Mijn zoontje (nu 15 maanden) heeft altijd al moeijk gevonden als ik de kamer uit ging en hij dus alleen achter blijft.
Ik dacht altijd gaat vanzelf over, en was ook zo na even huilen ging hij weer leuk spelen.
De laatste tijd wordt het steeds erger.
Hij kan echt niet meer alleen zijn (wel in bed, maar verder niet) als ik de kamer uit loopt begint hij te huilen en hij stopt pas weer als ik weer in de kamer ben, en gaat dan ook pas spelen, zolang ik weg ben staat hij in de box naar de deur te kijken of als hij niet in de box zit staat hij voor de deur tegen de deur te slaan (beiden al huilen/schreeuwend) soms klinkt het net of hij bijna vermoord wordt zo hard. Ik weet neit zo goed hoe ik hier mee om moet gaan, helemaal omdat het niet beter wordt als ik hem alleen laat... Moet ik dit gedrag negeren, en hopen dat het beter wordt of moet ik juist bij hem in de buurt blijven?
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen en/of dit herkennen.
Ik dacht altijd gaat vanzelf over, en was ook zo na even huilen ging hij weer leuk spelen.
De laatste tijd wordt het steeds erger.
Hij kan echt niet meer alleen zijn (wel in bed, maar verder niet) als ik de kamer uit loopt begint hij te huilen en hij stopt pas weer als ik weer in de kamer ben, en gaat dan ook pas spelen, zolang ik weg ben staat hij in de box naar de deur te kijken of als hij niet in de box zit staat hij voor de deur tegen de deur te slaan (beiden al huilen/schreeuwend) soms klinkt het net of hij bijna vermoord wordt zo hard. Ik weet neit zo goed hoe ik hier mee om moet gaan, helemaal omdat het niet beter wordt als ik hem alleen laat... Moet ik dit gedrag negeren, en hopen dat het beter wordt of moet ik juist bij hem in de buurt blijven?
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen en/of dit herkennen.