<p>Hi,</p><p>Afgelopen zondag heb ik een test gedaan en deze was positief. We waren nu ongeveer een half jaar bezig over kinderen (ik heb epilepsie), dus moest een en andere geregeld worden bij de Neuroloog. Na 1x proberen meteen zwanger dus we mogen absoluut niet klagen. Ik kon niet wachten om een positieve test in handen te hebben en zwanger te mogen zijn van ons eerste wondertje. Echter, en ik vind het echt zo erg om te zeggen. Maar sinds afgelopen zaterdag al ben ik al zo ontzettend neerslachtig en voel ik me totaal niet gelukkig. Ik weet dat dit de hormonen zijn want ik heb ook last gehad van PMS, maar ben er zo verdrietig door. Mijn vriend weet dat ik me zo down voel maar ik durf er niet teveel over te zeggen tegen hem. Ik kan momenteel gewoon niet blij zijn. Ik vind het echt verschrikkelijk want het is toch het mooiste wat er is. Zijn er meer vrouwen die hier last van hebben? En zijn er vrouwen waar na een tijdje die neerslachtige gevoelens verdwenen? Ik ben momenteel echt een beetje radeloos. </p><div class="message-list__info" style="box-sizing: border-box; -webkit-font-smoothing: antialiased; text-rendering: optimizeLegibility; transition: width 0.2s ease, height 0.2s ease, margin 0.2s ease; width: calc(100% - 30px);"><p class="message-list__message" style="box-sizing: border-box; -webkit-font-smoothing: antialiased; text-rendering: optimizeLegibility; transition: width 0.2s ease, height 0.2s ease, margin 0.2s ease; margin: 0px 0px 10px; width: 311px; float: left;"> </p></div>
Net zwanger en erg neerslachtig
- Onderwerp starter Gebruiker10142591
- Startdatum
Hoi, je kan er niets aan doen dat je neerslachtig bent. Blijf in gedachte houden dat de oorzaak van je neerslachtigheid ligt aan je hormonen en dat je daar niets aan kan veranderen, hoe rot ook.
Voel je ook niet schuldig, kost alleen maar energie. Het is wat het is. Ik zou ook gewoon open en eerlijk met je vriend blijven praten. Je hoeft zijn grens niet te bewaken, als hij het teveel vind worden dan moet hij dat zelf aangeven. Je kan afspreken dat als hij het teveel vind worden hij je vraagt een vriendin of een vriend te vragen om te praten. Dat maakt het makkelijker en meer helder tussen jullie.
Misschien is het ook wel een idee om naar je huisarts te gaan en dit met hem te bespreken. Hormonen kunnen je compleet veranderen (ik had er niet zo'n last van, pas na de keizersnede kwamen ze los en nu nog steeds na 11 weken, ik ben echt mezelf niet. Onwijs snel geraakt, huilerig, somber maar ook wel blij (daar voelde ik me ook schuldig over, dat ik me somber voelde terwijl ik een prachtig dochtertje heb gekregen. Maar je kan je gevoelens niet veranderen. Laat ze er gewoon zijn)
Ik heb ook epilepsie, ik neem aan dat je hebt moeten afbouwen. Vergeet niet wat dat met je lijf doet!!! Je bent nog steeds bezig met afkicken. Kost veel energie.
Hou je taai, en ook al voel je je niet blij, wel onwijs gefeliciteerd met dat je zwanger bent!
Voel je ook niet schuldig, kost alleen maar energie. Het is wat het is. Ik zou ook gewoon open en eerlijk met je vriend blijven praten. Je hoeft zijn grens niet te bewaken, als hij het teveel vind worden dan moet hij dat zelf aangeven. Je kan afspreken dat als hij het teveel vind worden hij je vraagt een vriendin of een vriend te vragen om te praten. Dat maakt het makkelijker en meer helder tussen jullie.
Misschien is het ook wel een idee om naar je huisarts te gaan en dit met hem te bespreken. Hormonen kunnen je compleet veranderen (ik had er niet zo'n last van, pas na de keizersnede kwamen ze los en nu nog steeds na 11 weken, ik ben echt mezelf niet. Onwijs snel geraakt, huilerig, somber maar ook wel blij (daar voelde ik me ook schuldig over, dat ik me somber voelde terwijl ik een prachtig dochtertje heb gekregen. Maar je kan je gevoelens niet veranderen. Laat ze er gewoon zijn)
Ik heb ook epilepsie, ik neem aan dat je hebt moeten afbouwen. Vergeet niet wat dat met je lijf doet!!! Je bent nog steeds bezig met afkicken. Kost veel energie.
Hou je taai, en ook al voel je je niet blij, wel onwijs gefeliciteerd met dat je zwanger bent!
Ik wil je toch eerst feliciteren met je zwangerschap! En daarnaast je ook aanraden om wél met je vriend te praten: samen de lasten dragen is altijd beter dan alleen. Je geeft hem anders ook echt niet de kans om jou te ondersteunen en te helpen, waardoor je de kans loopt om negatieve emoties bij hem te triggeren. Want waarom mag hij je niet helpen? Is hij niet goed genoeg? Betekent niet dat hij die vragen niet krijgt, maar ik zou het niet relaxed vinden als mijn man zich zo zou afsluiten voor iets wat voor hem wel heel belangrijk is. 
Daarnaast zou ik inderdaad ook met iemand anders - een professional - gaan praten. Ook al zijn het hormonen die je beïnvloeden, je moet er wel wat mee gaan doen. Op deze manier lukt het misschien om alles beter te relativeren. Het zou kunnen dat je neerslachtigheid met het tweede trimester verdwijnt, of in ieder geval minder wordt, omdat je hormonen dan een balans hebben gevonden. Maar dit weet je van te voren niet, en dan is wachten tot week 14 erg lang! Succes met alles.
Daarnaast zou ik inderdaad ook met iemand anders - een professional - gaan praten. Ook al zijn het hormonen die je beïnvloeden, je moet er wel wat mee gaan doen. Op deze manier lukt het misschien om alles beter te relativeren. Het zou kunnen dat je neerslachtigheid met het tweede trimester verdwijnt, of in ieder geval minder wordt, omdat je hormonen dan een balans hebben gevonden. Maar dit weet je van te voren niet, en dan is wachten tot week 14 erg lang! Succes met alles.JLH bedankt voor je reactie. Ik weet diep van binnen dat het door de hormonen komt maar toch vind ik het zo moeilijk me niet schuldig te voelen. Ik heb het er toch nog even met m’n vriend over gehad. Hij zegt niet boos te zijn en het te begrijpen en probeert ook positief naar me te zijn. Of hij het echt begrijpt betwijfel ik, maar hij doet z’n best in ieder geval.
Mijn huisarts heb ik een hele slechte relatie mee en ben aan het wachten op een andere huisarts. Met name psychische klachten heeft hij geen begrip voor. Op 18 juli kan ik naar de verloskundige, ik ga het dan bespreken. Al hoop ik stiekem dat het dan toch al wat beter gaat.
Ik ben met 1 medicijn gestopt en de andere 2 heb ik zo’n lage dosering van dat er niks af hoefde. Alleen over de dag gaan verspreiden. En inderdaad, dat stoppen met medicijnen doet ook al genoeg met die hersenen. Niet eens meer bij stil gestaan.
Nog gefeliciteerd met de geboorte van je dochtertje!! Dat lijkt me inderdaad ook wel heel lastig om je na de bevalling somber te voelen. Wel knap hoe jij erin staat (laat ze er gewoon zijn). Ik ga dat ook zeker proberen.
Mijn huisarts heb ik een hele slechte relatie mee en ben aan het wachten op een andere huisarts. Met name psychische klachten heeft hij geen begrip voor. Op 18 juli kan ik naar de verloskundige, ik ga het dan bespreken. Al hoop ik stiekem dat het dan toch al wat beter gaat.
Ik ben met 1 medicijn gestopt en de andere 2 heb ik zo’n lage dosering van dat er niks af hoefde. Alleen over de dag gaan verspreiden. En inderdaad, dat stoppen met medicijnen doet ook al genoeg met die hersenen. Niet eens meer bij stil gestaan.
Nog gefeliciteerd met de geboorte van je dochtertje!! Dat lijkt me inderdaad ook wel heel lastig om je na de bevalling somber te voelen. Wel knap hoe jij erin staat (laat ze er gewoon zijn). Ik ga dat ook zeker proberen.
Bedankt JomieJW voor je reactie.
Ik heb vandaag toch nog met m’n vriend gepraat en hij zegt niet boos te zijn en het te begrijpen. En hij probeert extra positief te zijn. Maar vind het zo vervelend voor hem want in mijn beleving hoort hij nu een “gelukkige” vriendin naast zich te hebben. Ik weet dat hij heel gevoelig kan zijn voor negativiteit dus vandaar dat ik het lastig vind het met hem te bespreken. Ik wil zijn geluk op dit moment niet verpesten.
Ik wacht op een nieuwe huisarts want mijn huidige huisarts valt niet mee te praten. Maar 18 juli ga ik het aankaarten bij de verloskundige. Ik moet t ook kwijt kunnen als ik ergens mee zit. Vandaar dat ik ook naar het forum hier gegaan ben.
Ik hoop echt dat de neerslachtigheid met het 2e trimester verdwijnt, maar idd dat is afwachten.
Ik heb vandaag toch nog met m’n vriend gepraat en hij zegt niet boos te zijn en het te begrijpen. En hij probeert extra positief te zijn. Maar vind het zo vervelend voor hem want in mijn beleving hoort hij nu een “gelukkige” vriendin naast zich te hebben. Ik weet dat hij heel gevoelig kan zijn voor negativiteit dus vandaar dat ik het lastig vind het met hem te bespreken. Ik wil zijn geluk op dit moment niet verpesten.
Ik wacht op een nieuwe huisarts want mijn huidige huisarts valt niet mee te praten. Maar 18 juli ga ik het aankaarten bij de verloskundige. Ik moet t ook kwijt kunnen als ik ergens mee zit. Vandaar dat ik ook naar het forum hier gegaan ben.
Ik hoop echt dat de neerslachtigheid met het 2e trimester verdwijnt, maar idd dat is afwachten.
Ik heb zelf een angststoornis en toen ik er achter kwam dat ik zwanger was raakte ik totaal in paniek, ook al waren we soort aan het proberen om zwanger te worden. Ik moest huilen en zag allemaal leeuwen en beren.. Ook moest ik de antidepressiva mindere die ik slik. Dus de eerste weken gingen bij mij ook niet helenaal lekker. Ik ben nu 7 maanden zwanger en ben nu helenaal aan het idee gewend dat ik moeder word.
Ik zit te denken, als je al een afspraak hebt staan bij de verloskundige kan je misschien al morgen bellen en je situatie uitleggen. Wie weet kunnen zij jou veel eerder en beter ondersteunen en doorsturen dan je oude en/of je nieuwe huisarts. Hoe eerder hoe beter. Er bestaat zoiets als een poli die zwangere vrouwen met problemen ondersteunting bieden in welke vorm dan ook.
Je hormonen moet ook zich verhouden tot de epilepsie medicatie. Ik kon niet afbouwen en om hele zware aanvallen te voorkomen zat ik aan het einde van mijn zwangerschap op een dubbele dosis. Niet dat dat bij jou hoeft te gebeuren maar onderschat de werking van combi zwanger/epilepsie niet. Je lijf moet harder werken. Wel fijn dat je kon afbouwen van te voren! Heb je er veel last van? Ik ben nu aant het afbouwen en dat gaat moeizaam, gepaard met veel aanvallen. Maar dat komt uiteindelijk wel weer goed. Geduld...geniet ervan.
Liefs susanne
Je hormonen moet ook zich verhouden tot de epilepsie medicatie. Ik kon niet afbouwen en om hele zware aanvallen te voorkomen zat ik aan het einde van mijn zwangerschap op een dubbele dosis. Niet dat dat bij jou hoeft te gebeuren maar onderschat de werking van combi zwanger/epilepsie niet. Je lijf moet harder werken. Wel fijn dat je kon afbouwen van te voren! Heb je er veel last van? Ik ben nu aant het afbouwen en dat gaat moeizaam, gepaard met veel aanvallen. Maar dat komt uiteindelijk wel weer goed. Geduld...geniet ervan.
Liefs susanne