Hallo allemaal!
Sorry hoor, maar daar ben ik, ja in hoogst eigen persoon... Had eerder even geen tijd vandaag, dus ik begrijp dat jullie allemaal denken dat Sjakie inmiddels al lang is geboren, maar helaas... niks is minder waar!
Vol goeie moed ging ik dus vanmorgen met koffertje en maxi cosi naar het ziekenhuis met manlief. Eerst mochten we een half uurtje aan het CTG apparaat, onze kleine jongen deed het prima. Zei ik klein? oh ja, wacht ff...
Daarna mochten we door voor de echo. De belangrijke metingen waren goed, nog voldoende vruchtwater, functie van de placenta nog prima, check, check, dubbelcheck.
Toen nog even de groei controleren, en een schatting doen over de grootte. Hoofdje, romp, bovenbeen, even kijken... dan kom ik op... ruim 9 pond! Pardon?? 9 zei u?? Eh.. ja, ik kom op 4700 gram, wacht ik doe het nog een keer. De tweede en derde meting kwam ze op respectievelijk 4650 en 4645 gram. Oeioeioei! Daar was ik toch wel even stil van... Hij heeft een flink lijf met brede schouders (heeft ie van zijn vader), en lange benen (heeft ie niet van zijn moeder, hahaha ben 1 meter 60). Gelukkig was zijn hoofd gewoon 10 cm, dus in principe moet het passen, maar een klein beetje zenuwachtig wordt ik er toch wel van...
Daarna door naar de gynaecoloog. De lieve man snapte ook heus wel dat we het een beetje zat zijn, maar hij legde ook al even uit, dat ze bij een inleiding het liefste vroeg in de morgen beginnen, en niet op vrijdagmiddag. Je mag heus wel komen bevallen in het weekend, zei hij, maar verder is er in principe geen kinderarts aanwezig, geen ok-team, etc. Kortom; alles wat planbaar is, plannen ze liever door de week.
Maar hij zou nog even inwendig onderzoeken, of er al iets veranderd was, of wellicht nog te strippen was, en als ik nou al een paar centimeter ontsluiting zou hebben, mocht ik misschien toch wel door naar boven...
Dus hup, maar weer eens met de billen bloot. Er was sinds maandag om precies te zijn NIKS gebeurd!! Nog altijd geen ontsluiting, alles zat potdicht.
Maandagmorgen om half acht zijn we welkom op de kraamafdeling. Als er dan nog niks gebeurd is, beginnen ze met gel inbrengen om de boel te rijpen, en verder wachten ze dan af... misschien zelfs wel tot dinsdag, als we pech hebben.
En dus zuchten we maar eens diep, denken heel positief dat hij nog steeds zomaar dit weekend geboren kan worden (yeah right...), en gaan nog maar een weekendje niks doen.
Hoe ik me voel? Ach, het gaat eigenlijk wel. Ik vind het wel jammer dat er nog steeds geen actie is, had even gehoopt dat hij er nu misschien wel zou zijn, maar ben ook weer blij dat ons mannetje het zo goed heeft daar in mijn buikhuis, dat alles er goed uitzag, en ach... dan kunnen die drie dagen er ook nog wel bij. En inmiddels met de zekerheid, dat toch echt, echt uiterlijk dinsdag onze kleine eh...grote baby er is!!
Toch nog even afwachten dus allemaal!
Sorry hoor, maar daar ben ik, ja in hoogst eigen persoon... Had eerder even geen tijd vandaag, dus ik begrijp dat jullie allemaal denken dat Sjakie inmiddels al lang is geboren, maar helaas... niks is minder waar!
Vol goeie moed ging ik dus vanmorgen met koffertje en maxi cosi naar het ziekenhuis met manlief. Eerst mochten we een half uurtje aan het CTG apparaat, onze kleine jongen deed het prima. Zei ik klein? oh ja, wacht ff...
Daarna mochten we door voor de echo. De belangrijke metingen waren goed, nog voldoende vruchtwater, functie van de placenta nog prima, check, check, dubbelcheck.
Toen nog even de groei controleren, en een schatting doen over de grootte. Hoofdje, romp, bovenbeen, even kijken... dan kom ik op... ruim 9 pond! Pardon?? 9 zei u?? Eh.. ja, ik kom op 4700 gram, wacht ik doe het nog een keer. De tweede en derde meting kwam ze op respectievelijk 4650 en 4645 gram. Oeioeioei! Daar was ik toch wel even stil van... Hij heeft een flink lijf met brede schouders (heeft ie van zijn vader), en lange benen (heeft ie niet van zijn moeder, hahaha ben 1 meter 60). Gelukkig was zijn hoofd gewoon 10 cm, dus in principe moet het passen, maar een klein beetje zenuwachtig wordt ik er toch wel van...
Daarna door naar de gynaecoloog. De lieve man snapte ook heus wel dat we het een beetje zat zijn, maar hij legde ook al even uit, dat ze bij een inleiding het liefste vroeg in de morgen beginnen, en niet op vrijdagmiddag. Je mag heus wel komen bevallen in het weekend, zei hij, maar verder is er in principe geen kinderarts aanwezig, geen ok-team, etc. Kortom; alles wat planbaar is, plannen ze liever door de week.
Maar hij zou nog even inwendig onderzoeken, of er al iets veranderd was, of wellicht nog te strippen was, en als ik nou al een paar centimeter ontsluiting zou hebben, mocht ik misschien toch wel door naar boven...
Dus hup, maar weer eens met de billen bloot. Er was sinds maandag om precies te zijn NIKS gebeurd!! Nog altijd geen ontsluiting, alles zat potdicht.
Maandagmorgen om half acht zijn we welkom op de kraamafdeling. Als er dan nog niks gebeurd is, beginnen ze met gel inbrengen om de boel te rijpen, en verder wachten ze dan af... misschien zelfs wel tot dinsdag, als we pech hebben.
En dus zuchten we maar eens diep, denken heel positief dat hij nog steeds zomaar dit weekend geboren kan worden (yeah right...), en gaan nog maar een weekendje niks doen.
Hoe ik me voel? Ach, het gaat eigenlijk wel. Ik vind het wel jammer dat er nog steeds geen actie is, had even gehoopt dat hij er nu misschien wel zou zijn, maar ben ook weer blij dat ons mannetje het zo goed heeft daar in mijn buikhuis, dat alles er goed uitzag, en ach... dan kunnen die drie dagen er ook nog wel bij. En inmiddels met de zekerheid, dat toch echt, echt uiterlijk dinsdag onze kleine eh...grote baby er is!!
Toch nog even afwachten dus allemaal!