<p>Hallo allemaal
</p><p>Dol gelukkig met onze zwangerschap, maar die liep toch even anders dan verwacht.. nou ben ik vooral benieuwd of hier iemand is die bekend is met de nefrostomie katheter en deze zelf ook heeft gehad tijdens de zwangerschap..</p><p>Beginnen bij het begin, de zwangerschap begon op wat misselijkheid na super, de kleine deed het goed en voor de rest leek alles bij mij ook goed volgens de veverloskundige.</p><p>Met precies 23 weken kreeg ik gigantisch pijn in mijn linker zeide, ik dacht : banden pijn, stel je niet aan en door. Dat door ging helaas niet. Drie dagen lang kroop ik van bed naar bank, wisselde ik van houding en was de pijn constant aanwezig, werd zelfs erger. Zaterdag avond kon ik zelfs niet meer stil zitten, en aangezien ik ook wat verhoging had toch maar de verloskundige gebeld (23+3). De verloskundige kwam snel, dacht aan nierstuwing en stuurde me naar het ziekenhuis. Hier was duidelijk dat de nier inderdaad opgezet was, meestal is dit rechts, maar in mijn geval dus links. Ik kreeg Buscopan via het infuus, en ze vertelde dat ik me over een paar uur waarschijnlijk al beter zou voelen. Helaas was dit niet het geval, de nacht verliep onrustig en de pijnstillers (oxicodon en ocynorm) sloegen helaas niet aan. De zondag opnieuw een echo, er kwam een arts die aangaf dat het met 28 weken wel af zou nemen en dat ze er over dachten de pijnbestrijding op te hogen, andere opties werden te risicovol geacht. Ik vond dit best even een dingetje omdat 28 weken nog dik 4 weken weg was op dat moment.. maar risico's wilde ik niet lopen dus oké, maar proberen. Die nacht kreeg ik boven op de pijnstillers die ik al kreeg morfine zodat ik in slaap zou kunnen komen. Deze hielp maar kort, mijn nachten sinds het begin van de pijn bestonden gemiddeld uit 2 a 3 uur onrustige slaap. Mijn lichaam wilde geen eten meer binnen houden. Er volgde nog twee dagen van onderzoek en afwegingen, totdat ik ma op di avond huilend heen en weer wiebelend en buiten adem van de pijn die nu ook mijn longen hadden bereikt op mijn knieën wanhopig op het bed zat en niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ondertussen met hogere ontstekings waarde en totaal uitgeput. De volgende dag (23+6) is de keuze gemaakt om toch maar wat te doen. Ze hebben de nier vanuit de rug aangeprikt, en hier een katheter in aangebracht. De urine leider liep namelijk niet door (oorzaak nu nog even onbekend) waardoor de nier dus is gaan stuwen, ontsteken en er uiteindelijk een scheurtje is ontstaan wat dus de pijn veroorzaakten. Het plaatsen was niet prettig, zelfs zeer pijnlijk, maar het resultaat was super, de urine kon eindelijk weg, de druk nam al snel af, samen met de pijn en mijn longen konden weer gewoon gevuld worden met zuurstof zonder dat dit zeer deed. Twee dagen later kon ik naar huis.</p><p>Ik ben ondertussen zelf 33+1 en de katheter zit nog steeds, deze gaat er (als alles verder goed is) uit na de bevalling, we gaan er namelijk vanuit dat de baarmoeder de urine leider verdrukt. </p><p>Na dit lange verhaal heb ik nu wat vragen aan "hopelijk" een ervaringsdeskundige. Het ziekenhuis geeft namelijk aan zelf nog nooit een nefrostomie geplaatst te hebben bij een zwangere, wat maakt dat er geen "protocol" is.</p><p>Mocht iemand wel ervaring hebben rondom de katheter tijdens de zwangerschap:</p><p>Heeft dit invloed gehad op de bevalling? (op de rug liggen is minder prettige door de drainfix en opening)</p><p>Kon de nfk er na die tijd "snel" uit?</p><p>Verdere complicaties gehad tijdens de zwangerschap of na het verwijderen van fe nfk?</p><p style="text-align: right;">Verdere tips? </p><p> </p>
</p><p>Dol gelukkig met onze zwangerschap, maar die liep toch even anders dan verwacht.. nou ben ik vooral benieuwd of hier iemand is die bekend is met de nefrostomie katheter en deze zelf ook heeft gehad tijdens de zwangerschap..</p><p>Beginnen bij het begin, de zwangerschap begon op wat misselijkheid na super, de kleine deed het goed en voor de rest leek alles bij mij ook goed volgens de veverloskundige.</p><p>Met precies 23 weken kreeg ik gigantisch pijn in mijn linker zeide, ik dacht : banden pijn, stel je niet aan en door. Dat door ging helaas niet. Drie dagen lang kroop ik van bed naar bank, wisselde ik van houding en was de pijn constant aanwezig, werd zelfs erger. Zaterdag avond kon ik zelfs niet meer stil zitten, en aangezien ik ook wat verhoging had toch maar de verloskundige gebeld (23+3). De verloskundige kwam snel, dacht aan nierstuwing en stuurde me naar het ziekenhuis. Hier was duidelijk dat de nier inderdaad opgezet was, meestal is dit rechts, maar in mijn geval dus links. Ik kreeg Buscopan via het infuus, en ze vertelde dat ik me over een paar uur waarschijnlijk al beter zou voelen. Helaas was dit niet het geval, de nacht verliep onrustig en de pijnstillers (oxicodon en ocynorm) sloegen helaas niet aan. De zondag opnieuw een echo, er kwam een arts die aangaf dat het met 28 weken wel af zou nemen en dat ze er over dachten de pijnbestrijding op te hogen, andere opties werden te risicovol geacht. Ik vond dit best even een dingetje omdat 28 weken nog dik 4 weken weg was op dat moment.. maar risico's wilde ik niet lopen dus oké, maar proberen. Die nacht kreeg ik boven op de pijnstillers die ik al kreeg morfine zodat ik in slaap zou kunnen komen. Deze hielp maar kort, mijn nachten sinds het begin van de pijn bestonden gemiddeld uit 2 a 3 uur onrustige slaap. Mijn lichaam wilde geen eten meer binnen houden. Er volgde nog twee dagen van onderzoek en afwegingen, totdat ik ma op di avond huilend heen en weer wiebelend en buiten adem van de pijn die nu ook mijn longen hadden bereikt op mijn knieën wanhopig op het bed zat en niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ondertussen met hogere ontstekings waarde en totaal uitgeput. De volgende dag (23+6) is de keuze gemaakt om toch maar wat te doen. Ze hebben de nier vanuit de rug aangeprikt, en hier een katheter in aangebracht. De urine leider liep namelijk niet door (oorzaak nu nog even onbekend) waardoor de nier dus is gaan stuwen, ontsteken en er uiteindelijk een scheurtje is ontstaan wat dus de pijn veroorzaakten. Het plaatsen was niet prettig, zelfs zeer pijnlijk, maar het resultaat was super, de urine kon eindelijk weg, de druk nam al snel af, samen met de pijn en mijn longen konden weer gewoon gevuld worden met zuurstof zonder dat dit zeer deed. Twee dagen later kon ik naar huis.</p><p>Ik ben ondertussen zelf 33+1 en de katheter zit nog steeds, deze gaat er (als alles verder goed is) uit na de bevalling, we gaan er namelijk vanuit dat de baarmoeder de urine leider verdrukt. </p><p>Na dit lange verhaal heb ik nu wat vragen aan "hopelijk" een ervaringsdeskundige. Het ziekenhuis geeft namelijk aan zelf nog nooit een nefrostomie geplaatst te hebben bij een zwangere, wat maakt dat er geen "protocol" is.</p><p>Mocht iemand wel ervaring hebben rondom de katheter tijdens de zwangerschap:</p><p>Heeft dit invloed gehad op de bevalling? (op de rug liggen is minder prettige door de drainfix en opening)</p><p>Kon de nfk er na die tijd "snel" uit?</p><p>Verdere complicaties gehad tijdens de zwangerschap of na het verwijderen van fe nfk?</p><p style="text-align: right;">Verdere tips? </p><p> </p>