Nekje naar voor en achter :S

Hoi!

Ik schaam me diep om dit te vertellen, maar ik wil het toch even kwijt. Het zit mij heel erg dwars.

Toen ik puber was mocht ik een keer op mijn neefje passen. Ik had hem toen voorzichtig opgetild, alleen hij lag een beetje laag in mijn armen toen ik stond. Net zoals ik dan bij mijn hondje deed gooide ik hem een soort van beetje zachthandig in de lucht zodat ik hem dan beter vast had. Alleen... :S zijn hoofdje ging toen helemaal naar achter en helemaal naar voren. Ik was mij rotgeschrokken. Jeetje mina!!!!
Nooit heb ik er over gepraat. Uit angst. Ik heb dit ook diep weggestopt. Deze gebeurtenis is onlangs weer in mijn geheugen tevoorschijn gekomen. Gelukkig heb ik nooit iets gehoord dat mijn neefje (nu 10 jaar of zo) iets mankeert, of mankeerde of wat dan ook.
Maar toch vraag ik mij af, heb ik hem toch iets niet aangedaan?
Ik voel me vreselijk schuldig, ook al had ik toen geen besef of wat dan ook :S
Alvast bedankt voor jullie info en begrip!! xxx
 
Hey!

Gek hè dat je zomaar ineens nare gedachten hebt. Wat was de aanleiding? Waarom maak je je er zo druk over? Het zijn dwangmatige irreële gedachten, onzekerheid in jezelf, angst voor het 'als' 'misschien dat'. Kijk gewoon naar je neefje, niets met hem aan de hand, dus vergeef jezelf en laat het los. Voel je de gedachte weer op komen, zeg dan: "daar is ie weer... nergens voor nodig... ik ga even afleiding zoeken!" Dan blijft ie op een dag zomaar weg...

Succes!
 
Terug
Bovenaan