einde raad nog een uurtje op papa's buik geslapen. Het leek wel een soort "verlatingsangst". Ze wilde persé dat één van ons bij haar bleef.
Heeft iemand dit ook meegemaakt, of heeft iemand tips. Aan de ene kant willen we er niet aan toegeven, omdat ze het allemaal wel goed door heeft... maar aan de andere kant vind ik het ook wel moeilijk om haar te laten huilen. Ze houdt het makkelijk een uur vol.
Ik hoop dat iemand nog een goede tip voor ons heeft. We willen heel graag slapen...
Groetjes Jansje