Niet blij

G

Gebruiker10337177

Ik ben zwanger van ons 2e kindje (echt heel blij om) en heb ook best wat klachten (misselijk, bloeding gehad) maar nu ondertussen zo'n 10 weekjes zwanger en met de baby gaat alles goed. Ik daar daarentegen ben niet blij. Soms geen zin om wat dan ook te doen, veel gaat op de automatische piloot. En val zo ook uit het niets soms 2x per dag bijna in slaap. Ik wijt het nu ook wel aan de hormonen die even alles op de kop zetten. Maar maak me toch zorgen? Mijn partner snapt er ook niets van (ondanks het advies, nu echt even de rust pakken en grens niet opzoeken), hij snapt niet waarom ik zó moe kan zijn. En krijg ook constant te horen: 'je bent zwanger, niet ziek'.
Dit is niet bedoelt om te klagen maar meer om te vragen of andere zwangeren zich hierin herkennen? Dat het zwanger zijn (los van de blijdschap dat het zo is) eigenlijk heel zwaar voelt.
Groetjes, een onzekere mama:)
 
Ja ik heb dit ook gehad.
Ik vond het eerste trimester emotioneel en fysiek erg uitputtend en had dan ook echt een dutje nodig in de middag.
Mijn vriend vond dit reuze irritant omdat hij het niet snapte en vervelend vond dat hij dan steeds stil moest doen. Hij en zijn moeder zeiden toen ook aldoor van je bent niet ziek ofzo.
Maar dit is echt onbegrip en geen kwade bedoeling.
Uiteindelijk heb ik geprobeerd mijn vriend wat meer uit te leggen hoe ik me voelde en ben gewoon gaan liggen ondanks wat er gezegd werd. En uiteindelijk werd het toen wel steeds meer geaccepteerd.
Succes!
 
Herkenbaar, hoort toch ook bij het zwanger zijn, zeker in die eerste weken.
Een vriendin die zwanger is van haar eerste, plant haar werkdagen zo in dat ze tussendoor een tijd kan slapen omdat ze anders de dag niet doorkomt, en dat is echt een pittige dame normaal. 
Als je er al een rond hebt lopen kun je niet meer zomaar gaan liggen als je moe bent dus sukkel je wat meer door heb ik het idee.
En het verschilt per zwangerschap, bij de eerste keihard doorgewerkt tot 37 weken maar toen ik zwanger was van de tweede was ik soms zo moe dat ik met mn laatste kracht de eerste de box in hees en voor de tv parkeerde omdat ik voelde dat ik binnen een paar minuten in slaap zou vallen en niet meer op haar kon letten. Zo'n ontzettende vermoeidheid die je dan ineens overvalt.
Ik vind de reactie van jouw man echt héél raar trouwens. Het is algemeen bekend dat vermoeidheid bij een zwangerschap hoort, en logisch ook, je bent een mensje aan het bouwen, dat kost bakken met energie, en daarnaast wat weet hij daar nou van:S
 
Hey! Nou is heel herkenbaar hoor! Ben zoooo vreselijk moe geweest! Ook wel drukke periode gehad net voor en tijdens zwangerschap (verhuizen, klussen, trouwen). Maar ik was op den duur zo moe dat ik me er beroerd van voelde. Kon geen hele dagen neer werken en voelde me er ellendig van. Ging dan 1-1,5u eerder naar huis. Tot ongeveer 20 weken hield ik dit redelijk vol, maar vlak voor zomervakantie toch ingestort (nog steeds aan het klussen en nog zoveel moeten doen icm met die moeheid). Toen 2 weken ziek gemeld, aansluitend 3 weken vakantie en daarna tot het eind maar halve dagen gewerkt.
Het is geen aanstellen! Verloskundige en gyneacoloog hebben me beide verteld dat sommige vrouwen dit nou eenmaal hebben. Verschilt ook weer per zwangerschap en je kan niks anders doen dan er gewoon aan toegeven. Ik vond het ook eerst zoooo frustrerend, maar van die frustratie word je alleen maar nog moeier ;).
 
Zeker herkenbaar die moeheid! Ik ben nu 8 weken zwanger van een 3e kindje. Bij m'n 1e twee zwangerschappen was ik ook zoooo moe. Nu ook wel, maar ik kan er écht niet meer aan toegeven met 2 kinderen thuis. Rusten of slapen is echt onmogelijk overdag, dus ik moet door en t gaat me eigenlijk best goed af. Ga s avonds wel om 21.00/21.30 naar bed zodat ik iets meer slaap kan pakken tot 6.00 de volgende ochtend ;)

Maar die moeheid is toch heel normaal de eerste weken. Raar dat mensen daar over vallen.
Ik val soms ook half in slaap terwijl ik m'n dochters een boekje voorlees, vreselijk! Maar het wordt binnenkort weer beter weet ik, even doorbijten deze weken. Sterkte! En rust gewoon zodra het kan, heb je nodig!
 
Je bent niet ziek nee, maar zwanger!! De intonatie moet net even anders toch? Ik vind ziek zijn fijner, want dat is volgende week weer over. Zwanger zijn valt de ene nou eenmaal zwaarder dan de ander, en dat hangt maar net van je klachten af en hoe je hormonaal reageert. Ik snap niet zo goed dat alles dat je voelt meteen van tafel geveegd wordt, want het komt "maar" door zwanger zijn. Je voelt het toch? Is de oorzaak belangrijk? Je bent een f*cking baby aan het groeien, dat is wel even meer dan verkouden zijn. 

Ik ben ook zwanger van de tweede. De eerste is 1,5 en maakt nog niet echt supernachten. Overdag is er ook niet echt rust bij. En daarom ben ik vaak erg vermoeid. Vooral in het eerste trimester kon ik gewoon in slaap vallen terwijl dreumes schreeuwend door de kamer liep en speelgoed gooide. Ik ben een keer wakker geschrokken toen ik naast haar op de grond was gaan liggen om te spelen. Nu is dat plotselinge in slaap vallen wel verminderd. Maar ik ben 18 weken en heb al een flinke buik, en deze keer ook bekkenpijn en stekende banden, en het begint nu al benauwd te worden. Ook geen pretje. Voelt vooral in de avond echt ontcomfortabel. En mijn nachten worden ook hier niet super van. 

Mijn man doet zijn best, maar ik voel af en toe wel wat irritatie over dat er deze tweede zwangerschap gewoon echt wel minder rekening met me gehouden wordt. Niet alleen door hem, maar in het algemeen. 
 
Oef, iets meer begrip mag wel hoor! Zwanger zijn is geen ziekte, maar je kan je er evengoed knap beroerd door voelen (en dan zonder het uitzicht dat het over een paar dagen/een weekje wel weer beter is). Zwanger zijn is zeker niet voor iedereen makkelijk, en als je het de eerste keer wel makkelijk had is dat bepaald geen garantie voor hoe het een volgende keer zal verlopen. Ik ben met 7 weken nu ook alweer een tijdje behoorlijk misselijk en zwaar vermoeid, maar ik heb dan ook nu alweer bloedarmoede te pakken (terwijl ik juist tussen menstruatie en eisprong nog mijn beste bloedwaardes in jaren had). En met mijn zoontje erbij is het inderdaad een stuk lastiger om die rustmomentjes te pakken dan bij een zwangerschap voor een eerste kindje.
Mijn man is heel begripvol gelukkig, maar ik merk ook wel wat frustratie dat hij nu meer moet doen omdat ik minder voor elkaar krijg (vooral omdat hij zo zelf minder aan ontspanning toekomt). Maar hij weet gelukkig dat het tijdelijk is (ook al kan dat nog wel maanden duren) en dat het vanzelf ooit weer beter wordt (qua de lasten samen delen dan, haha, het zal met een kleine erbij vast nog wel een hele tijd hectisch blijven).
 
Dankjewel voor alle lieve reacties! Fijn om te weten dat ik niet enige ben... (en in sommige gevallen ook niet) Ik hoop dat binnenkort het kwartje valt bij mn partner en omgeving inderdaad, alhoewel ik de kans klein schat. Maar het is in ieder geval goed om te weten dat het ondanks dat eigenlijk gewoon hartstikke oké is dat ik me zo voel en rust mag pakken waar kan. Heel erg bedankt?❤
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan